I Mode-magazijn RoTd. Levy, J
De etalage van dames-handwerken
en voor het Sint Nieolaasfeest is gereed.
Feuilleton.
THEA.
V
-cf X X Langestraat 30, Telephoon 103, Amersfoort. X
19.)
De vrouwen werden oud met de gedachte aan
de toekomst, zonder iets te genieten van het
heden, van hun jeugd en hun belangstelling
voor alles wat buiten de enge grenzen van het
militairisme lag, werd steeds geringer. Men ging
nog wel naar den schouwburg, las nog wel de
nieuwste boeken uit de bibliotheek en soms
Bprak men daar ook nog wel eens over, doch
meestal bepaalde zich dat literaire gesprek tot
de vraag: „Hebt u dit of dat gelezen En
wie in zijn oordeel niet meeging met de meer
derheid, was veroordeeld en zeker was men dit,
wanneer men het waagde zooals Thea de
moderne en nller modernste dichters mooi te
vinden. Over zoo iemand werd in moreel op
zicht dadelijk de staf gebroken met zoo iemand
kon men werkelijk alleen over de banaalste on
derwerpen spreken, wanneer men zich niet wilde
blootstellen aan het gevaar, door betgeen de
ander zei zelf óok gecompromitteerd te worden.
Thea bad dikwyls een gevoel, alsof zij in
deze atmosfeer zou stikken. Zij was nauwelijks
drie maanden hier, maar zij had haar nieuwe
omgeving reeds voldoende leeren kennen. Zij
kon onmogelijk instemmen met het zeggen van
haar man„mettertijd zal je hier wel wennen".
Zij wist maar al te goed, dat de verhonding
tusschen haar en de andere dames steeds meer
gespannen werd. Nog rekende men haar niet
alles aan en liet men de vaak grievende ver
ontschuldiging voor haar gelden„U is nog
zoo jong, mevrouwtje; u komt uit het buiten
land, u moet eerst aoclimatiseeren, u schikken
naar de nieuwe omstandigheden".
Maar juist voor die geestelijke acclimatisatie
want die alleen werd bedoeld gruwde zij.
Zij wilde niet zinken tot het niveau, waarop de
anderen stonden zij wilde haar persoonlijkheid
bewaren.
Zij keek om zich heen in haar aardig bou
doirtje. Hoe gezellig zag het er uit! Zij had
verscheidene dingen uit het ouderlyk huis moe
genomen, om zich in haar nieuwe woning dade
lijk thuis te gevoelen- daar hadt je de schilde
rijen, die zij als kind al zoo mooi had gevonden,
het Zweedsche houtsnijwerk, de beeldjes van
Thorwaldsen en honderd andere dingen. Het
was zoo gezellig, zoo intiem. En toch ontbrak
het geluk. Enkele vertrekken van haar af zat
haar man, kwaad en uit zijn humeur, en zijzelf
zat hier treurig en bedroefd. En zooals zij nu
hier zat, zou zy nog dikwijls zitten, wanneer
zij niet toegaf, wanneer zij niet openlijk
verklaarde: „Ik zal mij in 't vervolg alles laten
welgevallen; ik zal niets meer zeggen, wat
eenigBzins van de meening der anderen afwijkt;
ik zal de garde als een hoogere, als 't moet,
zelfs als een soort goddelijke instelling beschou
wen; ik zal de traditie heilig noemen; ik zal een
schaap in de kudde worden, evenals de anderen;
ik zal geen andere gedachten hebben dan zij
Dagelijks zal ik met je de ranglijst nagaan, om te
zien hoeveel er nog vóór je staan en ik zal
hun, evenals jij doet, wel alles goeds, maar toch
een spoedig ontslag toewenschen, wat jij voor
jezelven de grootst denkbare ramp vindt. Ik
zal mij voortaan interesseeren voor de kinder
gesprekken van de vrouw van den kapitein en
voor de huishoudelyke praatjes van de vrouw
van den majoor; ik zal ophouden een „ik" te
hebbben.
Alleen op dien grondslag was een duurzame
vrede mogelijk en alleen dan zou het geluk
tot hen terugkeeren, het zelfde geluk, waarvan
zij in de eerste weken van hun huwelijk zoo
met volle teugen genoten hadden en dat, naar
zij toen meende, hen nooit zou verlaten. Zij
sloot de oogen, zij verbeeldde zich de teedere
kussen en liefkoozingen van haar man weer te
voelen, stak hem smachtend haar lippen toe,
zij wilde haar armen om zijn hals slaan en
zich tegen hem aandrukken zij was alleen.
Zy verlangde naar haar man en naar de be
wijzen van zijn liefde, want hij moest haar
immers nog liefhebben zij was nog zoo jong,
nog zoo mooi, en hoe kort waren zij pas ge
trouwd.
Zij richtte zich half op, wilde naar hem toe
gaan en zeggen: „Kom, wees weer lief 1" en zij
wilde zich door hem in zijn armen laten nemen
en alles vergetenzij wilde gelukkig zijn 1
Reeds wus zij opgesprongen en ging naar de
deur; maar plotseling bleef zij staan. Wanneer
zij nu naar haar man ging, dan zou zij ge
dwongen of vrijwillig beloften moeten doen,
die zij nimmer zou kunnen houden zonder
daaraan ten gronde te gaan.
Alles wilde zy den man geven, dien zij uit
liefde getrouwd had en dien zij ook thans nog
liefhadzij wilde in alles zijn zin doen. haar
leven zelfs ten offer brengen, indien zij hem
daardoor redden kon maar haar persoonlijk
heid mocht zy niet prijsgeven, wilde zy niet
zichzelf verachten.
(Wordt vervolgd.)
Snelpersdruk, Firma A.H.
■van CLEEFF, Amersfoort.
