VAKANTIE.
STALHOUDERIJ
Meursing machinale fabrieken van gebak, Amersfoort.
Directe levering:.
Prijzen vanaf f 70.-.
€u DUNTE,
Bioscoop „Dc Arend"
Tong, Tarbot, Hollanflsclie Heilbot en anflere Yischsoorten
Inmaakkruiden.
Het FONGERS rijwiel verzekert zijn berij
der het meest mogelijke genot.
Versche Z-A-HiJVC.,
P. A. van der ZWAAN
Telefoon 64.
Amersfoort.
SCHOK Co.
Wereldstad-programma No. 35
s De geheimzinnige man.
Feuilleton.
Miss Sauerkraut.
KURKEN. LAK.
PARAFINE.
PERKAMENTPAPIER.
Verkrijgbaar bij
A. VAN DE WEG,
Langestraat 23, Telefoon 217.
WESTSINGEL 87.
Verschaffen
Handelscredieten tegen
hypotheekstelling, borg
tocht of andere zeker-
heid.
Vertegenwoordiger te Amersfoort: A. DEN HEI JER, Langestraat 94, Telef.no, 58.
Zee- en nlvlervlsotiliniiclol.
Langestraat 14. AMERSFOORT. Telefoon 277.
daaeXlJKs verkrijgbaar.
voorheen C. SCHIMMEL,
XTtrech.tsctiestra.aLt 28_
Korte Bergstraat 13,
bericht de ontvangst der
NIEUWE ENGELSCHE STOFFEN,
MANTELCOSTUUMS en HEERENKLEEDING.
annex Colé-Restaurant.
van Vrijdag 18 tot en met Donderdag 24 Juli 1913.
1. HET SCHOONE SEVILLA, prachtvolle natuuropname.
2. Het fatorleliSHlOiS] e, boeiend en spannend drama.
3. BOUT DE ZAN EN DE POLITIEHOND, spannende comédie.
4. ZIZI, DE ECHTGENOOT VAN EEN MASSEUSE, komiscb.
Groot drama in 2 afdeelingen en 10 tafereelon. Lengte 1000 Meter, dnnr een nur.
Het auto-ongeluk. i 5. Dectective Robert. I 8. De noodlottige brief.
De geheimzinnige man.
De diefstal.
Baron Wolff.
De geldafpersing.
De t zonder dwarsstreep (l). I
De arrestatie.
Gelukkige liefde.
De afdeeling „Broodfabriek" levert prima brood, beschuit en koek tegen zeer billijke prijzen, en geeft bovendien 10 pCt. dividend. Bedragen tot ongeveer f50 per gezin
werden als dividend uitgekeerd.
5.)
„Ken Wersten doet dat niet I" kon Loe zeg
gen, als haar iets niet paate, en daarbij wierp
iij het hoofd in den nek, zooals het haarlieve-
lingsgewooDte wae.
„De wind wordt minder", merkte de dokter op.
„Ja, helaaszei Loe.
„U denkt maar aan uw pleizier, freule Maar
in het tueachendek ziet het er vreeselijk uit.
't Ia tijd, dat de wenschen weer eens in de
friaeche lucht komen".
„Het moet vreeselijk zijn, in die enge ruimte
en in die slechte lucht opgesloten to zitten".
Loe rilde van de gedachte. „Brengt u mij eens
naar het tneachendek, dokter".
„Eigenlijk geen tafereel voor u maar uit het
bagage-ruim ia het een heel interessante groep
als u het eens wilt zien".
„O, ja, kom mee".
Loe waa al opgestaan en ging achter den
dokter de smalle gang door, die naar het tus-
echendek voerde.
De reuk, aan elk landverhuizersgezelschap
eigen, sloeg hen hier geconcentreerd tegemoet.
Tegelijk werden het doffe gegons van veel stem
men, halfverstikt kreunen van kleine kinderen
eD de tonen van oen harmonica hoorbaar.
In den hoek van een groute, donkere ruimte
zat een jonge Pool op een kist en speelde met
wilden rythmus dansmuziek. Twee Oallicische
vrouwen, eigenaardige schoonheden, wier don
kere oogen vurig onder de bonte hoofddoeken
schitterden, en twee Russen dansten een natio-
nalen dans. Het stampen van de boot scheen
hen niet te storen. Ia een kring rondom zaten
mannen, vrouwen en kinderen, meest Polen;
zij klapten op de maat der muziek in de han
den en moedigden de dansenden aan door schrille
kreten. De bruine gezichten en Bchelklcurige
lompen maakten een schilderachtig effect in de
Bombere verlichting.
Af en toe overstemde een droog, reutelend
hoesten de vroolijke muziekaan de voelen van
den Pool lag, in een bundel vuile wollen dekens,
zijn jonge, teringachtige vrouw. Ala het hoes
ten te luid werd, aloeg de Pool met de hak
tegen het pak dekens, en het werd Btiller en
de vrouw kromp ineen, om het verstikkend ge
rochel meester te worden.
