Jaargang.
Maandag 24 Augustus 1903.
^BUITENLAND.
FEUILLETON.
,,'t Was maar 'n Model."
AMERSFOORTSCH DAGBLAD
ABONNEMENTSPRIJS
Per 8 maanden Toor Amerifoort f 1.28.
Idem franoo per post1.75.
Afzonderlijke nummers0.05.
Deze Courant verschijnt Dagelijks, met nitzondering vau
Zon- en Feestdagen.
Advertentiën, mededeelingen enz., gelieve men vóór 10 nur
'b morgens bij de Uitgevers in te zenden.
Uitgevers: VALKHOFF 6 C».
Utrechtschestraat 1. Intercomm. Telephoonnummer 66.
PRIJS DER ADVERTENTEÈN:
Yan 1^5 regelsf 0.75.
Elke regel meer- 0.15.
Groote letters naar plaatsruimte.
Voor handel en bedrijf bestaan voordoelige bepalingen tot
het herhaald adverteeren in dit Blad bij abonnoment.Beile
circulaire, bevattende de voorwaarden, wordt op aanvraag
toegezonden.
Politiek Overzicht
Het einde van de zaak Humbert.
Het groote spektakelstuk, waarin Thérèse
•Humbert, geboren Dlaurignao, db hoofdrol!
vervulde, bijgestaan door haar man Frédéric
Humbert en hare broeders Komaan en E'mile
Dlaurignac, is uit. .Sedert zijj uit Madrid als
gevangene naar Frankrijk was terug gekeerd,
gaf mevrouw Humbert herhaaldelijk te ken
nen, dat haar eenige wen sok was voor de recht
bank van gezworenen gebracht te worden.
Haar zou zij) spreken en don cijns betalen aan.
de waarheid. Haar weneoh is vervuld zij lieeft
voor de jury terecht gestaan. Maar het ein
de is geweest, aooals te verwachten, waszij;
is in gebreke gebleven om hare belofte na
te komen en over hare zaak het volle licht
der waarheid te doen opgaan, en het gevolg
is geweest, dat de jury, mot nuchter verstand
oordeeleude. tot die. slotsom is gekomen, dat
•de waarheid is, d:at van de gansche erfenis
geschiedenis, waarmede mevrouw Humbert
twintig jaren en langer de wereld heeft ge
sticht, geen woord waar is.
Het is waarlijk niet de eerste maal, dat
de menschen zich hebben laten bedriegen
door verhalen ziooala mevrouw Huim.bert
heeft opgedischt. Het za.1 ook niet de laat
ste maal zij», dat dit geschiedt. Gelijk de
sprookjes van Moeder de Gans voor kinderen,
zoo hebben de verhalen van fabelachtige er
fenissen eene Verwonderlijke aantrekkelijk
heid voor vele volwassenen. Dikwijls reeds
zij» de bedriegers ontmaskerd, maar telkens
weer staan er nieuwe op en altijd maken
zijl weer nieuwe dupes.
Oorspronkelijk is Thérèse Humbert niet
geweest in de verhalen, waarmee zij' zoo
velen tot de slachtoffers heeft gemaakt van
hare bedriegerijen. Zij had de voorbeelden,
waarnaar zij) zioh kon richten, slechts voor
't grijpen, en zij heeft haar voorbeeld zelfs
zeer dichtbij gegrepen. Haar erfenissprookje
was een erfstuk. Haar vader placht, reeds toen
Thérèse een klein meisje was, eene zeer inge
wikkelde geschiedenis te verhalen van een
kasteel Ma-rootte, dat hij geërfd had van eene
juffrouw Bay la© maar waarvan hij het bezit
niet kou aanvaarden, omdat het vruchtge
bruik aan eene andere dame, mej. La Tré-
moifière, vermaakt was. De -overheid is er,
ondanks alle nasporingen, niet in kunnen
slagen vau het kasteel Marcotte of van die
dames Baylac en La Trémollière een spoor
te ontdekken. Dat weerhield Thérèse niet te
beweren, dat het verhaal van haar vader
letterlijk waar geweest is. Misschien heeft
Bijl er werkelijk aan geloofd. In ieder geval
heeft dit verhaal van Daurignae Sr. haar
liet uitgangspunt geleverd voor liet Crawfonl-
eprookje, dat van hare eigen vinding is.
