Jaargang. Maandag 24 Augustus 1903. ^BUITENLAND. FEUILLETON. ,,'t Was maar 'n Model." AMERSFOORTSCH DAGBLAD ABONNEMENTSPRIJS Per 8 maanden Toor Amerifoort f 1.28. Idem franoo per post1.75. Afzonderlijke nummers0.05. Deze Courant verschijnt Dagelijks, met nitzondering vau Zon- en Feestdagen. Advertentiën, mededeelingen enz., gelieve men vóór 10 nur 'b morgens bij de Uitgevers in te zenden. Uitgevers: VALKHOFF 6 C». Utrechtschestraat 1. Intercomm. Telephoonnummer 66. PRIJS DER ADVERTENTEÈN: Yan 1^5 regelsf 0.75. Elke regel meer- 0.15. Groote letters naar plaatsruimte. Voor handel en bedrijf bestaan voordoelige bepalingen tot het herhaald adverteeren in dit Blad bij abonnoment.Beile circulaire, bevattende de voorwaarden, wordt op aanvraag toegezonden. Politiek Overzicht Het einde van de zaak Humbert. Het groote spektakelstuk, waarin Thérèse •Humbert, geboren Dlaurignao, db hoofdrol! vervulde, bijgestaan door haar man Frédéric Humbert en hare broeders Komaan en E'mile Dlaurignac, is uit. .Sedert zijj uit Madrid als gevangene naar Frankrijk was terug gekeerd, gaf mevrouw Humbert herhaaldelijk te ken nen, dat haar eenige wen sok was voor de recht bank van gezworenen gebracht te worden. Haar zou zij) spreken en don cijns betalen aan. de waarheid. Haar weneoh is vervuld zij lieeft voor de jury terecht gestaan. Maar het ein de is geweest, aooals te verwachten, waszij; is in gebreke gebleven om hare belofte na te komen en over hare zaak het volle licht der waarheid te doen opgaan, en het gevolg is geweest, dat de jury, mot nuchter verstand oordeeleude. tot die. slotsom is gekomen, dat •de waarheid is, d:at van de gansche erfenis geschiedenis, waarmede mevrouw Humbert twintig jaren en langer de wereld heeft ge sticht, geen woord waar is. Het is waarlijk niet de eerste maal, dat de menschen zich hebben laten bedriegen door verhalen ziooala mevrouw Huim.bert heeft opgedischt. Het za.1 ook niet de laat ste maal zij», dat dit geschiedt. Gelijk de sprookjes van Moeder de Gans voor kinderen, zoo hebben de verhalen van fabelachtige er fenissen eene Verwonderlijke aantrekkelijk heid voor vele volwassenen. Dikwijls reeds zij» de bedriegers ontmaskerd, maar telkens weer staan er nieuwe op en altijd maken zijl weer nieuwe dupes. Oorspronkelijk is Thérèse Humbert niet geweest in de verhalen, waarmee zij' zoo velen tot de slachtoffers heeft gemaakt van hare bedriegerijen. Zij had de voorbeelden, waarnaar zij) zioh kon richten, slechts voor 't grijpen, en zij heeft haar voorbeeld zelfs zeer dichtbij gegrepen. Haar erfenissprookje was een erfstuk. Haar vader placht, reeds toen Thérèse een klein meisje was, eene zeer inge wikkelde geschiedenis te verhalen van een kasteel Ma-rootte, dat hij geërfd had van eene juffrouw Bay la© maar waarvan hij het bezit niet kou aanvaarden, omdat het vruchtge bruik aan eene andere dame, mej. La Tré- moifière, vermaakt was. De -overheid is er, ondanks alle nasporingen, niet in kunnen slagen vau het kasteel Marcotte of van die dames Baylac en La Trémollière een spoor te ontdekken. Dat weerhield Thérèse niet te beweren, dat het verhaal van haar vader letterlijk waar geweest is. Misschien heeft Bijl er werkelijk aan geloofd. In ieder geval heeft dit verhaal van Daurignae Sr. haar liet uitgangspunt geleverd voor liet Crawfonl- eprookje, dat van hare eigen vinding is. Op de terecht zitting was de voorzitter er telkens op uit. haar er toe te brengen de waarheid van hare beweringen te staven maar behendig ontweek zn hem steeds u