Adverteert in dit blad!
Bank-Associatie
RE CL A ME-AANBIEDING
PIAMO's
GEDURENDE APRIL VERKOOPEN WIJ
prachtvolle, soliede, nieuwe PIANO's
voor slechts f 675. - Vijf jaar garantie
Xjouis Klein, Utr. straat
Instituut voor Physische Therapie.
AMERSFOORT Technisch-Directeur jj B A A R N
BERGSTRAAT SU j iACÖ DEKKER. TELEFOON 177
■Spreeknur lo Amersfoort:
Maandag. iVoensdng en Vrijdag: tan 2—4 uur.
Afdeeling voor: Electrische-, Heetelucht- en WaterbehandelingDiathermie, Massage,
Vibro- en Douche-massage. Hewegingskuren, Zwcedsche Heil- en Adcmgymnastiek,
Kunstzonbestraling enz.
Behandeling van Ruggegraatsverkrommingen, X- en O-beenen bij kinderen, Geboorte-
verlammingen, Verlammingsverschijnselen na kinderparalyse, Inlectie-ziekte zooals Diph-
terie, Griep, enz.Beroerte enz. Behandeling na pleuris en andere longaandoeningen.
Hi-handeling in overleg mot huisarls of Hpecialist. -
Wertheim fioiupcrtz 1834 en 0rc(lictvcrecnigingl853
Kantoor Amersfoort
/nidsingol 43
Kapitaal en Reserves 119400.000
Alle tank- en eltectenzaken
B IE I_i O O IN" X XT O
die zijn verfwaren Koopt t>13
51. WOERDMAN, Bloemondalschestraat 22, Amersfoort.
Zuivere TERPENTIJN, RAUWE en GEKOOKTE LIJNOLIE, kwaliteit onoverlroffen,
concurreerende prijzen, prima Behangsellinnen 75 cent per M2, Grondpapiar, Vertinde
Spijkertjes, KOUD WATER PLAKMEEL 35 cent per pond, in twee c®n
emmer voi prima plaksel te maken, flinke Verfkwasten 60 cent per stuk. Vb.Naie.rv.-
GI.AS, MATALIN TEMPORIET, KOUD WATERVERF afwasohbaar, RIPOLIN
VERF en alle soorten Lakken. SILICAAT.
poeder, icoolteer, carboleum, bruine teer, parafinelak.
Goedkoope Behangselpapieren 25, 30 en 35 ct. per rol
SCHILDERS VRAGEN PRIJSCOURANT.
L. G. PONNE,
Levert tot biilijkste
noteering
Elektromotoren
Telefoon 1«!>
Amersfoort
Licht cn Kracht
Installaties
alleen uit eerste klasse
materialen gemonteerd
Distrib ut ie vrije-Brandstoffen.
Ie soort Baggerturf (zeer zwaar)
le en 2e soort korte, harde Turi
Houtskool Briketton Houtskool, Vuurmakers
FIRMA L. VAN ACHTERBERGH,
ARNHEMSCHE STRAAT la TEL. 155 MAGAZIJNEN: KOESTEEG 3-3
Cac4ur
DAT SMAAKT NAAR MEER!
FEUILLETON.
Adel.
DOOR S. C.
Weer een middag in den vroegen zomer.
Mieke logeerde op de Prins Hendrikkade.
Ze had afgesproken dien middag met Henrietta
te gaan wandelen. Ze hadden elkaar in zoo
lang niet eens vertrouwelijk gesproken, en
't was zulk heerlijk weer na do kou en den
regen dor laatste dagen. Zie, daar wandelen
ze naast elkaar onder de nog schrale iepen.
Henriette, lang en slank, heel smaakvol en
eenvoudig gekleed, met mooie, veerkrachtige
démarche en Miekc, klein en dik, met stevige,
vaste stapjes voortloopend en af en toe met
baar trouw, breed, blozend, echt-Hollandsch
gezicht opziend naar haar vriendin, die zij
in alle opzichten bewonderde.
