Donderdag 25 fffit September 1919.
No. 9236.
69e Jaargang
Electrisdie II Bilt el makerij"
Uitgave van de Drukkerij „De Amersfoortsche Courant, voorheen Firma A. H. van Cleeff".
REDACTEUR
F. W. H. OUDENS.
AMERSFOORT.
BUREAUX
KORTE GRACHT 9
Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagavond. Abonnement per 3 maanden 1.
franco per post /1.15. Advertentiën 6 regels 60 cent; elke regel meer 10 cent. Bijregel
abonnement reductie, waarvan tarief op aanvraag kosteloos. Legale, officieele- en ontelgenlngs-
advertentiSn per regel 15 cent. Reclames 15 regels 1.25 Bewijsnummers worden in
rekening gebracht en kosten, evenals afzonderlijke nummers, 5 cent. VALKESTRAAT 19.
Bij advertentiCn van buiten de stad worden de incasseerkosten in rekening gebracht. Postbus 9. Telefoon 1
OVERZICHT.
Buitenland.
Het Rijksdaggebouw Kolennood te
Weenen.
Binnenland.
De staking in de binnenvaart Dreigende
kappersstaking Bijeenroeping Tweede
Kamer Schending vau het telegramgeheim.
KENNISGEVINGEN.
WINKELSLUITING.
—o
Burgemeester en Weihouders van Amers-
maken bekend,
dat, ingevolge artikel g, j2 artikel 1
sub e der verordening op de Winkelsluiting,
het sluitingsuur der winkels op 7 Oclober
a.s. zal zijn toj uur 's avonds en dat tevens
op dien datum tot genoemd uur ontheffing
wordt verleend var. de verbodsbepalingen
der Verordening houdende het verbod van het
gebruik van gas uit de gemeentelijke gas
fabriek en van electriciteit door middel van
het Gemeentelijk kabelnet op bepaalde
plaatsen en bepaalde tijdstippen.
Amersfoort, ig September igig.
Burgemeester en Wethouders
voornoemd,
De Burgemeester,
v. RANDWIJCK.
De Secretaris.
K. KAAN, Jzn. (L.S.)
De Burgemeester van Amersfoort,
brengt ter kennis,
dat in de gemeente Jutphaas gevallen van
mond- en klauwzeer zijn voorgekomen.
Amersfoort 22 September igtg.
De Burgemeester van Amersfoort
brengt ter kennis dat in de gemeente
Veenendaal gevallen van mond- en klauw,
zeer zijn voorgekomen.
Amersfoort, 24 September igtg.
De Burgemeester voornoemd,
v, RANDWIJCK.
STADSNIEUWS.
RECLAME.
Alweer een brand.
Gisterenmiddag ruim half 5 brak er plot
seling brand uit in de Chemische Wasscherij
en Bleekerij van den heer C. Kempkes aan
den Hooglandschen weg.
Alhoewel er wel eenige oogenblikken
nog verliepen, alvorens de brandweer werd
gewaarschuwd, was deze toch vrij spoedig
ter plaatse, toen echter de brand reeds zoo
bevig was, dat aan behoud van de Mas
scherij en het woonhuis niet meer te denken
viel. Het wasscherij-gebouw is dan ook tot
aan den grond toe afgebrand, terwijl ook
van het woonhuis niets anders dan de muren
zijn overgebleven.
De brandweer, onder leiding van den
heer Schulte Nordbolt, concentreerde haar
krachten in hoofdzaak op het belendende
perceel van den heer Schoonderbeek, dat
geheel behouden bleef. Uit een viertal slan
gen werd water gegeven.
De brand is vermoedelijk ontstaan in den
schoorsteen van de machinekamer.
Inboedel van den heer K. en de wasschen
aan derden toebehoorende, werden bijtijds
gered, terwijl nog eenig waschgoed bij het
uitbreken van den brand zich in den wasch-
ketel bevond, dat dus ook wel zal zijn
behouden gebleven.
Eveneens kon de inboedel van den in-
wonenden sergeant der Infanterie J. v. d.
Peppel, die slechts 'n paar weken gehuwd
is, en niet verzekerd, grootendeels gered
worden.
De meubelen van den heer Schoonder
beek vonden een veilige plaats in den tuin
van den heer II. Kroes aan de overzijde.
De politie zorgde voor tijdige afzetting.
Mode-Show in Amicitia.