Op de terecht zitting was de voorzitter er
telkens op uit. haar er toe te brengen de
waarheid van hare beweringen te staven
maar behendig ontweek zn hem steeds u
verschoof hare verklaringen tot later. Zie
hier es» staaltje uit hare verhooren. een uit
de vele.
V. Zeg miji waar Maroolte is?
A. De Crawfords of Marcotte, dat is het
zelfde het komt geheel op hetzelfde neer.
Ik heb mijn -leven lang ovietr Marcotte lioo-
ren spreken. Ik houd vol en ik geloof, dat
Marcotte bestaat.
V. Waar? Op welke plaats?
A. Dlat weet ik niet.
Waar zijn de Crawfords?
A. Wanneer wij alle getuigen zullen heb
ben gehoord....
V. Waar zijn de Crawfords?
A. En waar zij» de millioenen?
V". Dat vraag ik u ook.
A. Wanneer de Craiwifords, wanneer do
millioenm niet komen, dan zal ik hun naami
zeggen en dlat zal voldoende zijn.
Zoo ging het steeds. Ook bij het verhoor
van mr. Dumort, oud-notaris te Kou aan, die
zelf groote sommen aan de Humberts heeft
verschaft in voorschot op de millioenen-erfe
nis en op wiens raad vele anderen hun geld
in dien zinkput hebbm gestort. De huwelijks
gift van zijne vrouw, zij» persoonlijk ver
mogen, de opbrengst van twintig', jaren,
arbeid, alles is er mee heengegaan. Óp de
vraag van de» president, hoeveel dat wel
bedroog, zegt. bijl: „Aan effectieve uitkeerin-
gen van, geld zeker 6 millioen, ik spreek al
leen va» mij» eigen kapitaalvoegt men er
de interesten suits veertien jaren bij, dan
Komt men dicht bij de acht millioen".
Thérèse Humbert. De lieer Dumort heeft
het vermogen gezien én nageteld. Hij heeft
de Crawfords gezien. Hij moet verbaasd zijn
en moet zioh afvragen, waar het vermogen
gebleven is. Het vermogen bestaat, de stuk
ken bestaan hij beeft ze gezien hij heeft
ze voor een goed deel geteld. En wanneer
Jiij zijne herinneringen raadpleegde en, niet
geschrikt won van het openen van de brand
kast, dan zou hiii kunnen zeggen, dat hij
alles heeft gezien
De president. Gij zegt, dat hij het v r-
mogen gezien heeft. Laat ons dat aannemen.
Maar waar is het?
Thérèse Hum-bert. Hij moet vertrouwen
hebben. Hij weet, wel, dat hij; evenals ieder
zijln geld zal krijgen,.
president. Maar lui heeft haast.
Thérèse Humbert. Ik heb ook haast. Ik
snak er naar de oomiclusiën gehoord te heb
ben van den advocaat-generaal en van al die
heeren. Wanneer alles is gezegd, zal ik de
hand nemen van mijnheer Humbertniets
zal mij meer van hem scheiden, want ik heb
te veel gelede», en dan zal ik spreken. Ik
zal de zaal verlaten met mijnheer~rtnmhert
met opgeheven hoofd, bedroefd, maar ik zal
alles zeggen.
Db voorzatter. Het zou beter zijn 't maar
dadelijk te zeggen.
Dlat, mocht de voorzitter eens of honderd
maal zeggen, Thérèse was daarvoor nooit te
vinden. Aan liet einde van de getuigenver-
haoren, verzekert zij. nogmaals aan de leden
van de jury, dat zij het vermoge» zullen zien,
„morgen, ik beloof het u," maar op de vraag
Waar zijn de millioenen? is haar antwoord
weer „Ik zal antwoorden wanneer iedereen
zal hebben gesproken," waarop de voorzitter
repliceert: „Dan zal ik 't u niet meer kinli
ne u vragen."
Ini dit, eiuidverlioor klaagde Thérèse, dat
lraar vader bedrogen isi door de Crawfords.
