M 3918.
Maandag- 31
Maart 1890.
Uitgever
H. VAN CLEEFF
te Amersfoort.
Dit Mad TitrMhijnt M.mnd.,
P«i>t /I,I6. Adv«r»a*üf.a
plaatanimte«oor raiidpa e
oIci«*leen oattigea. Adv. pi-.
e» Dondm-ilafmiddtfA konn.nnnt per S maanden f\,Franco pe;
regel» «0 Cta.elk* regel meer 10 Ct* Orootn letters naai
ander* eatra inrigting geaehiedt honger prijaherekeoing. Legali
regel IB Ct,. Reclame, per regel 25 Cta. - Af:, nummer. 10 Ct*.
Bureau
MüDRHUlzJEN
hoek Kortegraoht, Wijk BOO
Kennisgevingen.
Oproeping van Verlofganger».
De BURGEMEESTER der gemeente Anaergloort,
Gezien de aanschrijving vjn don heer Gom
mis«ariu <le« Knnings in de provincie Utrecht
van rlcn 11) Maart 1890. n'. 2, N M. en
S. (I'iovinciaal-blad n* 25», betreffende opkomst
onder de wapenen van verlolgangei s der Nationale
Militie te land, van de lichtingen 1885 en 1888;
Brengt bij deze ler kennis van belanghebben
den. dat bij Koninklijk Besluit van den 10 Maart
181)0n". 2t>. bevelen zijn gegeven betrekkelijk
het oproepen in werkelijken dienst voor bet tijd
vak van l i April tot en mat 29 April 1890,
kiarb'ens art. 125 der wei van lij Augustus 1801
Staatsblad n". 72), van verlofgangers der Militie
te land en dal dientengevolge is bepaald dal
de oproeping onder de wapenen van de verlof
gangers der iniliiie ie land bedoeld bij genoemd
Besluitzal geschieden voor gemeld tijdvak van
l i April tot en rnel 20 April 1890:
u. V.«n het II, giment Grenadiers en Jagets
het ie en tiet 7e Hegiment Infanterie, de ver
lofgangers der lichting van 1885.
h. Van het 1ste het 5de en bel 8«te Hegiment
Infanterie, de verlofgangers van 1888die vóór
den 1>ten September 1889 in het genot van
onbepaald verlof zijn gesteld.
Naai aanleiding van hei vorenstaande worden
de daarbij bedoelde veilolgangeis onderricht,
dal het aan hen verleend verlot wordt ingetrok
ken, cu dal zij bij hunne opkomst in werkelijken
dienst van hunne verlolpaisen moeten zijn voor
zien zoomede van de voorwerpen van kleeding
en uitrusting, door hen bij hun vertrek met
groot verlof medegenomen dat /.ij die wegens
ziekte niet op Jen bepaalden datuin in werkelijken
dienst kunnen komenzich na hun herstel on
verwijld bij hun corps zullen hebben te vervoegen;
wordende oveiigens aan de verlofgangers uit
drukkelijk bekend gemaaktdal men zich in
peen geval kan beroepen op het niet ontvangen
eener bijzondere oproepingen dat de tegen-
wuordme kennisgevingwelke eenig en alleen alt
bewijgeldtdut de verlofganger behoorlijk is
afgeroepen, hen bij niet-ver>chijoing ter opkomst
onder de wapenen in verzuim s'elt.
Amersloort, den 27. Maart 1890.
Be Burgemeester voornoemd
\V. A. CR00CKEW1TWeth., 1°. Br.
FEUILLETON.
Alle moeilijkheden worden
door de liefde overwonnen.
7) Naar 't Duitsch door S...
Johan betrad weinige minuten later de kamer zij
ner menstpres en toen hij zich weer in de gang ver
toonde stond eensklaps de kleine gravin voor liem.
Hebt gij de kaarten reeds bezorgd, Johan?»...
«Neen, genadige gravin, ik ga het nu doen.»
llebt gij ze bij u f»
Ja genadige gravin, hier zijn zijantwoordde
de bediendeMaria Tosca het gevraagde gevende.
Met bevende vingers bladerde zij de kaarten door.
«Wordt baron ven Tcrnau niet nitgenoodigd
vraagde zij op zachlen toon.
Neen, gravin. Zoo even zcide de genadige vrouw,
dat zij zich vergist had dal er slechts vier en twintig
personen in de kleine eetzaal geplaatst konden worden.
Ik moest haar de kaart voor den baron teruggeven.»
«Ah, zeo goed, Johan, ge kunt gaan,» en meteen
vriendelijk hoofdknikje ijlde zij weer naar hare kamer.
