Ie soort Baggerturf Cl)
Alle soorten UURWERKEN
REDWATEREN
Drinkt steeds J. B. C. Limonade m J. BARON Co,
roor ile Borstel en KwasteÉlirielt m
Bouillon-Blokjes Soep-Tabletten
Soepen-Aroma
AANGEKOMEN een groote partij
rG.Philippo K
Amersfoort^!
Kortegracht 26, b.b. Postkantoor
ATELIER VOOR REPARATIÊN.
spoedige radicale genezing ook verouderde
gevallen door de bekende URIEPILLEN
no. 2. Prijs f 2.50, 6 flacons f13.50.
„N. V. SANITAS'-'.
Amersfoort
Langestraat 102.
Eenmaal op en
eenmaal neer
Geeft spiegelglans
de Erdal smeer.
AMERSFOORT
Stationsstraat 17 St. J<
Agenten der Bierbrouwerij
LIMONADEFARItlKAXTE.N
HARDERWIJK
Stationslaan 47
v h. VAN VOLLENHOVEN Co.
Omtrent de zuivere kwaliteit en de herkomst der voor haar gcz
benoodigde levensmiddelen zou wel
Iedere Huisvrouw
zekerheid willen hebben. Dit
heeft
vertrouwen
in
is. Een bijzondere reputatie
dit opzicht genieten
de Primula Producten.
voor soep en bouillon. De hiervoor met zorg gekozen grondstoffen
worden op eigen bodem geteeld, terwijl de verwerking aan de
strengste hygiënische eischen voldoet.
Een van de hoofdzaken is tenslotte nog, dat de samenstelling de/er
producten geheel beantwoordt aan den Hollandschen smaak.
F. H. LOMANS - 48 Hol - Telefoon 356 - AMERSFOORT
Electro-Technisch Bureau Licht- en Krachtinstallatie Moderne Bliksembeveiliging.
AMKRSFOORTSCHK RIJ T IJ 10 M V AT S CIIA 1' 1' IJ
Westslngcl OO -Telefoon -IS
Luxe Rijtuigen en Livreien voor Gelegenh. - Uniformen voor Begraf.nissen
Directeur W. F. V. D. ZWAAN.
J"_ A. -v_ Barneveld
Kampstraat 6 - Telefoon 193 interc. Amersfoort.
De Fabriek van Maggi's Voedingsmiddelen
lil K.©öai5tta.l (Zwitserland)
(Alleou-verkoop »o t N-derliindPaul Horn Co.. Amsterdam)
bericht, dat hare producten:
it 4 ct. per bloijo: 10 «*n 15 ct. per tablet;
iti flessehen Tanaf 45 et;
die sedert meer dan 20 jaar het volste vertrouwen genieten,
van nu af bij vlo winkeliers weder verkrijgbaar zijn
FIRMA L. VAN ACHTERBERGH
BRANDSTOFFENHANDSL
BestelkantoorArnhemschestraat la Kantoor en Magazijnen Koesteeg 3-5-7 Tel. 155
L. G. PON NE, Amersfoort
Licht en Kracht
Installaties
Levert tot billijkste
noteering
Eleetromotoren
alleen uit eerste klasse
materialen gemonteerd
FEUILLETON.
Het Paria-meisje.
42). o—
Hij lachte zoo vroolijk, zoo zorgeloos
luchthartig, hij scheen zich zoo weinig te
bekommeren om de nooddruft van Spran
kelen, dat zij op bet punt stond hem lachend
te vragen of er niet een portret bestond van
Oom Jasper en of die andere even zor-
gelooze jongste zoon, niet geleek op den
nakomeling, die nu voor haar stond. Zij be
rispte hem in haar hart om zijn weinigen
ernst en toch gaven Adolf's gebreken
haar liet gevoel alsof hij niet zoo ver van
haar afstond als zijn oudere ernstiger
broeder.