De eer der uitvinding van de millioenen-
erfeuis schijnt zij nu gaarne aan haren vader
af te staan. Hoe d;it zij, zeker is, dat die erfe
nis reeds bij 't. sluiten van haar huwelijk haar
goede diensten heeft bewezen. Haar schoon
vader, de latere minister van justitie Gustavo
Humbert, had er eerst bezwaar tegen, dat zijn
zoon Frédéric met haar zo» trouwenhet
vooruitzicht op de erfenis schijnt zijne be
zwaren te hebben uit den weg geruimd. In
1881 zoa-gdie hij zelf, dat bekend werd, dat
zijne schoondochter eene buitengewone erfe
nis gehad liad'; Crawford had 100 millioen
frames vermaakt aan mevrouw Frédéric Hum
bert., en haar schoonvader verheelde zijne
blijdschap daarover niet. maar ook niet zijne
vrees, dat er, voordat men rustig van dcao
mlillioene» zou> kunnen genieten, nog moeie-
lijklieden zouden zijn te overwinnen, die hij
als oud jurist voorzag. De slechte voorgevoe-
lenfi van, schoonpapa Humbert blekken ge
grond. Twee netven van den erflater, Robert
en Henri Crawford, kwamen tegen het testa
ment op, dat Thérèse Humbert als eenige
erfgename instelde. Er bleken twee testamen
ten te zijneen, dat aan Thérèse alles ver
maakte. en een dat het vermogen, in drie
gelijke deelen vermaakte, aan- de beide neven
Crawford, en aan Maria Daurignae, de zuster
van Tlhérèsie. De beide testamenten ware»
van denzeliVlen dag en schenen beide geldig.
Nu begint de strijd voor de gerechtshoven,
die deze zaak inderdaad maakt tot een u/ni-
onniL Tn 1884 kwamen Thérèse Humbert en
de gel moeders Crawford tot eene transactie,
volgens welke de geheele erfenis zou komen
aan Thérèse, tegen eene uitkeering van 3
millioen francs aan ieder van de broeders.
Maar in het volgende jaar dagvaardde het
echtpaar Humbert, de gebroeders Crawford,
die deze transactie niet, wilden nakomen, om
hen door een gerechtelijk vonnis te nood
zaken hunne eigen, hand,teekeuing te eer
biedigen. Dat was liet begin van liet, faimeuse
proces Humbert,-Crawforddat- zeventien jaren
heeft geduurd e», verschil lende perioden
heeft, doorgemaakt. Er is gepleit, over de ex
ceptie van onbevoegdheid, over de uitvoe
ring van de transactie, over eene vordering
tot nietig-verklaring der genoemde trans
actie, over eene aanvrage van het, echtpaar
Humbert, om uit de erfenis de 0 millioen,
toegezegd aan de gebroeders Crawford, uit te
koeren, teil eiude bun den mond te stoppen.
Eindelijk, 'na zeventien jaren, kwam de ont-
knooping. Reeds in 1892 was hot wWivll
uitgesproken „Er is geen Crawford en geen
ntilliocnen-erfenisdie zijn er nooit ge
weest." Nog tien jaren gingen er voorbij,
voordat de rechtbank het besluit nam om de
brandkast, waarin de erfenis heette te wor
den bewaard, gerechtelijk te doen openen.
Den Gen Mei—HMk! werd dit besluit' gerru-
menden 9e» Mei werd de brandkast ge
opend, d.ie bleek ledig te zijn, en den dag te
voren was de familie Humbert, gevlucht. Na
maandenlange vruehtelooze nasporingen woivl
dén, 20en, December do verblijfplaats van de
vluchtelingen te Madrid ontdekt
Sedert dien datum heeft liet recht zijn
loop gehad. De instructie is uit-geloopeu op
de verwijzing van de beschuldigden naar het
hof van assises. Dertien lange zittingen zijn
aan de behandeling van de zaak gewijd. Het
Openbaar Ministerie heeft, de aanklacht
staande gehouden in eene redo, die geroemd
is als een model va» forensische welspre
kendheid. Aan de beschuldigden en hunne
verdedigers is de ruimste gelegenheid ge
laten om te zeggen wat zij op hun hart had
den
Eindelijk is, in den avond van eergisteren,
de beslissing gevallen. Die kon moeielijk
eene andere dan eene veroortleelende beslis
sing zijn Het fameuze geheim, waarmede
Thérèse voor den dag kwam, etven voordat
de jury in raadkamer ging, deed hiervoor
de clcur dicht. Imaners het bevestigde het
niet-bestaan van de Crawfordb. Crawford
was niet Crawford, maar Régnier, verklaar
de Thérèse. En wie was die Régnier? Dat
vernam men niet uit Thérè^e's mond en
ook niet uit dien van haren verdediger.