Een mooi, bruin meisje, wier zwart haar los
over den rug hing, zat naast den speler en had
den arm om zijn hals geslagen, Toen het lied
uit was, bood zij hem haar roode lippen. Bui
ten adem en verhit stonden de dansenden by
elkander en spraken de flesch aan, die vader
Olczinsky liet rondgaan. Daar strekte de zieke
haar mageren arm uit de dekens, on men gaf
haar 6ok.
Uit een anderen hoek klonk eensklaps ge
schreeuw. De kleine Olczinsky's vochten met
de kleine Marutscha's. Vergeefs trachtten de
moeder", zwak van zeeziekte en slapeloosheid,
den strijd te beslechten en liepen hun kroost
achterna. De woeste jacht stoorde een groep
mannen, die in een kring om een lantaarn op
den grond zaten.. Zij hadden eerst kaart gespeeld
en waren nu in ernstig gesprek. De groote, met
de schapska van lamsvel en het pokdalige ge
zicht, wendde zich dreigend om en riep de
vrouwen een paar vloeken toe. Verschrikt trok
ken dezen zich in een hoek terug en het ge
vecht van de kinderen hield op.
Loe was met den dokter in den gang blijven
staan en beschouwde het bonte tooneel vol af
schuw en toch met belangstelling.
„Zien die kerels, daar die om de lantaarn zitten,
er niet precies uit als nihilisten fluisterde zij.
„Dat zullen ze ook wel zijn", antwoordde de
dokter droog.
„Werkelyk
„Onder deze Poolsche en Russische joden zijn
meer nihilisten en anarchisten dan men denkt.
Hebt u nog niet genoeg van de lucht hier?"
„Interessant is het I Maar u hebt gelijk, dok
ter. Zullen we weer naar huis gaan en nog een
kop thee drinken Daar is het toch gemoedelij
ker".
Verlucht ademhalend begaven beiden zich
weer naar het middenschip, waaruit een frissche
luchtstroom hen tegenstroomde.
„Niet meer als menschen óok niet als
dieren i-a Loe rillend, toen zij zich weer in
deD hoek van de sofa had genesteld.
De dokter trok de schouders op.
„Bedenk, dat bet de uitgestooteuen der laag
ste volkeren van Europa zijn".
„Dus is Amerika feiteiijk het vuilnisvat van
Europa
„Laat dat geen Amerikaan hcoren, freule. De
Amerikanen beelden zich in, een groote natie
te rijn".
„Een uatie En er zit toch geen grein ras in.
Een mengsel uit zoo iets is toch geen natie".
Loe zag den doker verontwaardigd aan.
Hij lachte.
„Ik geloof, dat u te veel aan uw Oost-Pruisi
sche paardenfokkerij denktdaarom bevalt u dat
rassenmengsel, „Amerikanen" genaamd, niet. Ik
zag op de vorige reis een Btuk te Philadelphia,
dat heette „The meltingpot". Daarin wordt
Amerika vergeleken met een reusachtigen smelt
kroes, waarin de rassen der geheele wereld wor
den versmolten en waaruit ten slotte de opper-
mensch te voorschijn komt".
„O" zei Loe veelbeteekeueud en een trek van
hoogmoedigen spot verscheen op haar gelaat.
„Ik ben voor het Duitsche rasvooral voor het
Oost-Elbische volbloed dat laat zich niet
versmelten".
„Dat geloof ik 6ok niet". De dokter beschouwde
haar met een eigenaardig lachje. „Misschien
zal u den eenen of anderen Amerikaan goed
bevallen".
„Amerikaan? Wie zou dat zijn?! Mij zal
misschien de eene of andere Duitscher of
Engelschman of Spanjaard goed bevallen, die
in Amerika woont".
„Dus als natie wilt u de Amerikanen niet
laten gelden
„Neen", zei Loe zeer beslist. „Er gaat niets
boven ons Duitschers", voegde zij er met de
vaste overtuiging van een soldatenkind aan toe.
„Van dat idee ben ik persoonlijk ook, maar
juiBt de Duitscher is er het meest toe geneigd,
zijn nationaliteit te verloochenen in Amerika".
„Dat is laag I" stoof Loe op.
„Menigeen kan men 't niet kwalijk nemen. De
Yankee houdt den Duitscher van oudsher voor
dom en goedig en probeert hem als werkdier
uit te buiten dan denkt menigeen, dat hij beter
vooruit komt, als hij zijn nationaliteit aflegt,
Amerikaansch burger wordt
„Afschuwelijken onzin praat en een komische
figuur wordt", viel Loe in. „Kijk toch hieraan
boord dien mister Green eensHij heet natuur
lijk Grün en kan zijn Duitsche afkomst even
weinig verloochenen als hij zijn lichtblond haar
en zijn genoeglijk bierbuikje kan afschaffen. In
plaats, dut hij nu zegt, ik ben een Duitscher en
heb do menschen in Amerika getoond, wat wij
kunnen, noemt hij zich Green en beweert, dat
zijn voorouders al met Columbus zijn meege
komen".
(Wordt vervolgd.)