Plotseling hief zij het hoofd op en
luisterde twee korte klokkeslagen gonsden
door de lucht. >Wat is dat?» vroeg Leonie,
verrast, en twee zelfde even kort afgebroken
slagen gaven baar antwoord.
Adolf glimlachte. >Die tonen zijn de roep
stem van Sprankelen's toren. Het schijnt
etensuur, men roept ons thuis. Vroeger
waarschuwde de klok altijd voor de maal
tijden, maar sinds het huishouden zoo klein
is geworden en de diners zoo landelijk
eenvoudig, wordt nooit meer pompeus ge
luid ter «noenmaal.Nu roept de klok al
leen een enkele maal de afwezigen. En -
ik geloof, dat hij alleen behoeft te kleppen
als ik ben op Sprankelen. De anderen zijn
allen zoo wanhopig stipt. O wee, wat zal
het clanhoofd donker kijken!» En toen met
plotseling opkomende dartelheid: Wij heb
ben geen tijd te verliezenKom. Leonie,
wie het eerst bij het achterhek is
Eentweedrie1
Voorwaarts!»
En Leonie ging op in zijn scherts, zij liep
met fiem om het hardst. Onder het rennen
dacht zij één oogenblik aan de ziekelijke
neerslachtigheid die haar oud maakte «thuis»,
aan den bruisenden levenslust harer twintig
jaren, dien zij nu voelde stroomen door
haar aderen, een metamorphose die zij
Sprankelen dankte.
Maar de «stadsnuf» was geen «buiten-
manieren» gewend. Adolf gaf haar een voor
sprong, toch haalde hij haar in en bleef
toen, tegen het witte hek van den moestuin
geleund, haar opwachten: «Nu het loon
van den overwinnaar,» riep hij in dartelen
overmoed beide arinen naar haar uitbreidend,
maar vlug ontweek zij hem, glipte hem
onder zijn armen door.
«Kom het dan halen!» juichte zij en nu
werd het een wilde jacht door den moes
tuin, langs den vijver, over gras en perken,
den koristen weg naar het slotplein, het
bordes op de hal in. Lachend, rood, warm,
met schitterende oogen en hijgende stem
riep Leonie, op de lange groene tuinbank
neervallend: «Nu heb ik gewonnen, wij zijn
I quitte!»
I «O nu ik was andera niet
I voornemens me te verzetten tegen de boete I»
antwoordde Adolf, die, haar op den voet
volgende, zich nu, even moe, buiten adem
en luidruchtig ais zij, liet neervallen op de
bank naast haar.
Eetiigc oogenblikken gingen nog verloren
met tot bedaren komen, elkander telkens
weer aanstaren en dan in herinnering aan
hun dollen wedloop op nieuw in een lach
te schieten die weerklonk door het leege
buis.
Eindelijk bedaard, zeide Leonie: «Ziezoo,
nu ga ik mij vlug opknappen, anders vin
den wij in plaats van ons maal een oorlogs
verklaring!»
Nu toch zag zij een trek van angst in
zijn luchthartige oogen en aarzelend zeide
hij
«Leonie, beloof hier op mij te wachten,
ik ik wilde liever het clanhoofd niet
alleen ontmoeten,»
«Maar Adolf,» antwoordde zij verwon-
derd: «Heb-je je ouders nog niet begroet
«Alleen mama, papa zat op zijn kamer.
I Ik besloot toen eerst naar Otto te gaan.
Je moet weten, als die in 'een goed humeur
is, effent hij altijd mijn pad bij het clanhoofd,
wat steentjes
soms ruimt hij zelf wel
voor mij uit den weg. En en
hij zuchte met grappige verslagenheid, toch
las men een grooie onrust in zijn oogen
«nooit heeft mijn pad zoo tioodig geveegd
te worden als juist heden .1»
Zij wist reeds door Frans de Bruijne,
door de confidenties van Adolf's moeder,
dat deze kroonprins zich zelven steeds een
steenig pad bereidde door het leven en zij
zag hem verwonderd aanhoe kon hij zoo
luchthartig meién plukken, stoeien, ter
wijl hij toch gehukt moest gaan onder een
groot schuldgevoel. Maar goedhartig be
loofde zij op hem te zullen wachten.
