Allerfijnste Melange j
s_ sivcit3
Inrichting tot het repareer en van Rijwiel-frames
85 cent voordeel
gebruikt a I I.OO p. pond,
Li. STAH
Drinkt steeds J. B. C. Limonade m J. BARON Co.
GELDERSOHE CREDIETVEREENIGING
ELECTHOTECHNISCH BUREAU
MATTHIAS WITHOOSSTRAAT 9
Begrootingen kosteloos
rar- VOOR PARTICULIEREN!
Ook geheel complete Rijwielen worden
op bestelling door ons vervaardigd
Aanbevelend, L. HOEK, Kamp 88
INGANG WEKKPLAATS ST. ANN ASTBAAT.
ROOMBOTER ONDER RIJKSCONTROLE
i 1.85 PER POND.
indien U o'nze
en welke in zuiverheid en voeding gelijk is aan Roomboter, raadpleegt des
kundigen daarover en ze zijn alle van dezelfde meening.
Alzoo is het verschil tusschen Roomboter en onze «Allerfijnste Melange»,
niets anders als >SMAAK< en de smaak onzer «Melange* is voortreffelijk.
Neemt heden nog proef met onze „Allerfijnste
Melange" en U bespaart op ieder pond 85 CENT.
Minzaam aanbevelend,
Zuid. Huil. Margarine-indnstrie „DE RIJNSTREEK".
Alleen-ierkotp: N.V. v. h. VAN GENT A Co., Amersfoort.
Pieterpjjperstraat 7
Leusderweg 83
Bloemendalsche binnenpoort.
Physisch Geneeskundige Inrichting
Amersfoort Vlasakkerweg 33
Baarn, Teleph. 177. N- Baarnstr. b, d. Pr. Hendrikl. - Tech. Directeur JACQ DEKKEK.
Spreeknnr te Amersfoort Maandag, Woensdag en ïrijdag ran ï-1 nnr.
Behandeling van Rheumatiek, Rheumatische en andere gewrichtsverstijvingen, Algem.
Lichaams- en Zenuwzwakte, Ischias (heupjicht), Spit, Verlammingen, Invaliden, Kugge-
graatsverkrommingen. Beh. na Beenbreuken, Ontwrichtingen, Verstuikingen, enz.
Behandeling in overleg met huisarts. Prospectus op aanvrage.
Speciale behandeling van Voetlijders.
(Pijnlijke-, Zwakke- en Platvoeten, Ontstoken Knokkels, Eeltzweren, enz. enz.)
AMERSFOORTSCHE RIJ TUIG MAAT SCHA I*P IJ
Westsingel os Teleloon 45
Uniformen toor Begrafenissen.
Luie Rijtuigen en Livreien rar Gelegenh.
Directeur W. F. v. D. ZWAAN.
LANGESTRAAT 12
TELEFOON 212
Atelier voor Ondergoed naar Maat
Complete Uitzetten en Luiermanden
LIMONADEFABRIKANTEN
AMERSFOORT HARDERWIJK
Stationsstraat 17 St. Jorisstraat 19 Stationslaan 47
Agenten der Bierbrouwerij „De Gekroonde Valk" Y.h. VAN VOLLENHOVEN Co.
AMSTERDAM
ARNHEM Opgericht 1866
GESTORT KAPITAAL f 10.000.000—
RESERVEN f 4.400.000—
Deposito rente:
een maand opzegging
drie maanden opzegging
een jaar opzegging
3 pCt,
'IV2
4
FEUILLETON.
Het Pariameisje.