verschoof hare verklaringen tot later. Zie hier es» staaltje uit hare verhooren. een uit de vele. V. Zeg miji waar Maroolte is? A. De Crawfords of Marcotte, dat is het zelfde het komt geheel op hetzelfde neer. Ik heb mijn -leven lang ovietr Marcotte lioo- ren spreken. Ik houd vol en ik geloof, dat Marcotte bestaat. V. Waar? Op welke plaats? A. Dlat weet ik niet. Waar zijn de Crawfords? A. Wanneer wij alle getuigen zullen heb ben gehoord.... V. Waar zijn de Crawfords? A. En waar zij» de millioenen? V". Dat vraag ik u ook. A. Wanneer de Craiwifords, wanneer do millioenm niet komen, dan zal ik hun naami zeggen en dlat zal voldoende zijn. Zoo ging het steeds. Ook bij het verhoor van mr. Dumort, oud-notaris te Kou aan, die zelf groote sommen aan de Humberts heeft verschaft in voorschot op de millioenen-erfe nis en op wiens raad vele anderen hun geld in dien zinkput hebbm gestort. De huwelijks gift van zijne vrouw, zij» persoonlijk ver mogen, de opbrengst van twintig', jaren, arbeid, alles is er mee heengegaan. Óp de vraag van de» president, hoeveel dat wel bedroog, zegt. bijl: „Aan effectieve uitkeerin- gen van, geld zeker 6 millioen, ik spreek al leen va» mij» eigen kapitaalvoegt men er de interesten suits veertien jaren bij, dan Komt men dicht bij de acht millioen". Thérèse Humbert. De lieer Dumort heeft het vermogen gezien én nageteld. Hij heeft de Crawfords gezien. Hij moet verbaasd zijn en moet zioh afvragen, waar het vermogen gebleven is. Het vermogen bestaat, de stuk ken bestaan hij beeft ze gezien hij heeft ze voor een goed deel geteld. En wanneer Jiij zijne herinneringen raadpleegde en, niet geschrikt won van het openen van de brand kast, dan zou hiii kunnen zeggen, dat hij alles heeft gezien De president. Gij zegt, dat hij het v r- mogen gezien heeft. Laat ons dat aannemen. Maar waar is het? Thérèse Hum-bert. Hij moet vertrouwen hebben. Hij weet, wel, dat hij; evenals ieder zijln geld zal krijgen,. president. Maar lui heeft haast. Thérèse Humbert. Ik heb ook haast. Ik snak er naar de oomiclusiën gehoord te heb ben van den advocaat-generaal en van al die heeren. Wanneer alles is gezegd, zal ik de hand nemen van mijnheer Humbertniets zal mij meer van hem scheiden, want ik heb te veel gelede», en dan zal ik spreken. Ik zal de zaal verlaten met mijnheer~rtnmhert met opgeheven hoofd, bedroefd, maar ik zal alles zeggen. Db voorzatter. Het zou beter zijn 't maar dadelijk te zeggen. Dlat, mocht de voorzitter eens of honderd maal zeggen, Thérèse was daarvoor nooit te vinden. Aan liet einde van de getuigenver- haoren, verzekert zij. nogmaals aan de leden van de jury, dat zij het vermoge» zullen zien, „morgen, ik beloof het u," maar op de vraag Waar zijn de millioenen? is haar antwoord weer „Ik zal antwoorden wanneer iedereen zal hebben gesproken," waarop de voorzitter repliceert: „Dan zal ik 't u niet meer kinli ne u vragen." Ini dit, eiuidverlioor klaagde Thérèse, dat lraar vader bedrogen isi door de Crawfords. De eer der uitvinding van de millioenen- erfeuis schijnt zij nu gaarne aan haren vader af te staan. Hoe d;it zij, zeker is, dat die erfe nis reeds bij 't. sluiten van haar huwelijk haar goede diensten heeft bewezen. Haar schoon vader, de latere minister van justitie Gustavo Humbert, had er eerst bezwaar tegen, dat zijn zoon Frédéric met haar zo» trouwenhet vooruitzicht op de erfenis schijnt zijne be zwaren te hebben uit den weg geruimd. In 1881 zoa-gdie hij zelf, dat bekend werd, dat zijne schoondochter eene buitengewone erfe nis