Uit haar kamer komende, opgefrischt en
verkleed, vond zij Adolf echter reeds, heen
en weder loopend op den langen bovencor-
ridor, plukkend aau zijn blonde snor met
zenuwachtig gebaar, het was hem aan te
zien, nu toch was hij in groote spanning
en dit echt jongensachtige tegen-op-zien
zijn strengen vader onder de oogen te komen
maakte een beteren indruk op haar dan
zijn groote luchthartigheid, een oogenblik
te voren. Zij verwachtte niet anders dan
dat hij ook in die eenigzins bedremmelde
houding zijn vader tegemoet zou treden en
zij was daar blijde om: een gevoel .an
schuld verzacht immers den strengsten rech
ter! Maar groot was hare verrassing toen
Adolf, in de eetzaal, met groot vertoon
van luchthartige diukte op zijn vader toe
trad, dezen schier omhelzende onder zijn
luidruchtige begroeting. Met de grootste
kalmte liet de oude heer, volhardend in een
stijve stugge houding deze uitbundigheid
over zich heen gaan.
«Het spijt mij dat ik u niet eerder kon
begroeten, papa, maar, met een be
vallige buiging naar Leonie, »Ot' droeg mij
op ons logeetje een «pas de conduite» te
geven een al te aangenamen en
ongemeenen plicht op Sprankelen, om er
niet alles voor te vergeten.»
«Ik hoop niet, Adolf, dat jij mij nood
zaakt te antwoorden, je ontmoeting met mij
komt altijd vroeg genoeg?» antwoordde zijn
vader veelbeteekenend. De oude heer Swae-
necroon staarde met zijn glanslooze half
blinde oogen strak in de richting van bet
gelaat van zijn jongsten zoon. En als
bezat werkelijk het strenge vaderlijke oog
als weleer nog den uitvorschecden blik die
vermocht door te dringen tot in het diepst
van zijn schuldige ziel, keerde Adolf zich
plotseling om en zeide, weer luchthartig, nu
hij stond met afgewend gezicht: «O
papa in elk geval zou ik al veel vroe
ger naar Sprankelen gekomen zijn, als ik
geweten had, welke ongewone charme dit
oude nest voor mij bergde!» Een gezegde
dat eensklaps een opgeruimde» trek bracht
op de betrokken gezichten zijner ouders
maar een half onderdrukte beving deed
gaan over Otto's wenkbrauwen. Toen Leonie
de eetzaal binnentrad, herkende Ütto onmid-
delijk het kostbare grijszijden kleedje met
het geestige afstekende robijr.roodfiuweelen
lint om den hals, dat zij droeg toen Frans
de Bruijne en hij haar een bezoek brachten
in den Haag.
In de tien dagen dat zij reeds op Spran
kelen vertoefde, had zij het niet der moeite
waard gevonden voor hem en zijn ouders
zulk groot toilet te maken
Dolf was vroolijk en ongedwongen ge
durende den maaltijd en hij openbaarde zijn
blijdschap over de gemakkelijke ontvangst
van het gevreesde «clanhoofd,» door met
een beteekenisvollen blik op zijn vader, half
luid tegen I.eonie te zeggen: «Leonie, daar
is iets op Sprankelen, mooier dan al het
andere, dat ik je niet kan laten zien, en dat
toch de modernste verbetering is van het
oude 1. steel Zijn mooie nieuwe onge-
meene bliksemafleider!»
Leonie ontmoette het spottend oog van
haar oudsten neef, de eenige die met haar.
Adolf's grap scheen te begrijpen, toen Otto
cveu zacht, antwoordde«Wèi gelukkig, want
de oude is door langdurig gebruik verroest
en knarsend geworden groote onweersbuien
zou hij niet meer kunnen
(Wordt vervolgd).