Eerst daar bedwong zij zich niet langer; tranen
van woede ^n spijl rolden over hare, wangen. Plot
seling als schaamde zij zich over hare zwakheid
wischte zij zc haastig af en 't hoofd energiek op
richtenderiep zij luid uit: «Straks wist ik wel,
dat ik u liefhad Rudi, maar nu weet ik. dat ik u
alleen huwen wilu alleen Dat zweer ik, in weer
wil van alle grootmama's en tante's.»
En zij ondersteunde het bevallige hoofd met de
hand en peinsde op middelen en wegenwaardoor
Itudi en zij nader met elkander bekend konden
wot den. Dal dit zeer moeilijk zou gaau bij de strenge
De BURGEMEESTER van AMERSFOORT,
Gezien artikel 41 der gemeentewet.
Brengt ter kennis van de ingezetenen dat
de Baad dezer gemeente zal vergaderen op
Dinsdag, <lf;n jt April aanslaande, des na
middags ten halftwee.
Amersfoort, den 28. Maart 1890.
De Burgemeester voornoemd,
W. A. CBOOCKKWiT
Welli. 1°. Br.
Politieks Revue.
Scheiden ihut weh
Zells al blijft rnen niet ver van den schei
denden vriend verwijderd.
En Byron zong
Fare thee well en if for ever,
Still lor everlare thee well.
Maar voor altijd zal het niet zijn geweest
lusschen Keizer Wilhelm en Bismarck en
zooals hieronder is beschreven, was het afscheid
zeer éclatant voor Bismarck wat beireit zijn
pang naar en teruggang builen do paleizen
der vorstelijke familie.
Misschien zal de Keizer hem nog wel eens
den een of anderen tijd noodig hebben en dan
slaat hij hem stellig weder trouw ten dienste.
Vaste karakters als van Bismarck verloochenen
zich nooit, en het allerminst bij gevaar of nood.
Bismarck beeft zich naar het keizerlijk paleis
begeven, om persoonlijk van den keizer afscheid
te nemen. Zoowel voor zijn paleis in de Wil-
helrnslrasse als op den weg Unler den Linden
tol aan het keizerlijk paleis stond eene talrijke
menigtedie den voorbijrijdenden kanselier be
groette met blijken van eerbiedige hoogachting.
Bismarck droeg de historische wilte-kurassiers
uniform met den breeden gelen band der orde
van den Zwarten Adelaar. Hij zag er zeer op
gewekt uiten beantwoorddedoor het ge
opende portierraam, alle groeten ten vriendelijkste.
Verscheiden dames wierpen hom bloemen toe.
Eenige minuten na den kanselier kwam de keizer,
die een wandelrit gemaakt hadin het paleis
aan. Keizer en kanselier hadden daarop een on
derhoud. dal ongeveer een uur duurde waarna
Bismarck ook van de keizerin afscheid nam.
In lusschen had zich bij het heerlijkste voor
jaarsweder eene groot# menschenmassa ver
zameld voor hel paleisdie naet de grootste
spanning het lerugkceren van den kanselier,
etiqnetie en bet scherpe toezicht, welke haar omgaf,
ontveinsde zij zich niet, maar zij kende een vroolijk
lied en zich aan de piano zettendezong zij met
hare jeudigtfrissche stem
«Kein Graben so breit
Keine Mauer so hoch
Wann zwei sich nnr gut sind
Sie treffen sich doch!»
Prins Carneval stond achter haarsloeg de maat
en dacht: «Lachen en weenen op hetzolfde ©ogen
blik, evenals vriend Rudi! Waarlijk die twee aeetan
een paar worden en ik zal ze bijeenbrengen.»
Als iemand die op 't punt staat een bad te neman en
daartoe van den oever langzaam in het koude water gaat,
en bij eiken stap meer en meer den adem verliestzoo
schreed Rudi von Ternau zijn chef tegemoet toen
hij hem voor 't eerstna die equipage geschiedenis
in hot officierencasino ontmoette. Rij stelde zich niets
anders voor dan dat deze hem met gefronsde wenk
brauwen zou aanzien zijnen groet ternauwernood
beantwoordende en verbeeld n Jus zijne verrassing,
toen de overste hem welwillend de hand reikte en
vriendelijk tot hem zeide
Nu, hoe gaat het met je, beste Terneu?'t Speet
mij zeerdat ik je niet op het diner noodigeu kon,
maar daar mijn gestrenge «oppercommandante» stellig
verklaarde dat er niet meer dan 24 personen in de
eetzaal geplaatst konden worden en mijn neef Gorlitz
onverwachts bij ons logeeren kwammoest ik rnjj
wel in het onvermijdelijke schikken. Nu het is zoo
slim nietik verwacht u spoedig eene andere keer,
en bij die woorden klopte de overste op zijne
joviale wijze den jongen officier op den schouder.
