ST*. 399. Tweede Blad. 9de Jaargang. Zaterdag 22 April 1911. BUITENLAND. IbinnenlandT FEUILLETON. DE NEDER-RIJNERS. AMERSFOORTSCH DAGBLAD ABONNEMENTSPRIJS: Idem franco per post- 1.50. PRUS DER ADVERTENTIËN: Deze Courant verschijnt dagelijks, behalve op Zon- en Feest dagen. Advertontiënmededeelingen enz., gelieve men vóór 11 urn 's morgens bij de Uitgevers in te zenden. Uitgevers: VALKHOFF C<>. Utrechtschestraat 1. Intercomm. Telephoonnummtr 66. Groote lettors naar plaatsruimte. Voor handel en bedryf bestaan roer voordoeUge bepalingen tot het herhaald adverteeren in dit Blad, by abonnement. Eene circulairebevattende de voorwaarden, wordt op aanvraag toegezonden. „Nick Carter". Parijs, 19 April 1011. Men zegt wel eens, dat hel werkelijke le ven meer verrassingen aanbiedt dan ooit een roman- of tooneclschrijvor zou kunnen bedenken. Wat zyn de avonturen van de tweehon derd Nick Carter boekjes, die hier versche nen, vergeleken bij den echten Nick Carter, die uit het werkelijke Parijsche leven groei de? De Nick uit onze ongezonde prulboekjes is een vreeselijk verongelukte Holmes! om dat het in boekjes gebeurt, vindt hij natuur lijk altijd de schuldigen en lijkt hierin dus heelemaal niet op werkelijken detective. Oin aan te toonen, dat Nick niet onfeilbaar laat men hem domheden begaan, die zelfs een jongen van tien jaar, die een klein beetje intelligent is, zou vermijden. Hij ver mijdt niet en dus wordt hij vandaag op een zolder opgehangen en morgen begraven in ik weet niet wat voor ondergrondsche spe lonk. Maar zelfs begraven blijft Nick heel kalm en rookt een sigaar. De man heeft groot gelijk. Hij weet wel, dat het om het voordeel is van den uitgever, dat deze hem niet laat sterven... En de volgende week verrijst hij en kan men voor 25 centimes weer een van zijn heldenfeiten lezen. Maar de uitgever is dan ook zoowat de eenigc, die voordeel heeft bij het prül. dat jammer genoeg, veel gelezen wordt. Ten eerste door de jeugd over het algemeen, bij wie het een ongezonden lust naar avontu ren doet ontslaan, geheel verschillend van die, welke bijvoorbeeld Jules Verne's boe ken kunnen opwekken. Bij „de jeugd" denkt men aan kinderen, die noch buitengewoon ondeugend zijn, noch den naam van brave Hendrikjes ver dienen. Parijs heeft echter nog een andere jeugd, welke men hier letterlijk noemt: „apachen- zaad". Het zijn niet altijd kinderen van apa chen. Heelemaal niet! Voor het grootste deel zijn het kinderen van ouders, die bei den den geheelen dag uit werken gaan en dus zich om de kleinen niet kunnen bekom meren. Deze groeien in hel wild op, op straat. Daar zien ze meestal niet veel goeds, terwijl hun eigen ziel al een bodem is, waar op het kwade welig tiert. Niet'natuurlijk, omdat zc arm zijn maar omdat ze geboren zijn uit ouders, bij wie lichaam en geest reeds verzwakt waren door arbeid, en door alcohol. En ook vooral, omdat ze steeds het voorbeeld voor oogen hebben van jon gens van 17 en 18, jonger zelfs, wier groot ste vermaak liet is, zich in het schieten te oefenen in de hoop een handig apache te worden. De Apache, die de meeste misda den begaat, komt ook bij hem in eere, om dat ze de grooleren met enthousiasme er over hooren spreken. Ze zijn niet slecht, die kleintjes, heelemaal niet! Ze bezitten schat ten van moed en edelmoedigheid, een groot gevoel van nirhtvaardigheid ook. Ze wor den alken maar een verkeerden weg op gestuurd en krijgen een valsch begrip van de dingen. JDe reeds wat grootere makkers •lezen de Nick Carter-boekjes en in dat mi lieu natuurlijk veranderen de misdadigers in helden, van wie de „methode van werken" bestudeerd wordt. Klein en groot voeden zijn ziel met Nick Carter-lectuur. Bij de volwassen apachen zijn die boekjes ook bekend. Het is nu juist geen diepzinni ge lectuur; maar men kan mocielijk ver wachten, dat onze Parijsche Apache Pascae of Descartes prefereert. liet publiek ignoreert Nick Carter even