Mr. Labori verk'aarde, dat mevrouw Hum-
bert hem, niet had toegestaan inlichtingen
in te winnen over den persoon van Régnier,
zoodat het hem onmogelijk was zich borg
te stellen voor liet geheim, dat zij heim had
toevertrouwd; bet eenige wat hij zeggen
kon, bad hij geput uit een Conversation-
Lexicon, en daaruit bad bij vernomen, dat
Régnier in den oorlog van 1870 eene rel
had gespeeTd als bemiddelaar tusschen Bis
marck en Bazaine, i.oor een krijgsraad bij
verstek t»r dood veroordeeld en daarna ver
dwenen was.
Dit was de gansche wetenschap betreffen-
do Régnier, waarmede de jury in raadkamer
ging tot, behandeling van de 253 vragen,
die haar ter beslissing waren voorgelegd.
Maar het is geen wonder, dat met die we
tenschap de jury tot eene uitspraak kwam,
die tot do veroordeeling van de beschuldig
den moest leiden. Immers men had nu uit
Thérèse's eigen mond de Ix-vestiging, dat de
Crawfords, die zij in het erfenis-proces, dat
gedurende zeventien jaren de Fransohe justi
tie heeft bezig gehouden, tegen zicüi heeft
laten optreden, niet bestaande personen wa
ren, en dat was afdoende voor de kwestie
van schuld in het gewichtigste van de pun
ten, waarop de aankladht steunde.
AHe vier beschuldigden werden aange
klaagd, van valsohheid in geschrifte en ge
bruikmaking daarvan en van oplichting.
Voor een groot deel zijn de gepleegde val sub-
lieden en oplichterijen verjaard. l>e verja
ring trof alle gevallen van. valschheid, die
meer dan tien jaren geletien zijn, en alle
gevallen van oplichting, die voor moer dan
drie jaren, zijn begaan. Voor de berekening
van de verjaring geldt het tijjdstip van liet
eerste gerookte lij|ke optreden, dus de 9e
Mei 1892. Wat vóór 9 Med 1892 is gebeurd,
was dus niet meer vervolgbaar. Daarente
gen vielen onder de strafvervolging alle pro-
cessueele handelingen van do gefingeerde
Crawfords na 9 Mei 1892. Op al deze hande
lingen was art. 147 van den Code pénal van
toepa-ssing. Met name viel daaronder, kradh-
tens een arrest van liet hof van cassatie,
liet gebruiken van een valsdhen naam in
processtukken. Dé dagvaardingen, enz. moe
ten naam. stand en woonplaats van <te per
sonen ber/atte» ten wier verzoeke zij uit
gaan. Wanneer deze processtukke» vaLsohe-
lijlk constateélren, dat zij uitgaan ten vei
aooke van deu daarin genoemden persoon,
da» bevatten zij eene onbetwistbare valsdh-
beid, die wanneer zij met doleuse bedoeling
ia geschied, valt onder art. 147.
Hiera&it hebben Thérèse en Frédéric
Humbert hunne verooitdieeling tot tuchthuis
straf te danken. Want tegen hol. misdrijf
van oplichting, dlat bun verder ten laste ge
legd werd, wordt in liet strafwetboek eene
minder zware straf bedreigd: gevangenis
straf en in minder zware gevallen zelfs
boete. l>e beschuldigden lubben hemel on
aarde bewogen om zich zekven voor te stellen
als slachtoffers van oplichting on die jam
merklachten hebben blijkbaar hun indruk
0|p de jury niet gemist daaraan* hebben zij
het to danken, dat bun verzachtende om
standigheden zijn toegerekend. Onloochen
baar was liet natuurlijk, dut, zeer velen, uie
met de Humberts in aanraking zijn geweest,
daardoor geldelijke schade hebben gelid :u,
dikwijls zeer groote schade Zucht naar
winstbejag, gevoegd bij eene groote mate van
lidlitgeloovigheid, hebben den slachtoffers
die verliezen berokkend. Zal de opgedane
droevige ervaring althans voor anaeren als
waarschuwend vooribeekl dienen? Niet alleen
in Frankrijk, maar in de gansche wereld
kan men in dat opzicht met de zaak-Hum-
bert zij» voordeel doen. Wie zioh aan con
aiwler spiegelt, spiegelt zich zadht,.
Dultschland.