Wat is zoo'n zaal van Amicitia toch 'n
onmisbaar element in een gemeente, als
de onze en wat is haar bestemming velerlei
Wie in Amersfoort kent baar niet? Is
er wel iemand te vinden in onze stad die
aaaaaaaaaaaaa^
A.H.v.NlEUWKERK H
L. Heekxtr. i4.Tel.3t7a, Amersfoort
M IN AMEUBLEMENTEN Elf M
M K ANTOOKHKUBK I.EN M
er nog niet binnentrad?
We zouden zeggendat bestaat niet, te
meer waar we hier op dit gebied niet erg
verwend zijn. Maar stelt u eens voor, Amers
foort zonder een zaal, als die van Amicitia I
Waar moeat alles heen Wat herbergt ze
al Diet? Vergaderingen hebben er plaats van
allerlei slag; vereenigingen van alle maat
schappelijke richtingen houden er hunne
jaarvergadering; men vindt er op z'n tijd
Gezondheids-congreasen en Geheel-Onthou
ders manifestatiendilettanten en beroeps-
artisten spelen er hun comedie inmuziek
uitvoeringen met nationale en internationale
«sterren» zijn er in een seizoen als thans
weer voor de deur staat, aan de orde van
den dag; sportclubs en middenstands-ver-
eenigingen deelen er bun uitgeloofde prijzen
uittentoonstellingen van diverse pluimage
vinden er hun standplaatskippen, konijnen,
honrten en katten, ja, wat niet al?
Maar 'n unicum is toch zeker wel een
mode-show», een «expostie» van dames
hoeden en pelterijen, costumes, mantels en
avondtoiletten in allerlei genre en kleuren,
chique, maar ook eenvoudig.
Maar toch, in zulk 'n tentoonstelling nu,
was Maandagmiddag j.l. de groote zaal van
«Amicitia» herschapen.
Welk een aanblik! En wat zag het er
huiselijk uitl Inderdaad gezellig, maar ook
interessant, ja, vooral
er in Amicitia.
De «er van deze ex positie*, het initiatief
van dit alles komt toe aan de eigenaars
van >Maison Marteleu >Maison I.'Hiron-
delle«, de heeren A. Hanselaar en VV. van
Rossutn, die met hun durf, hun onderne
mingsgeest Amersfoort eens hebben willen
laten zien, wat zij als modezaken, first classe,
al niet weten de prestecren. Zij hebben hun
plan flink, royaal en grootsch uitgevoerd.
En het succes was dien'dag dan ook
overweldigend. Het was er vol van dames,
maar ook heeren, die van hun belangstel
ling blijk gaven, mankeerden niet op het
appél. En nog steeds liep het gestadig aan,
zoodat teleurstellingen niet konden uitblijven,
en velen moesten terugkeeren, omdat
geen stoel meer onbezet was.
Aldus konden de aanwezigen in deze
mode-halle onder het gebruik van een heer
lijk kopje thee genteten van een onuitput
telijke collectie van 2 uur tot ruim half
zes duurde de Show, bijna zonder afbreking,
wat zal er dus al niet de revue gepasseerd
zijn snoezige costuumpjes, keurig sluiten
de mantelpakjes, smaakvolle toiletjes, avond
mantels van hermelijn, chique dameshoeden
en fijne bontwerken, alles haute nouveauté,
onberispelijk van coupe en kwaliteit, en ge
dragen door 'n 4-tal mannequins, gedistin
geerde verschijningen, die beurtelings met
twee, over vilten loopers, de zaal doorkruis
ten, afwisselend omhuld in wat anders, in
wat nieuws, dikwijls eenvoudig, maar har
monieerend in fijne kleurencombinatie, zoo
dat hoed, costuum of mantel, kousen en
schoentjes steeds in de juiste overeenstem
ming waren. Gewis, alles was hier een be
koring voor het oog!
En zoo hebben deze mode-huizen «H.'irtel»
en I.'Hiroiidelle» een reclame weten te
bereiken non plus ultra die in Amers
foort een geweldigen indruk zal hebben
gevestigd, niet alleen op dien dag, maar
ongetwijfeld ook in de toekomst.
Wij willen dan ook deze bespreking niet
eindigen, alvorens den heeren Hanselaar en
Van Rossuni hulde te hebben gebracht voor
dit grootsche en voor onze stad buitenge-
FEUILLETON.
Het Paria-meisje.