Rudi haalde verlicht adem Goddank de genadige
vrouw was tenminste zoo barmhartig geweest hein
verbeidde. Toen Bismarck tegen twaalven weder
vericheenweerklonk een daverend hoezee ge
roep door de luchL De eenvoudige equipago
van dei kanselier werd letterlijk bestormdde
menigte wierp zich haast lusschen de paarden,
zwaaiend met hoeden en zakdoeken, en tol op
de treden van hel rijtuig klimmend Voor het
in de buurt gelegen zoogen Nederlandsche pa
leis waar thans de groothertog van Baden woont,
hield Bismarck's rijtuig plotseling stil. Bismarck
slapie er uitom den groothertog een alscheids-
bezoek te brengen.
Op datzelfde oogenblik stond hij doordegan-
srhe menigte omring. De politieagenten alles
wat maar in den weg stondwerd op zij ge
drongen en midden in denonophoudelijk
Hoch Hoch jubelenden drom moest Bismarck
tred voor tred zich vooruit duwen. Ten slotte
kon hij dc hand ternauwernood meer aan de
militaire muts brengen om te kunnen groetea.
Dames wierpen hem hare bloemruikers toeof
trachtten hem hare rozen op te dringen. Uit
de menigte werd geroepen «de paarden uit
spannen» waarop de bedienden van den prins
zoo gauw mogelijk zorgden het rijtuig in de
naburige toegangspoort van het paleis van kei
zerin Fried rich te trekken en de ijzeren de urea
te sluiten. De ovatien waren van buitengemeen
hartelijken aard. Het sprong in hel oog hoe
frisch ea ilink Bismarck was. Hij sprong vlug
uit liet rijtuig en was in alle zijne bewegingen
zoo lenig als hij in de laatste jaren zelden ge
zien werd.
Was dat nu de uiting der volksliefde?
Neen 't was die der volks gunst.
En deze is veranderlijk evenals vrouwenliefde,
waaromtrent Frans I, koning van Frankrijk op
een vensterglas krasteSouvent femme varie
bien fol est qui s'y fie.
Immersbij het volk telt enkelhet succès.
Waren in 1870 de Franschen Berlija binnen
gerukt evenals de Duitschers Parijswaarlijk
dan had men destijdsopvolgend en thans Bis
marck niet toegejuicht en bewierrookt.
Thans rijst echter de logische vraag waarom
ging Bismarck toch eigenlijk heen en waarom
liet Keizer Wilhelm hem heengaan
Bismarck is niet te oudniet afgeleefdmaar
nog kras van lichaam en hoofd in volle werk
kracht en toegerust met eene zoo rijke ervaring
e* kennis als wel bij niemand ter wereld in
voer den toorn van haren echtgenoot te bewaren. De
dames alleen hadden hem dis dei oorlog verklaard
en ofschoon znlks reeds erg genoeg istoc'i bleef hen
tenminste nog één zonnestraaltje over n. I. van het
niet bij zijnen chef verkorven te hebben.
Velen hadden hem dikwijls gezegd dat h| eene
onweerstaanbare uitdrukking in zijne oogen kon leggei
en misschien miste zulk een blik zijne uitwerking op
Maria Tosea ook niet. Gewoonlijk stond zij aan het
venstermisschien deed zij dat heden oek. Rudi had
gelukkig geen dienst, haastig gespte hij zijnen sabel
om en kwam juist bijtijds op de promenade voir
het huis van den overste. Eb werkelijk het wis
geene vergissing, de gordijnen werden haastig terug
geslagen en Maria Tosca's bekoorlijk hoofdje boig
zich groetend. Droomde hij of zag zij hem wellicht
voor een ander aan? Zou dat schalksehe glimlachje
inderdaad hem alleen gelden Hij is haar nog aiet
voorgesteld gewordenhij wist zelf niethoe hij aan
den moed kwam maar hij salueerde haar op Mili
taire wijze. Zou zij beleedigd door zijne vrijpostigheid
wezen en verdwijnen Neen zij knikte hem nog
maals toe even vertrouwelijk als ware hij een oud
bekende en daarbij hiild zij een zakdoekje en e«nn
brandende cigarette n de hand Ja zij lachte zeffs
en groette voor de derde maal. Rudi beetde van
zooveel onverwacht geluk «er schaut nicht die Fel-
senriffc, er schaut nnr hinauf in die Höh.«
Maria Tosca was dus niet boos op hom Zjj
toonde hes immers duidelijk, dat zij hera die scherts
met hel zakdoekje en de cigarette niet ten kwtdi
geduid had.
In de vreugde zijns harten zou hij wil do»
schoenmakersjongendien hij juist ent moe tie «villas
omhelzen. Hij moest haar echter lucht geven; indien
hy zich nog li Stjlt of aan een eenzaam strand be-