Omtrent het aftreden van den fltaataocre-
taris vrijheer v. Thielmann, vinden wij
in de Köln. Ztg. medegedeeld, dat zijn aftre
den in verband staat met h ervorm in g o n
die bij 's Rijksfinancin als dringend
noodzakelijk zijn gebleken, en waartoe men
een nieuwe kracht noodig had, te meer daar
de heer v. Thielinaim reeds sedert, ©enigen
tijd ambtsmoede was.
De heer v. Thielmann. begon zijne carrière
in de diplomatie, waarin hij verscheidene over-
zecsche betrekkingen bekleedde. Verscheide-
ue dier reizen heeft hij beschreven in zijne
boeken, genaamd „Zwerftochten in den Kau-
kasus, in Perzië en Aziatisch Turkije" en
„Wegen door Amerika"'.
Tegen het jaar '80 kreeg hij voor het eerst
ee» hoogeren post als raad van legatie te Pa
rijs. In den tijd van het Bulgaarsche regent
schap was hij korten tijd consul-generaal in
Sofia, en werd! zijn naam dikwijls genoemd,
'hoen biji opstootjes op straat te Sotfia Russische
ka wassen van het Russische agentschap uit
op do menigte schoten. Het Duitsohe cousu-
laat diende als kogelvanger e» het werd door
zoovele kogels geraakt dat barones von Thiel-
mann op een haar na gewond werd.
Later bekleedde v. Thielmann den post van
gezant te Hamburg, en in die hoedanigheid
trok hij de aandacht van Caprivi, toen deze
zocht naar een geschikten persoon, om met
Rusland te onderhandelen over het liandels-
traclitaat. Do agrariërs hebben nooit opge
houden, hem te verwijteu, dat hij daarbij de
belangen van den Duitschen landbouw aan
Rusland prijs gaf. Sedert dien tijd ging hij
dan ook door voor iemand, wiens protectio
nisme in een verdachten reuk stond. Zijn recht
streekse he chefs waren echter tevreden over
de uitkomst van de onderhandelingen en van
nu af aan werd Thielmann snel bevorderd.
Eerst werd bij op den veelbegeerde» en be-
laugrijken gezantschapapost te München ge
plaatst, dien hij ongeveer twoo jaar bekleed-
du, om daarna, met bevordering tot ambas
sadeur, (naar Washington overgeplaatst te
worden. Toen do post van staatssecretaris van
rijlksdepartenient van finan/*ien open!
kwam, viel de keus weer op Thielmann, om
zijuo bij de onderhandelingen met Rusland
gebleken oeeonomisclie talenten. Hij aarzelde
geen oogenblik met liet ambt. aan te nomen.
Vel o jaren heeft hij liet bekleed en doorwroch
ten millioenen reden gehouden, maar een
scheppende kracht, in staat om nieuwe denk
beelden to ontwikkelen en ingang te ver
schaffen, is hij niet geweest. Hij schijnt zelf
in zijn ambt niet datgene gevonden te heb
ben, wat hij er van verwacht, bad. Reeds se
dert eenigen tijd heette hij dan ook ambt
moede. Het groote werk van de hervorming
van 's rijks financiën liet hij onbegonnen, eon
zware taak dio bij aan zijn opvolger, een
Zuid-Duitsclien staatsman, vrijheer v. S t e ii1-
g e 1, over heeft, gelaten. Deze geldt in finan-
cieele zaken voor een autoriteit. In den Rijks
dag is de nieuw© rijksminister van financiën
reeds herhaaldelijk voor eene nieuwe rege
ling van de financiëele verhouding tusschen
het rijk en do afzonderlijke 3taten opgekomen.
Vrij naar het Hoog-Duitsch
2 DOOR
J. L. VAN DEU MOER.
Zenuwachtig met de oogen knippend, wuif-
h»j den gastheer nog ettelijke male» toe,
om daarna o»hoorbaair te verdwijnen.
Raimond drukte hem aa» de deur nog even
de wecke, blanke hand en keerde vervolgens
in het atelier terug.
