TIENDUIZENDSTE LID
Ir
a 1
Telegram aan Kantoorbedienden.
L. G. PONNE T T ê?efoo 1*9** Amersfoort
Harde en lo^se TURVEN
FIRMA L. VAN ACHTERBERGH
Uuiii Hoofdprijs 135.000.-
ge vallen op serie 23308 no. 42,
Eerstvolgende trekking I AUGUSTUS a.s.
Soliede AGENTEN gevraagd
G. Philippo
Het Paria-meisje.
Zoo julat li bat
INGESCHREVEN.
AFD. BHSTUUR NAT. BOND VAN HAND.-
EN KANTOORBEDIENDEN »MERCÜRIUS«.
Lavart tot blllijkate Q Licht 611 Kr&fllt
notcaring
Electrouiotoren
uit voorraad van
0,S tot 20 P.K.
Installaties
alleen uit eerste klasse
materialen gemonteerd
WORDT VERWACHTeen groote partij le kwaliteit
(DISTRIBUTIE-VRIJ)
Bestellingen worden nu reeds aangenomen bij
BestelkantoorArnhemschestraat la Tel. 1.55 Magazijnen en kantoor: Koeateeg 3-5
voorts verschillende prijzen van f4500.--, flOOO.-,
f450.--, f225.--, f115.- enz. Prijzen dadelijk betaalbaar.
Trekkingsiysten op aanvraag.
B
Ondergeteekende geeft rechtstreeks uit of wel door tu9Schenkomgt van hare bij
kantoren en agenteii door geheel Nederland 3 pCt. obligaties met premie-uitkeeringen
(ronder nieten), waarvan de aandeelen Koninklijk zijn goedgekeurd,grootf 200.—,fioo.—,
f50.— f 10.— ook in termijnbetalingen vauaf f 1.20 per 2 maanden. Deze premie
trekkingen geschieden zes maai per jaar in het openbaar ten overstaan van een Notaria.
De Obligation kunnen tot 85 pCt. worden beleend.
met den hoofdprijs van 1 70.O00 -Voorts bedragen de hoofdprijzen der
overige trekkingen f55.000.—, f28.000.-, f 110.000.—£45.000.en f35.000.—.Vraagt
kosteloos volledige inlichtingen,
MIDDENSTANB-VEREENIG1NG, hoofdadministratie
WESTEINDE 07, VOORBURG.
AMERSFÜORTSCHE RIJ T UIG M A AT 8 C H A P P IJ
Westsingel OS s—s Telefoon 43
Laie Rijtuigen en Uireien voor Gelegenh. Uniformen tooi Begrafenissen.
Directeur W. F. V. D. ZWAAN.
F. H. LOMANS - 48 Hof - Telefom 306 - AMERSFOORT
Electro-Technisch Bureau Licht- en Krachtinstallatie Moderne Bliksembeveiliging
spoedige radicale geuozing ook verouderde
gevallen door de bekende URIEPILLEN
no. 2. Prijs f 2.50, 6 flacons f 13.50.
„N. V. SANITAS".
Amersfoort
Langestraat 102.
Amersfoort'j
Kortegracht 26, b.b. Postkantoor
ATELIER VOOR REPARATIËN.
FEUILLETON.
«S). 0-
Nauwelijks waren de beide dames de
kamer uit, of baar vader nam met luidruch
tig vreugdegebaar Leonle's gezichtje in
beide zijn breede roode banden en haar een
paar klinkende kussen op de wangen ge
vende, riep hij vroolijk- >Leonie, liefje, je
moeder en ik hebben beiden een ernstige
zaak op touw gezet. Den eersten avond
hebben wij ons laten vervoeren door het
onverwachte wederzien, maar wij zijn
het eens geworden dat op die manier ons
samenzijn eigenlijk geen goed gezelschap
voor je is. Het is hard voor liefhebbende
ouders dit te bekennen, maar... niettemin
de waarheid. Wij willen je geen van beiden
aan elkaar afstaan en hetzelfden dak
kan zich op den duur niet uitstrekken boven
je moeders hoofd en het mijne. Nu heeft je
moeder, die een heel verstandige vrouw Is,
als zij maar niet vervloekt hooghartig en
venijnig was, een uitkomst gevonden. Leonie
lietje, wij willen je uithuwelijken. En jij
met je fijne opvoeding, je moet in je moeders
stand blijven, daarin heeft je moeder ook al
weer gelijk, in den mijne zou-je je net zoo
ongelukkig gevoelen als je moeder, en
en eigenlijk ale ik zelf. Mevrouw Van
Heijmelen fs zoo vriendelijk je moeder te
helpen in deze kiesche zaak en zal zoo on
gemerkt jongelui hier Introduceeren. Volgen
de week geven wij ons cerate diner...»
