Groote uitverkoop van lappen en restanten
Bank-Associatie
Groote Winter-Opruiminq
„DE ADELAAR"
Amsterdamsche Manufacturenhandel, Langestraat 98, Amersfoort
Vrijdag a.a. om O mil*
1, Langestraat 98, Amersfoort. Bezoekt de uitverkoop
Schoenwerk en Pantoffels
Vrijdagmorgen iUrgiiil de
Bergafwaarts
H
M
H
O
N
n
p-.
o
P3
fSËJ
f=3
esi
•1-3 N
c=> H
C3
•-ö
Distributievrije - Brandstoffen
le soort Baggerturf (zeer zwaar)
le en 2e soort korte, harde Turf
Houtskool Briketten - Houtskool, Vuurmakers
FIRMA L. VAN ACHTERBERGH,
ARNHEMSCHE STRAAT la TEL. 155 MAGAZIJNEN: KOESTEEG 3-5 I
Wertheim ttompertzl834 en Credietvereeniging 1853
Kantoor Amersfoort
ZuNiiigel 43
UITGEBREIDE KEU5SE
til J- GROOTENDüRST - Hof No. 38 Amersfoort
r vi
j
ABONNEERT U OP
in dit blad
ADVERTEERT IN
Kapitaal en Reseries f f9.400.000
Alle bank- ei effectenzaken
L. G. PONNE,
Licht en Kracht
Installaties
ln liet
iKZ leeding- m agazijn
Langestraat 40 Amersfoort
FEUIIjIKTON.
7. o—
„Weet-je wat," riep Tom: «Ik spaar je
de helft, ik noem je Winnyl"
Zoo onderging ik, in een ommezien, mijn
tweeden doop. In dezen kring heette ik
voortaan »\Vinny«.Een naam waaraan mijn
grootmoeder nooit zou wennen, zij, die nooit
een syllabe schonk van mijn langen naam.
En Grandma man, nu zou zij mij nog min-
voor haar zou dat
draagkindje beduiden.
1 verbaasde mij meer,
stoker had
der rekenen dau
«Winny* minstens
Wat mij betreft, c
die voorstelling
mij, als het ware, reeds pasklaar gemaakt
voor elke nieuwe emotie In dezen kring.
Wij gingen in optocht naar huis. Achter
het stationsgebouw lag een groote zandige
weide. Op een bord aan een staak, vlak bij
den weg geplant, stond te lezen dat dit dorre
veld, waar hier en daar een plekje schraal
gras in het zaad schoot, als bouwterrein te
xoop was. Oom en tante wandelden voorop.
Lina en ik kwamen een heel eind achter
hen, terwijl John en Tom om ons heen
dwarreldeu als jongen honden. Lina wees
mij, over de zandvlakte heen, een wit huis
aan, het stond geheel alleen. »Dit is nu
Villa Amerika, het eenige huis iu den om
trek, wel een kwartier van het dorp af. Wij
hebben het gekozen om dicht bij den trein
te wonen, voor pa en de boys."
Terwijl wij de zandweide schuin over
staken. den koristen weg naar de villa, zag
ik de rustig babbelende Lina eens van ter
zijde aan. Zij was voor mij een raadsel. Wat
ging er toch in zulk een democratisch gezind
dameshoofd om? Beschouwde zij nu wer
kelijk iemand als een stoker als haar gelijke
in stand?
Bij de villa gekomen, liet Liua mij plot
seling in den steek en vloog het sousterrain
in, het aan tante overlatend mij de logeer
kamer te wijzen, waar ik alleen gelaten werd
om mij te verfrissehen en te verkleedsn.
Een gong zou mij voor het diner waarschu
wen. Toen ik klaar was trad ik aan het
raam en zag de zandweide voor mij liggen,
begrensd door den hoogeren spoorwegdijk,
het stationsgebouwtje aan den eenen, een
elzenboschje aan den anderen kant. Zelfs
zag ik, want bet stationsgebouw was heel
klein, de locomotief en den trein staan waar
mede wij uit Utrecht waren gekomen, nu
weer gekoppeld.
Plotseling werd mijn oog door iets anders
getrokken. Een elegant gekleede dame, stak
haastig de zandweide over in de richting
van het stationhet viel te meer op, omdat
het 't eenige levende figuurtje was in het
geheele landschap. Ik keek onwillekeurig
scherper toedat parelgrijs japonnetje,
die witte hoed met veeren en rozen het
kon niet anders, dat was mijn nichtje 1 Wat
liep zij haastig, en toch, met eenige iuspan-
ning, zij droeg ietseen zware mand
Zij naderde al meer het station, ik zag
haar met den arm zwaaien, het scheen wel
of zij teekens gafen jawel, daar sprong
van de locomotief een gedaante, klein op
dien afstand, maar ik kon toch iets blauws
onderscheiden, een boezeroen.. Jan de Stoker!