gehad liad'; Crawford had 100 millioen frames vermaakt aan mevrouw Frédéric Hum bert., en haar schoonvader verheelde zijne blijdschap daarover niet. maar ook niet zijne vrees, dat er, voordat men rustig van dcao mlillioene» zou> kunnen genieten, nog moeie- lijklieden zouden zijn te overwinnen, die hij als oud jurist voorzag. De slechte voorgevoe- lenfi van, schoonpapa Humbert blekken ge grond. Twee netven van den erflater, Robert en Henri Crawford, kwamen tegen het testa ment op, dat Thérèse Humbert als eenige erfgename instelde. Er bleken twee testamen ten te zijneen, dat aan Thérèse alles ver maakte. en een dat het vermogen, in drie gelijke deelen vermaakte, aan- de beide neven Crawford, en aan Maria Daurignae, de zuster van Tlhérèsie. De beide testamenten ware» van denzeliVlen dag en schenen beide geldig. Nu begint de strijd voor de gerechtshoven, die deze zaak inderdaad maakt tot een u/ni- onniL Tn 1884 kwamen Thérèse Humbert en de gel moeders Crawford tot eene transactie, volgens welke de geheele erfenis zou komen aan Thérèse, tegen eene uitkeering van 3 millioen francs aan ieder van de broeders. Maar in het volgende jaar dagvaardde het echtpaar Humbert, de gebroeders Crawford, die deze transactie niet, wilden nakomen, om hen door een gerechtelijk vonnis te nood zaken hunne eigen, hand,teekeuing te eer biedigen. Dat was liet begin van liet, faimeuse proces Humbert,-Crawforddat- zeventien jaren heeft geduurd e», verschil lende perioden heeft, doorgemaakt. Er is gepleit, over de ex ceptie van onbevoegdheid, over de uitvoe ring van de transactie, over eene vordering tot nietig-verklaring der genoemde trans actie, over eene aanvrage van het, echtpaar Humbert, om uit de erfenis de 0 millioen, toegezegd aan de gebroeders Crawford, uit te koeren, teil eiude bun den mond te stoppen. Eindelijk, 'na zeventien jaren, kwam de ont- knooping. Reeds in 1892 was hot wWivll uitgesproken „Er is geen Crawford en geen ntilliocnen-erfenisdie zijn er nooit ge weest." Nog tien jaren gingen er voorbij, voordat de rechtbank het besluit nam om de brandkast, waarin de erfenis heette te wor den bewaard, gerechtelijk te doen openen. Den Gen Mei—HMk! werd dit besluit' gerru- menden 9e» Mei werd de brandkast ge opend, d.ie bleek ledig te zijn, en den dag te voren was de familie Humbert, gevlucht. Na maandenlange vruehtelooze nasporingen woivl dén, 20en, December do verblijfplaats van de vluchtelingen te Madrid ontdekt Sedert dien datum heeft liet recht zijn loop gehad. De instructie is uit-geloopeu op de verwijzing van de beschuldigden naar het hof van assises. Dertien lange zittingen zijn aan de behandeling van de zaak gewijd. Het Openbaar Ministerie heeft, de aanklacht staande gehouden in eene redo, die geroemd is als een model va» forensische welspre kendheid. Aan de beschuldigden en hunne verdedigers is de ruimste gelegenheid ge laten om te zeggen wat zij op hun hart had den Eindelijk is, in den avond van eergisteren, de beslissing gevallen. Die kon moeielijk eene andere dan eene veroortleelende beslis sing zijn Het fameuze geheim, waarmede Thérèse voor den dag kwam, etven voordat de jury in raadkamer ging, deed hiervoor de clcur dicht. Imaners het bevestigde het niet-bestaan van de Crawfordb. Crawford was niet Crawford, maar Régnier, verklaar de Thérèse. En wie was die Régnier? Dat vernam men niet uit Thérè^e's mond en ook niet uit dien van haren verdediger. Mr. Labori verk'aarde, dat mevrouw Hum- bert hem, niet had toegestaan inlichtingen in te winnen