R. H. W. FRUIT-SODA
Cacétü~\
Prijsverlaging.
2.50 per kilo
W. VAN BEEK Co.
GELDERSOHE 0REDIETVERBBNI61N6
ARNHEM Opgericht 1866
adverteert IN dit blad.
Feuilleton
Jongensleed.
VOORHANDEN:
WITTE DAMESSCHOENENvanaf f 4.50
WITTE KINDERSCHOENEN3-4°
LINNEN KINDERRIJGLAARZEN met neus 6.50
KINDERLAKSCHOENEN1.80
KINDERRIJGLAARZEN2.50
DAMESRIJGLAARZEN1200
DAMES DERBY SCHOENEN11.00
DAMES PANTOFFELS2.25
Aanbevelend, J. GROOTENDOEST, HOF
van Riedel-Hoogenstranten-Willaai's' Fabrieken te Leiden
20
Van heden af is
bij eiken winkelier tot onderstaande
prijzen verkrijgbaar:
1.35 pond
0.75 half pond
0.32 ons
Uitsluitend verpakt in blikken bussen.
Ëlta-RQ wielenIndian-Motoren
Ford Automobielen
A u to v e r huurinrichtiiig
Ciroote Kcpiiratic-im-ichting voor alle merken
Rijwielen, Motoren en Automobielen
Kerkstraat 4-ti Telefoon 457 Amersfoort
GESTORT KAPITAAL I 10.000.000.—
RESERVEN I 4.400.000.-
Deposito rente
ecu maand opzegging 3 pCt.
drie maanden opzegging 3'/2
een jaar opzegging4
Door de even openstaande deur drong
een geroezemoes van stemmen naar buiten
ln de vestiaire, waar hij voor den spiegel
zijn masker nog rechtzette, en zijn domino
schikte. Toen keerde hij zich om en opende
de zaaldeur wijder. Een bonte warreling van
toiletten vertoonde zich aan zijn oog en
aarzelend bleef hij staan, bedremmeld door
dat gewoel en gejoel van die menigte, door
dat geschreeuw en gelach om hem heen.
En vol kracht drong zich het gevoel aan
hem op van onbeholpen, verlegen school
jongen Hoogere Burgerscholier, die bij
toch nog was even een aanvechting, dadelijk
maar weer rechtsomkeert te makenhoe
zou hij héér ooit tusschen al die onbekenden
vindentemidden van die talrijke raaskers
haar ontdekken en hij wist niet eens.
welk costuum ze droeg; dat had ze hem
niet vooruit willen vertellen, dat moe.t een
verrassiug blijven. En toen hij gewanhoopt
had, haar dan te zullen vinden, had ze be
loofd, dat ze hem wel een handje zou helpen.
»Ik ken er toch ook niemand, had ze gezegd,
en als mijn broer uit Leiden niet over komt,
heb ik niemand dan jou. Maar dan dansen
we ook aldoor samen, hè?» had ze lief ge
vraagd. En dat scheen hem zóó'n heerlijk
vooruitzicht, dat hij de kaart, waarmee haar
vader hem introduceerde, had aangenomen.
In 's hemelsnaam nu maar doorloopen,
niet aan den ingang blijven staan, waar
aller blikken op hem, als nieuw binnen-
gekomene, waren gevestigd. En spiedende
door de nauwe openingen van zijn masker
zocht hij een plaatsje, wat achteraf, waar hij
de drukte kalm zou kunnen overzien. Ge
lukkig. men lette niet meer op hemhij
was al in de menschenmenigte opgenomen,
en met vasteren «tap nu schreed hij dwars
door de zaal naar den overkant, waar eenige
leege stoelen stonden.
Eenmaal gezeten zijnde, voelde hij zich
al veel behaaglijker, en het vermaakte hein
de keur van toiletten te beschouwende
vertegenwoordigers van allerlei naties war
relden dooreendaar liepen Chineezen,
Elzasser boeren en boerinnen, Japanners,
Tyrolers, Maleiers, om niet te spreken van
de tallooze Hollandschc, Zeeuwsche en
Fricsche boertjes en boerinnetjes. Een aardige
groep vormden vijf schoorsteenvegers, met
touwen en ladders gewapend, ieder met een
dienstmeisje aan den arm een viertal vleer
muizen fladderde met grootc donkere vleugels
door de zaal. Temidden van eenige rococo
dametjes en beeren - als fijne beeldjes,
zóó van de étagère afgestapt bewoog
zich een Volendammer paar, hij met den
wijden pofbroek, zilveren gespen op de
schoenen, pijp in dsn mond, zij met het
coquette keurslijfje, de vele dikke baaien
rokken, en het fijne aardige mutsje, zóó
gemakkelijk, alsof ze dagelijks in die krin
gen verkeerden. Een Bloemenkoningin,
Vrouw Luna, de Nacht, de Stedemaagd,
ginds tusschen Faust en Mephisto een aller
liefst blond Gretchen het wemelde voor
zijne oogen.