49). o—
Wel mocht Otto schertsen«de oude is
door veelvuldig gebruik machteloos ge
worden
En plotseling kwam over haar een andere
stemming! Neen, neen, het was geen ruil
handel, zij en Adolf sloten een verbond,
een mooi verbond samen. Hij had haar
immers lief, hij zeide het haar, en zij wilde
niets liever dan hem gaarne gelooven en
zijontmoette zij hem dan niet altijd
even gaarne, haar jongen knappen, vriende
lijken neef! 't Is waar. hij had zijn ge
breken, groote onvergeeflijke fouten, maar
door baar invloed, door haar haar
liefde zou zij hem helpen, steunen, de «kleuren
van Sprankelen,» nu ook hiar kleuren,
hoog te houden .1
En dan, als door de gouden schijven
van den «tabakskoning» de koren- en
klavervelden weer omgetooverd werden in
«Engelsch Park», als de «Heeren» van
Sprankelen weer hetrecht verkregen on
gehinderd te jagen in de bosschendan
zouden alle «veeten» vergeten worden en
Madeleine Swaenecroon weer met opge
heven fier hoofd mogen wandelen op het
slotplein van haar oud stamslot en dat
alles zou men danken aan haar: «Leonie
Vetkaars!»
Een groote vreugde vervulde Laar, zij
ging terug naar de tafel, greep naar den
pennenhouder van paarlmoer en het kostte
haar nu geen moeite den brief te eindigen
met een paar hartelijke woorden, «lief
moesje, 'oegeef mij mijn Adolf, zorg
dat papa heenstapt over de bezwaren, ik
snak er naar een gelukkige Swaenecroon
te worden, zooals ik reeds ben uwe ge
lukkige eenige Leonie!»
Zij sloot den brief in een couvert, schreef
bet adres harer moeder er op en nog was
zij bezig de postzegel te bevestigen toen de
en verguldeu «empire» pen
dule op den schoorsteenmantel met fijne,
scherpe slagen het middaguur aankondigde.
Verrast zag ze op, zóó laat reeds, en
Adolfdie haar zoo beslist gelast had te
wachten bij het achterhek, misschien wel
om haar nog te spreken voor zij hun
geluk, wereldkundig maaktenZij glim
lachte, overmoedig gestemd, zij hoorde reeds
zijn ontevreden woorden, hij was niet ge
wend veronachtzaamd te worden, haar be
dorven prins!
Vlug stak zij den brief in den zak van
haar wit piqué wandeljapon met de licht
bruine belegsels, voornemens straks naar
een gelegenheid te zoeken om naar Nieuw-
Sprankelen te gaan Zij ijlde naar be
neden, luchthartig, vroolijk gestemd; god
dank. de tevreden gelukkige stemming was
ten slotte gekomen
Zij kwam in de groote eetzaal waar in
een boek, bij het verste raam, de eenvoudige
koffietafel gereed stond. Zij vond er alleen
nog haar oude nicht, bezig brood te snijden
en de boterhammen te boteren voor de
heeren.
Leonie begon de oude dame te helpen
aan haar kleine toebereidselen voor den
eenvoudigeD tweeden maaltijd van den dag
op het kasteel. Steelsgewijze zag het meisje
op tot Adolf's moeder. Zou hij haar reeds
verteld hebben maar mevrouw Swaene
croon. vriendelijk als altijd, toonde geen
buitengewone belangstelling en Leonie be
greep dat zij nog niets vermoedde van
hetgeluk van baar zoon.
Otto en zijn vader traden nu binnen, en
men zette zich aan tafel. Op Adolf, die niet
verscheen, werd niet gewacht. Het was een
der principes van den ouden heer, dadelijk
met den maaltijd aan te vangen, zoodra hij
en mevrouw Swaenecroon verschenen in
de eetzaal Met zijn strenge ouderwetsche
ideeën verkoos hij nooit te wachten op
jongeren. Die te laat aan tafel kwam had
dan een scherp woord, zijn gefronsd voor-
hoofd te duchten. Adolf maakte zich dikwijls,
bijna dagelijks schuldig aan dit verzuim.
Eerst toen hij nog altijd niet kwam opdagen,
vroeg de oude graaf zeer «ntevreden «Waar
blijft Adolf nu weer?»
«Hij is gaan fietsen, vader.» antwoordde
Otto. bedaard.
Leonie boog zich, een fijn blosje op de
wangen, over haar bord. Dus... hij had...
alles gezien, zij was niet de eenige die haar
geheim kende daar aan tafel. En zij voelde
weer haar onverklaarbare boosheid tegen
den verspieder opkomen.