over den persoon van Régnier, zoodat het hem onmogelijk was zich borg te stellen voor liet geheim, dat zij heim had toevertrouwd; bet eenige wat hij zeggen kon, bad hij geput uit een Conversation- Lexicon, en daaruit bad bij vernomen, dat Régnier in den oorlog van 1870 eene rel had gespeeTd als bemiddelaar tusschen Bis marck en Bazaine, i.oor een krijgsraad bij verstek t»r dood veroordeeld en daarna ver dwenen was. Dit was de gansche wetenschap betreffen- do Régnier, waarmede de jury in raadkamer ging tot, behandeling van de 253 vragen, die haar ter beslissing waren voorgelegd. Maar het is geen wonder, dat met die we tenschap de jury tot eene uitspraak kwam, die tot do veroordeeling van de beschuldig den moest leiden. Immers men had nu uit Thérèse's eigen mond de Ix-vestiging, dat de Crawfords, die zij in het erfenis-proces, dat gedurende zeventien jaren de Fransohe justi tie heeft bezig gehouden, tegen zicüi heeft laten optreden, niet bestaande personen wa ren, en dat was afdoende voor de kwestie van schuld in het gewichtigste van de pun ten, waarop de aankladht steunde. AHe vier beschuldigden werden aange klaagd, van valsohheid in geschrifte en ge bruikmaking daarvan en van oplichting. Voor een groot deel zijn de gepleegde val sub- lieden en oplichterijen verjaard. l>e verja ring trof alle gevallen van. valschheid, die meer dan tien jaren geletien zijn, en alle gevallen van oplichting, die voor moer dan drie jaren, zijn begaan. Voor de berekening van de verjaring geldt het tijjdstip van liet eerste gerookte lij|ke optreden, dus de 9e Mei 1892. Wat vóór 9 Med 1892 is gebeurd, was dus niet meer vervolgbaar. Daarente gen vielen onder de strafvervolging alle pro- cessueele handelingen van do gefingeerde Crawfords na 9 Mei 1892. Op al deze hande lingen was art. 147 van den Code pénal van toepa-ssing. Met name viel daaronder, kradh- tens een arrest van liet hof van cassatie, liet gebruiken van een valsdhen naam in processtukken. Dé dagvaardingen, enz. moe ten naam. stand en woonplaats van <te per sonen ber/atte» ten wier verzoeke zij uit gaan. Wanneer deze processtukke» vaLsohe- lijlk constateélren, dat zij uitgaan ten vei aooke van deu daarin genoemden persoon, da» bevatten zij eene onbetwistbare valsdh- beid, die wanneer zij met doleuse bedoeling ia geschied, valt onder art. 147. Hiera&it hebben Thérèse en Frédéric Humbert hunne verooitdieeling tot tuchthuis straf te danken. Want tegen hol. misdrijf van oplichting, dlat bun verder ten laste ge legd werd, wordt in liet strafwetboek eene minder zware straf bedreigd: gevangenis straf en in minder zware gevallen zelfs boete. l>e beschuldigden lubben hemel on aarde bewogen om zich zekven voor te stellen als slachtoffers van oplichting on die jam merklachten hebben blijkbaar hun indruk 0|p de jury niet gemist daaraan* hebben zij het to danken, dat bun verzachtende om standigheden zijn toegerekend. Onloochen baar was liet natuurlijk, dut, zeer velen, uie met de Humberts in aanraking zijn geweest, daardoor geldelijke schade hebben gelid :u, dikwijls zeer groote schade Zucht naar winstbejag, gevoegd bij eene groote mate van lidlitgeloovigheid, hebben den slachtoffers die verliezen berokkend. Zal de opgedane droevige ervaring althans voor anaeren als waarschuwend vooribeekl dienen? Niet alleen in Frankrijk, maar in de gansche wereld kan men in dat opzicht met de zaak-Hum- bert zij» voordeel doen. Wie zioh aan con aiwler spiegelt, spiegelt zich zadht,. Dultschland. Omtrent het aftreden van