Met een opgewektcn marsch zette de
muziek in, en de paren voegden zich tot
een lange rij, als een veelkleurige schitte
rend* slang door de zaal kronkelend. Nou,
hij danste niet, hoor, zoolang hij niet met
haar kon dansenWat had hij eraan, met
een onbekende rond te draaienen wie weet,
wie hij zou vragen; die maskers konden je
zoo bedriegen. Beter was 't nu op te letten
allicht had haar broer zich voor dezen eersten
dans over haar ontfermd. En nauwkeurig
monsterde hij elke dame, die langs hem kwam.
Maar 't was om wanhopig te worden, de
dames waren zóó talrijk. Och, hij zou haar
onmogelijk vinden. Daar waren er telkeus,
die zij wel zou kunnen zijn. Hoe moest hij
er achter komen? En dan nog al die dames
in domino, die de een van de ander niette
onderscheiden waren, Als zij ook eens zoo'.n
ding aangetrokken hadEn met schrik be
dacht hij nu, dat ook hij er een droeg, en
dat de boop, dat zij hém zou herkennen
vóór het démasqué dus wel kon opgegeven
worden.
Twee, drie dansen bleef hij zoo zitten,
toen hield hij 't toch niet langer uit, en hij
stapte op, om tenminste haar familie le
vinden. En na eenig zoeken zag hij ze, haar
vader en moeder met een grooten vroolijken
kring van kennissen, in een gezellig hoekje,
door eenige palmen wat afgezonderd. Er
waren geen jongelui bij, en toen hij even
op een kleine distantie was blijven staan
kijken, meende hij alweer de algemeene
aandacht getrokken te hebben, en met een
zucht besloot bij naar zijn afgelegen plaatsje
terug te kearen. Hij kon haar ouders niet
gaan vragen, waar ze washij kwam niet
bij ze aan huis, kende hen ternauwernood!
Nee, afwachten was het be*te
Moe van het turen en zoeken leunde hij
achterover. Een sterke lust om heen te gaan,
bekroop hemmaar hij kon haar niet in
den steek latenmisschien voelde zij zich
nu even ongelukkig als hijstellig dwaalde
ze nu aan den arm van haar broer door de
zalen, met verlangende oogen uitkijkende
naar homEn dan, wat zouden ze thuis
zeggen, als hij zoo vroeg terugkeerde!
Een eenzaam, verlaten gevoel beving hem
onder al die joelende menschen, van welke
hij geen een herkeude. Een troost, dat met
démasqué dc smart geleden zou zijn, dan
zouden ze mekaar vinden wat zouden ze
lachen om hun zoeken naar elkaar, eu wat
zouden ze gezellig saampjes soupeeren, Hij
was natuurlijk haar soupeurdat sprak van
zelf; hij had 't haar niet eens vooruit ge
vraagd
Behaaglijk strekte hij de beenen uit, eu
keek weer verlangend rond. Aren danste
een wals, en hij had groote lust op te springen
en mee te doen, zich te laten wiegen op de
golvende tonen der muziek. Toen, opeeus
dat moest ze zijn.
Alleen aan een tafeltje, dicht bij hem,
zat een meisje, klein en tenger in haar rose
achtliende-eeuwschc japonnetje met het korte,
aan den hals vierkant uitgesneden lijfje en
de kleine pofmouwtjes, het haar hoog ge
keept. Ze zat doodstil, verroerde zich niet,
alsof ze geen deelnam aan de feestelijkheid.
Het was of ze daar al uren zoo had ge
zeten, en hij, die dat niet had opgemerkt I
Daar was immers geen twijfel meer.
Verheugd sprong hij op, liep de paar
passen, die haar van hem scheidden, en boog.
Hij wou nog niets zeggen het was veel
aardiger, dat zij hem uit zichzelf herkende.
Maar het meisje zei ook nietsze legde
cenigszins schuchter haar handie op zijn
arm, en meteen begaven ze zich onder de
dansers.
Nu wilde hij toch zekerheid hebben en
heel zacht, vragend fluisterend klonk de
hem zoo lieve naam van zijn lippen. »0 nee
mijnheer,» zei ze, »die ben ik niet,» en toen
hij met een onwillekeurige beweging haar
losliet, vroeg ze zóó angstig: >Wiltu liever
weer gaan zitten?», dat hij het niet over
zich kon verkrijgen, haar dadelijk weer aan
baar lot over te laten, en zij dansten verder.
Na den eersten dans gingen ze zitten, en,
omdat hij zich toch verveelde, bleef hij bij
haar, praatte wat, danste toeu ook nog den
laatstcn wals vóór het démasqué met haar
Intusschen bad hot twaalf uur geslagen,
de prijswinners waren bekend geworden, de
prijzen uitgedeeld en de voorzitter van het
feestcomité maakte bekend, dat het oogen-
blik van démasqueeren gekomen was.
Iedereen rukte het masker af verlucht,
dat men weer eens vrij kon ademhalen, goed
kon zien.
Even maar wierp hij een blik op het
meisje naast zich. O hoe had hij ooit kunnen
denken, dat dit zijn melsie zou zijn, dit
zwakke teere schepseltje met het bleeke
gezichtStom van hem, dat hij niet bijtijds
bedacht had, dat ze haar ook nooit zoo alleen
aan een tafeltje achteraf zouden laten zitten.
(Wordt vervolgd.)