44). o—
Eiken ochtend, na bet ontbijt, maakte
Adolf, ouder gewoonte, zijn fietstochtje. Hij
bleef echter nooit langer dan een uur weg
en dan bracht hij het verdere gedeeite van
den dag op Sprankelen door. En hij maak
te altijd denzelfden toer: over den rijksweg
naar Nieuw-Sprankelen, vandaar langs het
water naar 't veer en den dwarsweg door
de velden terug naar huis. «Er was geen
betere weg voor een fietser in den omtrek,»
legde hij Leonie uit, die hem uitlachte om
zijn «ouwelijke» stelselmatigheid, >#n ik
rijd alleen om mijn spieren te oefenen,
mijn appetijt op te wekken.»
Leonie geloofde gaarne wat hij zeide,
want wat haar nog het meest aantrok in
baar jongsten neef, was zijn groote oprecht
heid en dat hij nooit van liefde sprak
tusschen hem en haar. Zij was het nu een-
maai gewend dat de jongelui van zijn stand
alleen met haar in kennis wenschten te
komen als zij hun schitterend evenwicht in
de maatschappij dreigden te verliezen. Deze
zorgeleoze student verlangde niets andera
in haar dan een vroolijk gezelschap. Het
scheen hem vrij onverschillig dat zijn nieuw
nichtje tevens een der rijkste erfdochters
was van Nederland. Veel gevoeliger toonde
hij zich voor hare schoonheid en op zijn
gewone vrijmoedige wijze uitte hij zijn
groote bewondering.
>Als je niet het Mooiste meisje waart dat
ik ooit oatmoette, was ik reedaden volgenden
morgen weer vertrokken. Nu houd-je mij
hier gevangen Bah, Sprankelen mag het
eerwaardigste kasteel van Nederland zijn,
het is naar evenredigheid even saai en ver
velend. Na de de beslomme
ringen van een groote stad is het er goed
uitrusten, altijd ala er een mooi gezichtje is
als rustpunt voor moede oogen".
Ea zij lachte om zijn flirt, gerustgesteld,
omdat hij er in één adem op liet volgen
>Ik haat Sprankelen en papa en frére Austére
zouden niets liever willen dan mij voorgoed
aan de zijde van eene, liefst rijke vrouw,
te kluisteren aan dit oude kraaiennest, waar
zij met h*rt en ziel aan hangen 1"
Arme «rijke» vrouw», spotte zij «foei,
Adolf, dit «kraaiennest» heeft de meeste
onzer geboren zien worden, bergt al je
herinneringen aan je geslacht».
Hij haalde de schouders op: «Tehechten
aan een hoop steenen, die bijna instorten,
aan oude boomen, die met iederen storm
kunnen omwaaien, aan meubels, die van
ouderdom kraken, alleen omdat de over
grootvader van je bet-overgrootvader, de
«primeur» er van genoot en je niets naliet
dan veraleten rommel! Groote nonsens 1 Een
aardige elegante gargonnière te Parijs, om
maar eena een onbereikbaren wensch te
noemen, is wel zoo modern en comfortable,
dunk me. De slimste gast in onze familie
ia waarlijk nog die oolijke Oom Jaapar ge
weest Wat ben-je gelukkig, Leonie, zóó
rijk to zijn
«Alsof dat feit onbevredigde wenschen
buitensluit», zeide zij zuchtend, toch blijde
dat hij er niet aan dacht, zooals een Van
Velzen, een Poladijk, zijn «onbereikbare»
wenschen mogelijk te maken door de «dikke
huishoudbeurs» van een nederig Vetkaarsje.
De dagen op Sprankelen vlogen nu om.
Het was op den zevenden dag van Adolf's
onverwachte komst in zijn vader's huis, dat
Leonie onaangenaam herinnerd werd, aan
haar helaas, slechts tijdelijk verblijf op het
oude stamslot van haar moeder's familie.
De morgenposi had haar een brief gebracht
van haar moeder. Zij liep dien nu, na het
ontbijt, te lezen op het slotplein. Zij wachtte
hier altijd op dit aur on Adolf te zien uit
rijden. Haar oude neef en Otto hadden reeds
bun gewone wandeling ondernomen. Zij
moest van haar moeder hooren dat zij nu
reeds drie weken op Sprankelen vertoefde,
haar had die gelukkige tijd geschenen als
één korten gelukadagMaar haar moeder,
in haar groote eenzaamheid, in haar mooi
groot huis in den Haag, verlangde naar haar
dochter eu op haar manier schreef zij nu
Leonie een hartelijken brief
«Gisteren nog was Van Velzen zoo vrien
delijk mij, oude vrouw, een uurtje van zijn
tijd op te offeren en ook hem viel de ver
latenheid om mij heen op: «Mevrouw, het
is alaof uw charmante salon leeg en hol is
nu uw lief dochterje niet meer troont ach
ter de theetafel I» Och kind, hij sprak zoo
naar mijn hart, wanneer kontje bij je een
zame mama terug?»