BiirdtlijiJt was hij da» toch van dien haffen,
ouuitstaanbaren zwets;r verlost, die hein bo
vendien nog meer dan een uur van zijn k—*-
I aren tiid ontstolen had, alleen gedreven
door nieuwsgierigheid. Hoe belachelijk dui
delijk had hiil zich verraden. „Zoo'n ma»
meent nu niet alleen zelf, dat hij geestig ia",
dacht Heimberg, „maar er bestaat nog een
groote subare audere», die hem er ook voor
aanzien Dit zijn dte menschen. die zoo'n vrii-
postig heer als 'n soort mode-artikel bssqliou-
wen, zoo iets wat behoort tot den ..tan",
rvenal? badreizen, stemmig gemeubelde sa
lons en beeoeken aan premières. Ba 1
Laat ze hun ga_ng gaan,, als 't hun pleizier
doet; maar om tegen wil en dank blootge
steld te z!5i mn zoo'n stroom van dwaze
vleierijen en onbescheiden opmerkingen, dat
is, took wat al te kras!"
Deze gedachte prikkelde hem. In opgewon
den stemming liep hij door het groote, stille
vertrek op en iieer. Het was of de stem van.
den „zwetser" Ir m nog in de ooren klonk,p
het oogenblik, waarop hij in extase uitriep
,,Ee» bruid, afkomstig uit de voornaamste
kringen der samenleving, de crème der
crêm e!"
Wie gaf dien man toch eigenlijk 't recht
om hem, Baimund Heimberg, die zich door
eigen talent had opgewerkt uit t stof van
armoede en vernedering, er van te verden
ken, zioh bij t kiezen van een levensgezellin
te hebben laten leiden door de gedachte, dat
de echtgenoot va» een gravjn, de schoonzoon
van een. graai, toch eigenlük nog heel wat
anders is dan een kunstschilder hij moge
da» nog zoo geniaal zijn? Zou die snuiter
nu werkelijk meen en. dat hii zijn ongeduld
om, al het vernoineue zoo spoedig mogelijk
te gaan rondbazuinen, --bikkig had weten
verborgen te hou'tn, achter zij» „ouwe idio
syncrasie" of achter zijn afkeer re or katten
Het. poesje had wel op een zeer geschikt
moment zijl i wandeling door de kamer be
gonnen' Alles wel beschouwd, was het toch
veel verstandiger om over zooveel onnoozcl
heid te lachen dan er zijn goede stemming
do,,:r te laten, bederven.
Heimberg lachte luid. doch het ging
met van harte, het klonk schril en gedwon
gen. Met zenuwachtige haast nam liii een
i- hilderij af, dat omgekeerd tegen den wand
hing, en plaatite liet op een ezel.~Hij kruiste
de armen op de boast, en stond weldra in
gedaohten verzonken cp de afbeelding dier
vrouwelijke buste te star:», welke beho»
deus enkele kleine «LétrèIs. _vQltcoid wa
Wat wao zij, mooi' Waarlijk, men behoef
de geen gravin t,e zij» om met zulk een
gezichtje een mannenhart te veroveren. En
het 7. ij n e liad zij veroverd Tooli beweer
de de booze wire ld, dat lte in dit prachtige
kind, met. die tintelende Nixcm-oogjt en
met, die gouden lokken, voornamelijk de doch
ter van den aristocraat zag, aan wier zijde
hij zonder moeite, de hoogste sport van dé
ladder beklimmen kon in wier gezelschap
hij spoedig dat allerhoogste punt zou berei
ken, waar hij als een onsterfelijke tronen
kon, en waar bom., op zim vijfendertigste
levensjaar, niets, meer te wenschen zou over
blijven
En wat. had die leuteraar ook nog meer
gezegd? O ia, roem en fortuin zeker,
zeker, meneer de Medizinalrat, düiin hebt
u volmaakt gelijk. FJvenw. 1 was hetgeen u
er bijvoegde nog al impertinent, en 't kwam
mij voor dat u dit toch ook wel begrepen
hebt, aangezien u er zoo haastig over heen
sprak IJ zou veel beter gedaan hebben.