«Vreemd», zeide zijn vader: «Ik dacht
dat zij voorbij waren die gewoonten van
vroeger, om uren lang weg te blijven met
zijn fiets. Welken weg ging hij op?»
Het was een vraag in het algemeen. Otto
zag Leonie aan en toen plotseling met iets
uitdagends in baar stem zeide zij «Hijging
Nieuw Sprankelen om en zou den binnen
weg volgend, bij het veerhuis uitkomen...»
Waarom fronste au Otto zoo pijnlijk de
wenkbrauwen en kwam er ook een onte
vreden scherpe trek op 't rimpelig gelaat
van den ouden heer Swaenecroon Leonie
begreep hen niet. Wat voor bijzonder kwaad
stak er in, dat Adolf zich een paar uur
verlaatteZij verlangde te kunnen, opstaan
van tafel, het was een dwaze gedachte,
maar misschien bleef Adolf dralen bij het
achterhek of in den tuin, wilde hij haar
absoluut eerst spreken voor hij de anderen
ontmoette
Doch Leonie's geduld werd op zware
proef gesteld. Eerst nog moest zij, volgens
gewoonte, haar nicht helpen de kopjes en
borden schoon te wasschen en weg te zetten
in de zware eikenhouten kast en toen zij
daarna de kamer wilde verlaten, waaruit
de oude graaf en Otto reeds lang vertrokken
waren, zeide mevrouw Swaenecroon
«Leonie, blijf nog even! Ik beloofde je
immers alle portretten van Adolf eens b'.j
elkaar te zoeken? Nu, ik heb ze daar in
het bruine salon, kom mede; wij zijn alléén,
nu kunnen wij ze eens op ons gemak be
kijken!» De gedachte kwam niet bij de
naïeve gelukkige moeder op, dat een ander
soms mindere belangstelling kon stellen
in het voorwerp van haar genegenheid
waarin zij bet eenige doel van baar leven zag.
Leonie moest haar wel volgen naar de
kleine zitkamer. En nu, naast baar gezeten
op de canapé, werden haar één voor één,
langzaam verklarend, met tal van ophelde
ringen, tal van trekjes uit zijn jeugd, de
portretten van Adolf vertoond. De gelukkige
moeder genoot zelve het meest van dit
overbekende, altijd weer aantrekkelijke ge
zicht op de beeltenissen van haar zoon.
Maar ook Leonie wijdde er al haar aan
dacht aan. De portretten vertoonden Adolf
als zuigeling op den schoot zijner moeder,
als kind, ais jongen, ais student, het aller
laatste zelfs, nauwelijks eenige weken oud,
in het sportcostuum waarin hij tegenover
haar had gestaan in het gewichtigst oogenblik
van hun beider leven. En in elke phase
van zijn jeugd was hij een toonneeid van
kloeke schoonheid! Hoe verschillend de
portretten ook waren door leeftijd, kleeding,
ouderdom, één groote gelijkenis droeg het
telksns en telkens weergegeven beeld. Uit
alle portretten staarden haar de oogen aan,
zooals zij ze op zich gericht gezien had,
nog slechts eenige uren 'geleden: levens-
lustig, overmoedig, uitdagend en toch ook
liefkozend! Leonie vergeleek telkens en
telkens weer de verschillende afbeeldsels:
«Vreemd», zeide zij eindelijk nadenkend,
«de twee broeders gelijken niets op elkaar!»
I «O neen», antwoordde mevrouw Swaene-
I croon met moederlijke vooringenomendheid
«Wel beweert mijn man, dat Otto, zonder
zijn gebrek, even mooi zou zijn geweest
als mijn zoon, maar dat geloof ik niet. In
elk geval is Otto kleiner, tenger gebouwd,
een echte Swaenecroon, terwijl mijn Adolf
een reus is, volmaakt geproportionneerd,
hij is verreweg de knapste vsn de twee.
Vind je ook niet?»
«Ja zeker», de toon van het antwoord
kon beslister zijn en toen plotseling vroeg
Adolf's verloofde: «Heeft u geen portret
van Otto?»
Wordt vervolgd).