min; een theater maakte er zelfs een come- diestuk van. En zelfs is de beroemdheid van den 25- centimes detective zóó groot, dat ze door drong tot rechters en politiedienaren. Zoo gebeurde hel, dat een zeer handig, vertrouwbaar politic-inspecteur door zijn overheden en zijn kameraden „Nick" werd bijgenaamd. Tegelijkertijd onderscheidde zich door zijn handigheid en durf een apa chen-chef; en zijn makkers noemden hem uit spot „Nick Carter". „Nick Carter" van de apachen wereld be gon bekend te worden. Bij een juwelier stal lnj voor achtduizend frank; kort daarop eigende hij zich elders G0.00U francs toe. Een vrouw verdwijnt. Men beschuldigt „Nick Carter" haar gedood te hebben. Een andere vrouw wordt vermoorden weer •heet hel, dat Nick Carter de dader is. l>c politie vonid, dat daan®oen eind aan moest komen. Wie zou handig genoog we zen, om dien bandiet te vangen? Men vond het beste om den inspecteur „Nick" hier mee te belasten. Weldra mocht men zich over die keuze verheugen. Want de inspec teur gaf nuttige inlichtingen omtrent oen milieu, waarin het niet altijd gemakkelijk is voor de politic om er in door te dringen. Met een anderen inspeotew, Guinouard, be gon hij te zoeken naar den dief 'der acJht- en der zestig duizend frank. Ze werkten bei den met ijver, en de bandiet „Nick Car ter" moest wel een heöl geslepen mensch zijn, om aan a! dat zoeken te ontsnappen. Nick toonde zich werkelijk teleurgesteld, dat hij niet onmiddellijk slaagde. Daar werd door een ander politiedienaar een medeplichtige van „Nick Carter" gear resteerd. Dat was zoo'n slag voor het eer gevoel van „Nick", dat hij onmiddellijk zijn ontslag indiende en, om zich te troosten, een uitstapje naar Brussel maakte. Daar i's hij nog en zal hij voorloopig wel blijven. Want.... „Nick" en „Nick Carter" wa ren één en dezelfde persoon. En aldus begrijpt men 'hoe de inspecteur „Nick" cr maar niet in kon slagen den ban diet „Nick Carter" tc vinden. Be politie is natuurlijk nu juist niet bij- zoiuicr tevreden, dal ae zich zóó lang door Nick of Nick Carter liet beetnemen. Parijs laoht er om en vindt vermaak in dat roman netje. De Parijzenaars zien nu eenmaal overal den komieken kant van, en het zou me niiet verwonderen, als vandaag of morgen onze straatventers een liedje verkoopen betref fende Nick Carter. Het spreekwoord zegt immers „a Paris tout finit par des chan sons". Wie geen tijd of lust gevoelt de kranten te lezen, kan betrekkelijk -op de hoogte blij1- ven van wat er gebeurt door naar onze straatzangers te luisteren en door er naar tc zien wat de kinderen op straat spelen. De kinderen spelen staking, alKs er staking is ;ze spelen „doodstrafje" als men de guil lotine laat werken; ze laten bij wijze van „aréopLanes" dingen van olllerlei vorm in de luaht vliegenze hooren spreken over het vreemdelingenlegioen en spelen „Afrika" en zelfs beslaat er een spelletje, dat „espe ranto" keet.... De straatzangers brengen alles wat actueel is in zang. Onze liedjesman gelijkt echter heelemaal niet op den traditioneelen, in lompen gehulden orgelman. Het is bijna een „mijnbeer" met wit boord, manchetten, gele schoentjes.... Gewoonlijk zijn er twoc of drie bij elkaareen maakt muziek, een zingt en de derde verkoopt het liedje bi druk voor twee sous. Tussolien hen en het publiek be staat een soort vriendschapsband: de zan ger moedigt op vri-ende.i/icen .toon aan, mee te zingende hoorders op hun beurt kijken naar rechts en Jinks of cr ergens een agent in de buurt is...» (Want eigenlijk Ss dat zin gen niet toegestaan!Nadert zoo'n agent, dan verdwijnt het publiek en als de zangers niet gauw genoeg hetzelfde kunnen doen, vinden ze bijna altijd oen tijdelijke schuil plaats in een huis. uc Pa rijzen aar over het algemeen is een „goeie drommel". Nauwe lijks is de agent weg, of fluks waarschuwt men de zangers en lustig begint het concert weer op nieuw. Het publiek koopt de liedjes, izingt ze