bijv aldus uit te drukken Roem. fortuin
en r^if-kip*. liefde", 't Is erg jammer
voor u. dat u nc niet een poosje gebleven
bent. Ik had dan misschim 'Ate verttld, wat
men in ieder geval nog niot van mij per
soonlijk vernomen heeft, een verhaal,
dat zioh. beter dan elk ander eigent om £,-•
eo'lporteerd te worden, en waarmee u in ib«
saion- van barones Neideck en Co. bepaald
furore zou kunnen maken. Wellicht had :k
dan de geschiedenis v.rteld van een man,
die zicli, uitsluitend door eigen kracht, roem
en fortuin verworven heeftdie vroeger een
haivelooze, ongekamd^ boerenjongen wa®. loo-
pend op blootc voeten, en slechts langza
merhand mensih geworden dc-cb d<e, een
maal zóó ver zijnde, o> zijn viifindertigsle
jaar de hand durfde uitsteken al is 't ook
niet naar den Orion dan toch naar de
dochter va» eeu graaf! Èn, zonderling, hii
heeft, er zelfs geen oogenblik aan getwijfeld,
dat, de blauwbloedigc papa. hem met open
armen als schoonzoon zon ontvangen, of er
bezwaar tegen zou maken, zij» maar ail te
zeer bottende schulden door den ex boeren
knaap te laten betalen. T- waarde» dokter,
met open a,rmen ben ik ontvangen En weet
u wat de graaf zeiie „Beste professor. Rai-
ninAid Neem. haar, zi> zal de mvt zijn Maak
haar gelukkig, mijn lieve zoon,!" 'i Was wer
kelijk een roerende scène geweest, iet® ge
heel ongewoons voor zulk een bevoorrecht
wezen met. een negenarm'ig kroont je, tegen
over ee» boeixnzoon 1 - Er» boerenzoon
Met de zelfde zenuwachtige haast, waar-
meid© li ij rp het portrij zijuu'r aa.ustaa.ndc was
toegetredvMi, wendcio d'o suliildcr er zioh thans
vb» af en hervatte- bij zijn wandeling door het
'■maakvol gemoubckb'. stille vertrek. Opge
wonden, driftig, stapte hij op en neer. dcoh
hot. geluid zijner schreden werd gesmoord
door hot dikke, kostbare Smyrnatapijt.
Eem bcKiiniBOon! - Ware hij er niet z(»
zekei' van, zóó zeker als men maar zijn kan
va» kt®, dat nren zelf heeft doorleefd, hij
zou niet. dan mot. groote moeite kunnen ge-
looven, hot zioh tonaUrwernoodi kunnen voor
st, ellen, d'af. zijn tegenwoordige tfwsta-nd uit
zulk een verleïlen was voortgesproten. Het
was m-.-t. hem gegaan evenals nnit de onaan
zienlijke, grauwe laree. welke de vlinder
doet geboren worden, die ziilh met hare prach
tig, schitterende vleugels boven de ontlui
kende blo >ems beweegt drinkend niet kleine
I ugi» I h erli'k. -.I rozijn, zioh bedwvl-
iriuicl. met. b'ootnr-ngiiiion daann omhoog
fladdéren J naar den blauwen hemel, onr in
dan reine o ether let feert der liefde te vie
ren
Het verleden??
Heb staat hom mi weer duidelijk voor den
geest, van af het oogenblik waarop zijn hel
der verstand de knellende banden verbrak,
'dio litt. omcdoteui hielden. Voor zijn oogen
breidt zich weer do dorre heide uit, eenzaam
on. treurig, niet haar verren, verren, horizon
zóó ver. dat zij» gedachten, na nauw een
vasten vorm te hebben aangenomen, zioh an
dermaal in ile grenzen 1 ooze ruimte verliezen.
Slecht- c.ibesteinde gewaarwnrdingen en ge-
li ei mzi uilige fantaisieën blijven over, voort
durend en herhaaldelijk vau gedaante ver-
anderend, als de wolken, die langzaam voort
trekken boven d. donkere toppen der bier
on daar vwspreid, vcorkoancudè pijnbooniehii.
liet, zijn die gevoelens en de di'oom,beelden
vb» den biceken. magere» knaap, met zij»
stugge baren, en ongesolwi, d voeten, dia
<1- i' de menschen voor eeu idioot wordt aas*»
geziien, oendat. zij» grijze oogen zoo schuw en
somber vóór zich staren die per dag hoog
stens één dozijn woorden spreekt, en liever
figuren teekent in liet zand. dan zorg to dra
gen voor de schapen, weiliko zijn vader aan
zijn hoede heeft. tbevertrouwxC. In dein be
ginne zijsx d'io figuren slechte gebrekkige af
beeldingen van enkele tot d!e kuidide behoe
vende dieren maar gaandeweg konven er ook
1 comen léju n menschpn. „Natuurlijk, die
jongen is gek."
Warrit vervolgd.