den fltaataocre- taris vrijheer v. Thielmann, vinden wij in de Köln. Ztg. medegedeeld, dat zijn aftre den in verband staat met h ervorm in g o n die bij 's Rijksfinancin als dringend noodzakelijk zijn gebleken, en waartoe men een nieuwe kracht noodig had, te meer daar de heer v. Thielinaim reeds sedert, ©enigen tijd ambtsmoede was. De heer v. Thielmann. begon zijne carrière in de diplomatie, waarin hij verscheidene over- zecsche betrekkingen bekleedde. Verscheide- ue dier reizen heeft hij beschreven in zijne boeken, genaamd „Zwerftochten in den Kau- kasus, in Perzië en Aziatisch Turkije" en „Wegen door Amerika"'. Tegen het jaar '80 kreeg hij voor het eerst ee» hoogeren post als raad van legatie te Pa rijs. In den tijd van het Bulgaarsche regent schap was hij korten tijd consul-generaal in Sofia, en werd! zijn naam dikwijls genoemd, 'hoen biji opstootjes op straat te Sotfia Russische ka wassen van het Russische agentschap uit op do menigte schoten. Het Duitsohe cousu- laat diende als kogelvanger e» het werd door zoovele kogels geraakt dat barones von Thiel- mann op een haar na gewond werd. Later bekleedde v. Thielmann den post van gezant te Hamburg, en in die hoedanigheid trok hij de aandacht van Caprivi, toen deze zocht naar een geschikten persoon, om met Rusland te onderhandelen over het liandels- traclitaat. Do agrariërs hebben nooit opge houden, hem te verwijteu, dat hij daarbij de belangen van den Duitschen landbouw aan Rusland prijs gaf. Sedert dien tijd ging hij dan ook door voor iemand, wiens protectio nisme in een verdachten reuk stond. Zijn recht streekse he chefs waren echter tevreden over de uitkomst van de onderhandelingen en van nu af aan werd Thielmann snel bevorderd. Eerst werd bij op den veelbegeerde» en be- laugrijken gezantschapapost te München ge plaatst, dien hij ongeveer twoo jaar bekleed- du, om daarna, met bevordering tot ambas sadeur, (naar Washington overgeplaatst te worden. Toen do post van staatssecretaris van rijlksdepartenient van finan/*ien open! kwam, viel de keus weer op Thielmann, om zijuo bij de onderhandelingen met Rusland gebleken oeeonomisclie talenten. Hij aarzelde geen oogenblik met liet ambt. aan te nomen. Vel o jaren heeft hij liet bekleed en doorwroch ten millioenen reden gehouden, maar een scheppende kracht, in staat om nieuwe denk beelden to ontwikkelen en ingang te ver schaffen, is hij niet geweest. Hij schijnt zelf in zijn ambt niet datgene gevonden te heb ben, wat hij er van verwacht, bad. Reeds se dert eenigen tijd heette hij dan ook ambt moede. Het groote werk van de hervorming van 's rijks financiën liet hij onbegonnen, eon zware taak dio bij aan zijn opvolger, een Zuid-Duitsclien staatsman, vrijheer v. S t e ii1- g e 1, over heeft, gelaten. Deze geldt in finan- cieele zaken voor een autoriteit. In den Rijks dag is de nieuw© rijksminister van financiën reeds herhaaldelijk voor eene nieuwe rege ling van de financiëele verhouding tusschen het rijk en do afzonderlijke 3taten opgekomen. Vrij naar het Hoog-Duitsch 2 DOOR J. L. VAN DEU MOER. Zenuwachtig met de oogen knippend, wuif- h»j den gastheer nog ettelijke male» toe, om daarna o»hoorbaair te verdwijnen. Raimond drukte hem aa» de deur nog even de wecke, blanke hand en keerde vervolgens in het atelier terug. BiirdtlijiJt was hij da» toch van dien haffen, ouuitstaanbaren zwets;r verlost, die hein bo vendien nog meer dan een uur van zijn k—*- I aren tiid ontstolen had, alleen gedreven door nieuwsgierigheid. Hoe belachelijk dui delijk had