Zij vouwde den brief haastig dicht, zij
kon niet verder lezen. O het noemen
van dien naam alleen «Van Velzen,» hoe
bracht het haar weer al de vergulde ellen
de van haar moeder's omgeving voor den
geest Het meisje beet zich op de lip
pen, zij bad wel kunnen schreien bij de
gedachte terug te moeten keeren naar haar
ouderlijk huis en dat een brief van haar
eigen moeder zulke onnatuurlijke gedachten
in baar wakker riep, verbitterde slechts
haar gevoel van droefheid!
Zij zag om zich been op het slotplein,
naar de oude kastanje, die zijn bloesems in
het ronde strooide, naar den gevel van het
forsche Huis, zij herinnerde zich haar aan
komst, ze zag zich voeren het bordes op,
aan den arm van den ouden gebogen slot
heer met zijn eerwaardig grijs hoofd, glans-
loozen blik, en strompelenden pas. Otto
achter hen vol teedere zorg voor zijn vader
Hoe had zij het lief gekregen, het oude
Sprankelen en zijn eenvoudige bewoners!
Drie weken slechts had zij er vertoefd en
het was haar nu alsof zij en Sp.ankelen bij
elkander behoorden, alaof zij slacbts een
plantje was geweest, dat, overgeplant, niet
tieren wilde in vreemde aarde en nu in den
oorspronkelijken grond teruggebracht, welig
wortel schoot Zij kon de rust, den
vrede van dit buiten, dit familieleven, niet
verwisselen voor de gekunstelde deftigheid
van haar moeder's omgeving en in groote
opgewondenheid liep zij het slotplein op en
neder, zinnende op het ontwijkend antwoord
dat zij haar moeder wilde schrijven
Maar plotseling werd haar gedachten af
geleid, wijd van verbazing sperde zij haar
oogen open want over de witte op
haalbrug van Sprankelen schreed een figuur,
dat wel het allerminst paste in deze omge
ving, al droeg de man die haar met een
vrijpostigen glimlach tegemoet trad, een
heerenkleeding. Leonie zag naar de vleezige
lippen, den vorm van den neus, de scherpe
oogen, het kroezige van de overvloedige
zwarte haren van den indringer, en in
nerlijke ten hoogste verwonderd, maar met
de houding van een vorstin ging zij hem
tegemoet, want nu stond hij stil met groote
oplettendheid slotplein en gevel opnemend.
Hij boog voor haar. zwierig, overdreven
beleefd, met gehuichelde onderdanigheid.
Zijn brutale blik deed een fronsen gaan
over haar fijn gepenseelde wenkbrauwen.
Waarlijk, zulk een persoon moest bij ver
gissing de oprijlaan van Sprankelen inge.
slagen zijn 1
«Wat wilt u, weet u dat u hier op Spran
kelen bent?» vroeg zij, koel beleefd.
«Ja juist, ik ben hier terecht, men weet
dat ik kou;» sprak hij met een vrijpostigen
glimlach, die slechts haar iuitinctmatigen
afschuw voor hem verhoogde: «Ik kom om
den heer graaf Adolf Swaenecroon van
Sprankelen te spreken.»
«De jonker is niet te spreken, zoo vroeg;»
besliste zij ontwijkend.
Maar met een ongeloovigen grijnslach
viel hij haar in de rede: «O, toch wel voor
goede vrienden en de heer graaf Adolf
Swaenecroon van Sprankelen en ik zijn beste
maatjes samen,» en, zeer ingenomen met
zijn eigen aardigheid, liet hij al ziju gele
tanden zien in een afschuwelijken lach.
«Wilt u maar zeggen dat Nathan Schmoll
er ie? u zult zien, hij vliegt naar me toe...»
En toen, zich zeiven in de rede vallend,
overmand door de nieuwsgierigheid van zijn
geslacht: »U lijkt op graaf Adolf Swaene
croon van Sprankelen, u bent wel de Freule,
zijn /aster?»
«Neen,» antwoordde zij kortaf.
(Wordt vervolgd).