Leonie luisterde niet langer. Een diepe
ontroering vulde haar meisjesbart, Zij zou
geen twintig jaren zijn geworden, zonder
niet wel eens aan zulk een uitkomst gedacht
te hebben. Zij vond nog niets vreemds, in
de handelwijze harer oudera, want natuurlijk
moest zij in kennis gebracht worden met
jongelui. Maar zij was zoo naïef te gelooven
aan een vrijo keuze, aan geluk in het huwelijk
Zij vertrouwde vast op de macht van haar
jeugd, haar schoonheid, zij meende liefde te
kunnen opwekken, zooals zij, en dat van
ganschcr harte, liefde wilde geven, zoo zij
slechte vond den held harer onbestemde
meisjesidealen. O deze uitkomst, eindelijk
het geluk te vinden, dat geluk dat zoo
schaarsch was geweest In haar jonge leven.
En dan als zij trouwde, dan verloor zij
ook dien leelijken naam, den smet, die als
een in vretende roestvloek haar jeugd be
dorven had. Met de onervarenheid haror
twintig jaren, doorzag zij nog niet de on
verbiddelijke logica der dingen, dat als haar
naam de letlijke vlek was geweest op het
witte kleed harer jeugd, die ook hot lelie
blank van baar bruidskleed bezoedelen moest.
Met meisjesachtige illusies wachtte Leonie
den dag af van bet diner. Haar moeder
vertelde niet wie er kwamen en Leonie
vroeg niota, tevreden, blijde, met de verras
singen die de toekomst brengen kon. In
zilveren nevelen zag zij haar rozeroodo
hoop. De avond kwam toch eindelijk I
In haar nieuw kleedje van wit crêpe de
chine, op den schouder, in de ceintuur, in
het haar groote toeffen zacht geurende
viooltjes, daalde zij, als een beeld van reine
jeugd tegen het diner-uur de groote trap
af. Voor de deur Van het salon kwam zij
haar vader te gernoet. Heel voorzichtig,
verlegen door het donzig zachte wit van
baar kleed dat als een symbool van jonk
vrouwelijke kuischheid om haar gestalte
scheen te zweven, nam hij haar beide kleine
banden in do zijne en zeide zacht eu innig:
»Liefjc, Leonietje, wal ben-je mooi als een
prinsesje.» En toen met vaderlijken trote:
>Kies nu maar goed, meidlief, wat deksel,
je hebt het recht moeielijk te zijn, want
met je eigen mooi, geef ik je een extra
dikke huishoudbeurs mede. Nol Vetkaars
zal waarachtig niet krenterig zijn als het
geldt het geluk te koopen van zijn eigen
eenig liefjeI»
Een plotseling angst bekroop Leonie.
Haar illusies verloren hun rozetirooden glans
door de oogon van haar vader bekeken.
»Papa...,« riep zij angstig; »dede
jongelui die strak* komen, weten toch niet
waarom zij gevraagd zijn, Mevrouw van
Heijmelen heeft toch beloofd ongemerkt
heeren in kennis te brengen met ons...?»
Er werd gebeld, haastig schoof haar
vader Leonie naar binnen, in het salon,
waar zij reeds als eersten, te vroegen gast
Van Velzen vond, pratende met haar moeder.