hiil zich verraden. „Zoo'n ma» meent nu niet alleen zelf, dat hij geestig ia", dacht Heimberg, „maar er bestaat nog een groote subare audere», die hem er ook voor aanzien Dit zijn dte menschen. die zoo'n vrii- postig heer als 'n soort mode-artikel bssqliou- wen, zoo iets wat behoort tot den ..tan", rvenal? badreizen, stemmig gemeubelde sa lons en beeoeken aan premières. Ba 1 Laat ze hun ga_ng gaan,, als 't hun pleizier doet; maar om tegen wil en dank blootge steld te z!5i mn zoo'n stroom van dwaze vleierijen en onbescheiden opmerkingen, dat is, took wat al te kras!" Deze gedachte prikkelde hem. In opgewon den stemming liep hij door het groote, stille vertrek op en iieer. Het was of de stem van. den „zwetser" Ir m nog in de ooren klonk,p het oogenblik, waarop hij in extase uitriep ,,Ee» bruid, afkomstig uit de voornaamste kringen der samenleving, de crème der crêm e!" Wie gaf dien man toch eigenlijk 't recht om hem, Baimund Heimberg, die zich door eigen talent had opgewerkt uit t stof van armoede en vernedering, er van te verden ken, zioh bij t kiezen van een levensgezellin te hebben laten leiden door de gedachte, dat de echtgenoot va» een gravjn, de schoonzoon van een. graai, toch eigenlük nog heel wat anders is dan een kunstschilder hij moge da» nog zoo geniaal zijn? Zou die snuiter nu werkelijk meen en. dat hii zijn ongeduld om, al het vernoineue zoo spoedig mogelijk te gaan rondbazuinen, --bikkig had weten verborgen te hou'tn, achter zij» „ouwe idio syncrasie" of achter zijn afkeer re or katten Het. poesje had wel op een zeer geschikt moment zijl i wandeling door de kamer be gonnen' Alles wel beschouwd, was het toch veel verstandiger om over zooveel onnoozcl heid te lachen dan er zijn goede stemming do,,:r te laten, bederven. Heimberg lachte luid. doch het ging met van harte, het klonk schril en gedwon gen. Met zenuwachtige haast nam liii een i- hilderij af, dat omgekeerd tegen den wand hing, en plaatite liet op een ezel.~Hij kruiste de armen op de boast, en stond weldra in gedaohten verzonken cp de afbeelding dier vrouwelijke buste te star:», welke beho» deus enkele kleine «LétrèIs. _vQltcoid wa Wat wao zij, mooi' Waarlijk, men behoef de geen gravin t,e zij» om met zulk een gezichtje een mannenhart te veroveren. En het 7. ij n e liad zij veroverd Tooli beweer de de booze wire ld, dat lte in dit prachtige kind, met. die tintelende Nixcm-oogjt en met, die gouden lokken, voornamelijk de doch ter van den aristocraat zag, aan wier zijde hij zonder moeite, de hoogste sport van dé ladder beklimmen kon in wier gezelschap hij spoedig dat allerhoogste punt zou berei ken, waar hij als een onsterfelijke tronen kon, en waar bom., op zim vijfendertigste levensjaar, niets, meer te wenschen zou over blijven En wat. had die leuteraar ook nog meer gezegd? O ia, roem en fortuin zeker, zeker, meneer de Medizinalrat, düiin hebt u volmaakt gelijk. FJvenw. 1 was hetgeen u er bijvoegde nog al impertinent, en 't kwam mij voor dat u dit toch ook wel begrepen hebt, aangezien u er zoo haastig over heen sprak IJ zou veel beter gedaan hebben. bijv aldus uit te drukken Roem. fortuin en r^if-kip*. liefde", 't Is erg jammer voor u. dat u nc niet een poosje gebleven bent. Ik had dan misschim 'Ate verttld, wat men in ieder geval nog niot van mij per soonlijk vernomen heeft, een verhaal, dat zioh. beter dan elk ander eigent om £,-• eo'lporteerd te worden, en waarmee u in ib« saion- van barones Neideck en Co. bepaald furore zou kunnen maken. Wellicht had :k dan