Gezellig babbelen zij over allerlei. Over
japonnen en naaisters, over vrienden en
ksnuissen, over Cor en Karei, over het
verleden, van weetje nog dit en weetje nog
dat, en over de toekomst. Karei beeft uit
zicht op een betrekking, maar 't is zoo
moeilijk tegenwoordig. Henriette's vader
helpt wat hij kan, en kleine Mieke zegt nog
eens en nog eens hoe dankbaar zij is,
Ze zijn den dijk opgewandeld cn heerlijk
is het uitzicht op hat brecde, frissche IJ water,
schitterend in het zonlicht, met helder witte
zeilen hier en daar, en kleine roeihootjas
en het malscbe groen aan den overkant van
de hoornen van 't Tolhuis.
'l «Wordt warm,« zegt Mieke, «jammer.dat
we onze parasol* niet mee genomen hebben.
»Ja,« zegt Henriette, «je hebt gelijk.
Maar» en ze houdt de hand voor den
rand van haar wit matelotje, dat zoo aardig
glad-recht rust op haar weelderig, krullend
zwart haar «kijk nu toch eens, Mieke,
wat een heerlijk gezicht I Wat een rijkdom
van kleuren, en alles even warm en weldadig
aandoend. Wat ia ons land toch mooil»
«Mooier dan Zwitserland bij voorbeeld?»
«Dat is te zeggen 't is niet te ver
gelijken, Dat hooggebergte is zoo majestutus,
zoo verheven, dat het neerdrukt, terwijl 'i
Hollandschc landschap zoo iets vertrouwelijki
cn gezelligs heeft 't babbelt met je over
huiselijke, intieme dingen ik voei me er
zoo mee verbonden, er zoo in thuis, 't zelfde
gevoel wat je voor alles hebt, wat je eiger,
is, je eigen huis, je eigen kamer, je eigen
moeder. Ik heb in de glctscherwereld altijd
een gevoel van in 't paleis bij de Koningin
te zijn j 't is overstelpend mooi en grootsch,
't zijn tronen en audiüntie-zalen en ik kan
er enthousiast over wordenmaar het lief
hebben neen, ik verlang na vier of vijl
weken altijd weer terug naar mijn koele
slootcn en groene weiden, en schilderachtige
molens en aardige, gezellige huisjes.»
»'k Weet precies wat je meent, Henriette.
Ik wou dat ik de gave had, zoo heerlijk
mijn gevoelens te kunnen uiten. Kind, ik
benijd je soms zoo
Och kom, jij I Heb je weer een attaque
van nederigheid Je hebt nou weer andere
dingen, die ik jou weer benijd.»
«Mijn engagement zeker.» plaagde Mieke.
«Gunst, neen kind I hoe kom je er aan!»
Henriette lachte, maar niet natuurlijk.
Mieke merkte het even op, maar dacht sr
't volgde oogenblik niet meer aan.
«Weet je wat,» zei Henriette animserend,
plotseling «we moesten wat gaan roeien
met z n beidjes't Is er net weer voor, en
't is zoo lekker op het water Kijk, die
typische oude verroeste zeebonk loopt al op
ons toe. Willen we?i
«Graag,» zei Mieke, «maar weroeienook
eens zelf, hoor
«Natuurlijk, dat hoort er bij I» Ze daalden
het trapje af, sprongen aan de hand van den
ridderlijken zeeman met ruig-blauwe trui en
grijs-bruinen, stoppeligcn ringbaard, in het
bewegelijke bootje, gingen naast elksnder
zitten op de achterste bank en langzaam
schoten ze uit de koelte van den beschaduwden
wallenkant naar het breeds watervlak, waar
miilioenen plekjes zonlicht vroolijk trilden
op de donkere, blauwgroene oppervlakte.
«Heerlijk I» zeide Henriette an haalde diep
adem. Ze zouden een uur roeien, 't kon hun
niet scheien waarheen.
«Je moet je hand eens in't water steken,»
zei Mieke, «dat is zoo lekker koel
«Ik zou altijd zoo'n gevoel hebben alsof
er een viscb in zou bijten,» zeide Henrietta
vroolijk. «Wat zouden Kerel cn Cor mee
genieten.»
»'t Is tegenwoordig altijd «Karei en
Mieke» en «Henriette en Cor.» 'k Vind 't
zoo gezellig dat 't nu eens anders is.»