Zij was er op voorbereid hem te zullen
vinden, haar mooder was hem immers nog
een invitatie schuldig. Vroeger, ja, was zij
wal eens bang voor hem geweest, meenende
dat haar moeder in hem een pretendent
voor haar kon zien. Maar die tijden waren
voorbij. Mevrouw van Heijmelen zou andoren
Introduceeren, jong, aantrekkelijk als
als... Frans de Bruijne, bijvoorbeeld en in
hsar gevoel van gerustheid over de toekomst
groette zij hem heel nonchalant, reikte zij
hem hare vingertoppen met een gebaar alsof
haar arm van lood was, te zwaar om hem
te lichten voor een vriendelijken groet.
Een paar ongetrouwde, oude freules,
schoolvriendinnen harer moeder, traden nu
binnen en met vroolijke behulpzaamheid
hielp Leonie do eene het mutsje van echte
Alengoiische kant recht zetten, de andere
een veilig plaatsje zoeken voor een groote
réticule, uitpuilend van de brillen, prikkaar-
ten, tractaatjes en borstbonbona, onafscheide
lijke metgezellen van het liefdadige, asthma-
tlsche oude dametje.
Stil in zich zelf lachte Leonie om deze
gaaten. Deze twee oude freule» hadden
dezelfde waarde als Van Velzen, men vroeg
baar slechts als er ledige stoelen te vullen
waren.
Het duurde een heele poos eer de deur
zich weer opende en nu trud Mevrouw van
Heijmelen binnen met haar dochter en haar
schoonzoon, gevolgd door twee heeren.
Heel verwonderd was Leonie, in den «enen
van Polsdijk te herkennen die haar was
voorgesteld op het bal, maar met wien zij
den afgesproken cotillon niet danste door
haar vlucht; zij bad er immers te veel tegen
opgezien cavaliers als hem en Van Velzen
te ontmoeten na Frana de Bruijne. En
•ven nonchalam als aan Van Velzen zoo
even, stak zij hem haar handje toe, even
als op het bal weer alleronaangenaamst ge
troffen door zijn terugstootend voorkomen
en inpertinenten blik. Toen klonk de stem
van Mevrouw van Heijmelen aan haar oor:
>Ma chérie, je te présente le baron Constant
de Veere.»
Leonie zag voor zich een heel jong heertje
nauwelijks ouder dan zij zelve, bleek en
tenger, net groote kringen onder de zwak-
ziende oogen. En weer verwonderde zij
zich. Zij kende dezen Veere wel, den jongste
zoon van een gefortuneerd edelman, een
der eerste van den Haag, maar hoe was het
mogelijk dat Constant de Veere nu reeda
genoegen vond in het bezoeken van diners
geen maand geleden ontving hare moeder
het doodsbericht van zijn eenigen broeder,
en verwijlde zijn moeder op dit oogenblik
niet in Davos met zijn zieke zuster?
Slechts even speelde deze gedachte Leonie
door het hoofd. Zij lette niet veel op de
heeren in de kamer, vol verwachting bleven
hare verlangende oogen op do deur geves
tigd, die zich nog altijd openen moest om
de anderen, de werkelijk* jongelui door te
laten en met ben de kans op geluk
Maar zij lieten zich lang wachten, telkens
werd zij teleurgesteld als slechts oudere ge
trouwde gasten binnenkwam.
Daar opende zich weer deur, het was
de knecht die der gastvrouw het diner aan
kondigde Zij zag, op een wenk van
haar mosder, haar vader, zoo plomp stijf in
zijn nieuwen zwarten rok, zijn roodboorsch
gezicht uitstekend boven het ongewoon
hooge en stijve boord, een hoekige buiging
maken voor Mevrouw van Heijmelen j glim
lachend en gracieus haar mama gaan naar
den oudsten heer in den kring van gasten
Het gezelschap was dus voltallig! Maar
het Geluk dan, het mooie, jonge, reine
Geluk waar zij naar smachtte I
Deze drie jongelui: die twee ouwelijke
terugstootende heeren, Van Velzen en Pols-
dijk, dat akelige teere ventje, haar
eenig» pretendenten 1
(Wordt vervolgd).