De twee figuurtjes, de witte en de blauwe,
liepen elkaar snel tegemoet. Ik kon natuur
lijk niet zien, of hij zich in dien tusschen-
tijd gereinigd had, wel, dat zij elkaar de
hand gaven
De blauwe boezeroen ging nu een poosje
zitten, zoo maar op den grond, in de schaduw
van den zijmuur van het stationsgebouwtje;
het lichte figuurtje bleef voor den zittende
staan, bukte zich om de mand neer te zetten
en reikte iets over dat op een gevuld bord
geleek. Althans, de zittende begon met groote
regelmaat den rechterarm heen en weer te
laten gaan tusschen hoofd en schoothij
at! Nu viel mij te binnen, hoe Jan Vermaas,
zich bij onze zonderlinge korte ontmoeting,
iets had laten ontvallen over verongelukte
boterhammen I
Zij bleven geruimen tijd in dezelfde hou
ding tegenover elkander, ook toen die regel
matige beweging opgehouden had. Daar
klonken een paar gillende stoomfluitsignalen
en ik zag van de locomotief een paar ijle
stoomwolkjes vervliegen in de strakblauwe
lucht.
De boezeroen vloog op, reikte het lichte
figuurtje het voorwerp, dat hij in de hand
had, boog, zwaaide met zijn pet cn liep hard
naar de locomotief. Op dezen afstand geleek
het alsof zijn hielen telkens door het harde
loopen zijn nek raakten.
Lina bleef staan totdat de trein zich in
beweging zet.e, en beantwoordde met haar
wit zakdoekje het gewuif dat met een roode
lap een echte werkmanszakdoek van
den tender kwam.
Toen nam zij de mand weer onder den
arm en aanvaardde met vluggen stap, den
terugtocht. Nauwelijks was zij bij de villa,
of de gong voor het diner weerklonk. Zoo
haastig kon ik niet naar beneden gaan, of
ik vond Lina reeds in de eetkamer. Zij zag
er rood en warm uit, maar was in het beste
humeur, volkomen op haar gemak, cn praatte
ongedwongeu. Ik vroeg mijzelve aiweet
tante iets van dat eten brengen aan, nu ja,
een stoker, ntaar toch, een jongen man Ik
kon er niet achter komen. En al wist tante
nu van haar laatsten gang naar het station,
keurde zij dien dan ook goed? Ook dat
bleef een onopgelost vraagstuk,
Zooveel wist ik reeds vau de familie Duyns,
dat elk iid eigenlijk geheel op zichzelf stond.
De oudste zoowel als de jongste voerde al
tijd zijn eigen wil uit, maar droeg dan ook
al de gevolgen van zijn handeling. De ouders
vorderden van hun kinderen geen blinde
gehoorzaamheid zonder motiveering van het
waarom, zooals grootmama van mij, ja zelfs
van mijn moeder, wier brood zij at. Hier
huldigde men het vooruitstrevende denk
beeld: «een denkend wezen kan niet spoedig
genoeg door ervaring leeren, eigen inzicht
te ontwikkelen, om in de toekomst steeds
onvoorwaardelijk op eigen kracht en initiatief
te vertrouwen.* Men bepaalde zich slechts
tot het geven van een goeden raad, aan den
leerling de keuze dien al of niet op te vol
gen. De gevolgen van oorspronkelijke
opvattingen droeg hij geheel alleen. Onder
vinding is de beste leermeesteres!
Ik bemerkte dadelijk aan tafel d« toe
passing van dezen stelregel. Tom liet zijn
roes op zijn Hnkerpiuk balanceereneen
gevaarlijk spelletje.
«loRimy, ik geef je in overweging dat
mes te laten rusten; als het onverwacht valt,
kan-je je leelijk bezeeren!» ried oom, dood
bedaard aan.
Maar Tom haalde de schouders op en
verkoos het spelletje niet te laten. Een halve
minuut later viel het ook werkelijk van zijn
vinger, hij greep er naar met zijn linkerhand
en sneed zich in twee vingers!
Hot bloed droop met een straaltje van
wikkS 3" f""" ''in hard
pen, toen de patient haasrig van tafel od-
hem na" Jt k"n,er.vfl1liet- Alleen Lina nep
a. l°m' ?arbuUvater ei> Pleister staan
in de gangkast beneden
band om gekwetjie kallti
,™kmi Lta*"LS
.Ik heb nog geen podding getad,,
,oJ f"t°' 'ul™
(Wordt vervolgd).