«Goeie kind zei Henriette.
«Geloof jij dan dat als je eens lief hudt,
je minder om ons geven zou?»
«Ik weet niet of misschien ook niet
neen, Ik denk het niet.»
«Zie je, Karei is ook zoo erg onzelfzuchtig
in die dingen. Hij heeft van den beginne
aan er altijd op gewezendat wc riiet in elkander
op moesten gaan. Hij hoeft ook zoo'n trouw
vriendenhart, dat weet je niet, Henriette.»
«Of ik het weetMaar jij ook, hoor kleintje.
Onderschat je nu maar weer niet.»
«Zeg, Hentiette, wat vond ik dat laatste
vers mooi van je, over «liefde». Zie je, ik
houd nu innig veel van Karei, maar ik zou
voor mijn liefde nooit woorden kunnen vinden.
Maar ik begreep het niet heelemaal. Hoe
kan door hst lijden van den een, de ander
gelukkig zijn Ik zou zeggen, hoe gelukkiger
ik ben, hoe gelukkiger Karei moet zijn.
Hoe zou mijn «levenslijden» hem gelukkig
kunnen maken?»
«Ocb, 't was een beetje een gek vers, ik
had 't niet moeten schrijven, maar de redactie
zei, dat ik er nog nooit zoo'n goed gemaakt
bad, en die heeft me eigenlijk overgehaald
het te laten drukken.»
«Maar vindt je dat heusch het hoogste,
waar de liefde toe komen kan
«Ja, zeide Henriette, en haar blik scheen
ver te dwalen over watervlak en zonlicht,
maar ze zei het zóó kortaf, dat ze van haar
eigen stem schrikte en toen zeide ze Mieke
aanziende in haar mooie, blauwe oogen
«Heusch, dat is nu mijn opvatting.»
Mieke vond, dat Henriette vreemd deed
en niet was als anders, Zeker hinderde het
haar over dat vers te spreken. Msar waarom
Anders waren ze altijd zoo vertrouwelijk
samen en over al Henriette's psnvruchten
was in het kleine kringetje vrijuit gesproken.
Plotseling zeide ze: «Kijk eens, Mieke,
wanneer vindt jij nu, dat je de hoogste en
beste uiting van je liefde gegeven hebt aan
den man, dien je lief hebt?»
Mieke zag haar verwonderd san. Wat een
vreemde vraag!
«Wel,» zeide ze, «als ik heelemaal voor
hem leef, altijd bij hem ben en hem zoo
trouw mogelijk verzorg en Hef heb, want
wat kan ik beter voor hem doen? Mijn
geluk Is zijn geluk.
«Dat is de gewone opvatting,» ztide
Henriette, «en heerlijk en gelukkig, als dat
voor 't liefhebbend hart is weggelegd. Maar
nóg hooger is 't, om zich zelf op te offeren
en niet te zeggen: «mijn geluk is zijn geluk»,
maar om den moed te hebben te durven
'•eggen «mijn ougeiuk is zijn geluk». Begrijp
je 't nu?
Ha, Henriette, Mieks, het kleine, een
voudige Mieke, heeft inderdaad begrepen.
Niet omdat uw uitlegging zoo duidelijk was,
verre van daar, maar omdat ook eenvoudige
kinderzielen soms begaafd zijn met uiterst
fijne voelhorentjes en voor hen is dikwijls
een toon, een trek vs* 't gelaat, een zekere
manier van doen voldoende om een gansche
wereld van realiteit te openbaren. Die on
natuurlijke toon, waarop ge daar straks 't
idee van u wierpt, alsof ge Mieke haar
engagement benijddet, en waarop zs daar
even geen acht sloeg, klinkt haar nu weer
met knarsend pijnlijke zekerheid In de ooren.
Soms is één vage klank of schijnbaar on
beduidende beweging een plotseling zoek-
hoht op een afgelegdcn weg en we verbazen
ons, dat we niet eerder tot de conclusie
gekomen zijn, die nu met zoo onfeilbare
zekerheid voor ons staat.
(Wordt vervolgd).