de geschiedenis v.rteld van een man, die zicli, uitsluitend door eigen kracht, roem en fortuin verworven heeftdie vroeger een haivelooze, ongekamd^ boerenjongen wa®. loo- pend op blootc voeten, en slechts langza merhand mensih geworden dc-cb d<e, een maal zóó ver zijnde, o> zijn viifindertigsle jaar de hand durfde uitsteken al is 't ook niet naar den Orion dan toch naar de dochter va» eeu graaf! Èn, zonderling, hii heeft, er zelfs geen oogenblik aan getwijfeld, dat, de blauwbloedigc papa. hem met open armen als schoonzoon zon ontvangen, of er bezwaar tegen zou maken, zij» maar ail te zeer bottende schulden door den ex boeren knaap te laten betalen. T- waarde» dokter, met open a,rmen ben ik ontvangen En weet u wat de graaf zeiie „Beste professor. Rai- ninAid Neem. haar, zi> zal de mvt zijn Maak haar gelukkig, mijn lieve zoon,!" 'i Was wer kelijk een roerende scène geweest, iet® ge heel ongewoons voor zulk een bevoorrecht wezen met. een negenarm'ig kroont je, tegen over ee» boeixnzoon 1 - Er» boerenzoon Met de zelfde zenuwachtige haast, waar- meid© li ij rp het portrij zijuu'r aa.ustaa.ndc was toegetredvMi, wendcio d'o suliildcr er zioh thans vb» af en hervatte- bij zijn wandeling door het '■maakvol gemoubckb'. stille vertrek. Opge wonden, driftig, stapte hij op en neer. dcoh hot. geluid zijner schreden werd gesmoord door hot dikke, kostbare Smyrnatapijt. Eem bcKiiniBOon! - Ware hij er niet z(» zekei' van, zóó zeker als men maar zijn kan va» kt®, dat nren zelf heeft doorleefd, hij zou niet. dan mot. groote moeite kunnen ge- looven, hot zioh tonaUrwernoodi kunnen voor st, ellen, d'af. zijn tegenwoordige tfwsta-nd uit zulk een verleïlen was voortgesproten. Het was m-.-t. hem gegaan evenals nnit de onaan zienlijke, grauwe laree. welke de vlinder doet geboren worden, die ziilh met hare prach tig, schitterende vleugels boven de ontlui kende blo >ems beweegt drinkend niet kleine I ugi» I h erli'k. -.I rozijn, zioh bedwvl- iriuicl. met. b'ootnr-ngiiiion daann omhoog fladdéren J naar den blauwen hemel, onr in dan reine o ether let feert der liefde te vie ren Het verleden?? Heb staat hom mi weer duidelijk voor den geest, van af het oogenblik waarop zijn hel der verstand de knellende banden verbrak, 'dio litt. omcdoteui hielden. Voor zijn oogen breidt zich weer do dorre heide uit, eenzaam on. treurig, niet haar verren, verren, horizon zóó ver. dat zij» gedachten, na nauw een vasten vorm te hebben aangenomen, zioh an dermaal in ile grenzen 1 ooze ruimte verliezen. Slecht- c.ibesteinde gewaarwnrdingen en ge- li ei mzi uilige fantaisieën blijven over, voort durend en herhaaldelijk vau gedaante ver- anderend, als de wolken, die langzaam voort trekken boven d. donkere toppen der bier on daar vwspreid, vcorkoancudè pijnbooniehii. liet, zijn die gevoelens en de di'oom,beelden vb» den biceken. magere» knaap, met zij» stugge baren, en ongesolwi, d voeten, dia <1- i' de menschen voor eeu idioot wordt aas*» geziien, oendat. zij» grijze oogen zoo schuw en somber vóór zich staren die per dag hoog stens één dozijn woorden spreekt, en liever figuren teekent in liet zand. dan zorg to dra gen voor de schapen, weiliko zijn vader aan zijn hoede heeft. tbevertrouwxC. In dein be ginne zijsx d'io figuren slechte gebrekkige af beeldingen van enkele tot d!e kuidide behoe vende dieren maar gaandeweg konven er ook 1 comen léju n menschpn. „Natuurlijk, die jongen is gek." Warrit vervolgd.

Historische kranten - Archief Eemland

Amersfoortsch Dagblad | 1903 | | pagina 1