thuis. Van Parijs gaan ze de provincie in en van hier soms over de grenzen. Er zijn er onder die gemeen zijn, in-vui'l. En dat is jammer genoeg. Er zijn er enkele, die vol poëzie zijn, die u treffen, wanneer ge ze een enkele maal hoort, maar hier na tuurlijk beginnen te vervelen, omdait ze af gezaagd raken. Er zijn cr velen die kinder lijk lief zijn, eenvoudig, zooals de lieden zelf uit het volk. De meeste zijn echter eene geestige toespeling, op een actueel feit, dat opgang maakte, en liet is hoogstwaarschijn lijk, dal we dus dezer dagen een grappig Nick Carter-liedje krijgen. iNeofego. De vriendin van den Parijsehen politie beambte Warzé, die gebleken ïs zelf een vol leerde misdadiger te zijn, is uit Brus sel, waarheen zij te zamen gcv.ucht wa ren, te Parijs teruggekeerd en al heel spoe dig door de recherche ingerekend. Volgens de laatste berichten heeft Warzé zie hzelf in handen der justitie gesteld. (Red.) Rondschrijven van baron S w e er te. De heer E. C. baron Sweerts de Landos Wyborgh, met ingang van 18 de zer benoemd tot Commissaris der Koningin in de provincie Zuid-Holt and, heeft in eene circulaire aan de gemeentebesturen in de provincie Zuid-llouand van zijn optreden als zoodanig kennis gegeven en daarbij een ernstig beroep gedaan op de krachtige me dewerking en fSlcun van die besturen in aJles wat bevorderlijk kan zijn aan het welzijn en -de ontwikkeling van clit gewest. „Gij hebt cLie" zoo schrijft baron Sweerts in zijne circulaire „mijnen diep betreur den voorganger in ruime mate verleend. Wil ze ook mij niet onthouden en mij op die wijze l>chulpzaam zijn in mijn ernstig stre ven de mij toevertrouwde taak naar behoo- ren te vervullen." Be commissien van Rapporteurs voor de laatstelijk door de Eerste Kamer der Sta- ten-Gencraal in hare afdeclingen onderzochte wetsontwerpen, komen in het begin der vol gende week bijeen tot vaststelling der ver slagen. Het burgemeesterschap van Den Haag. De „Nieuwe Courant" heeft zich ten tolk gemaakt van- zeer voor de hand liggende geruchten, dat de burgemeester van Groningen, de heer jhr. mr. E. Tjarda van Starkcnborgh Stachouwcr, ernstig in aan merking komt voor 't burgemeesterschap van Den Haag. Wij hebben, schrijft de Prov. Gron. Crt., hier al herhaaldelijk de vrees hooren uiten, dat onze burgemeester eventueel zou gaan. Het is niet mogelijk, die vrees definitief weg te nemen, aangezien de heer Van Star kcnborgh er niet de man naar is, om het oir- baar te achten zich in een geval als dit in cenige richting uit te spreken. Maar wel kunnen wij mededeclcn, dat de heer Van StarkenborgH zich nog niet zoo lang geleden zeer beslist moet hebben uitge laten, dat hij geen ander burgemeesterschap ambieerde dan dat van Groningen, van* een stad, die hem natuurlijk na aan het harte ligt. Voor wie den heer Van Starkenborgh kent, is deze uitlating zeker voldoende om alle vrees, dat hij thans vrijwillig als burgemees ter zou wil en aftreden, te verbannen. De burgemeester van Goes, de heer J. E. de Koning Kooij, dce.de in de heden gehouden wethoudersvergadering mede, op 1 Juni ontslag te hebben gevraagd aan 11. M. de Koningin. De groote manoeuvres der le divisie zuhen gehouden worden onder leiding van den commandant der le divisie op 18 en 19 September, en die der Illc divi sie eveneens op 18 en 19 Sejitember onder leiding van den commandant der Illc divisie. De legermanocuvrcs zullen gehouden wor den onder leiding van den commandant van bet veldilcger en aansluiten aan do voormelde manoeuvres der Ie en Illc divisie. Zij zullen ten hoogste aoht dagen duren. M i 111 i e w c t. Men verwacht dól het afdelingsverslag der Tweede Kamer over hel militieonlwerp vóór of tegen het a.s. wederbijcenkomen der Kamt-r verschijnen zal en dat 't in de bedoeling der regeenng ligt alsuan binnen 14 dagen haar memorie van antwoord in tc zenden, ten einde eene behandeling en afdoening van het voorstel nog vóór het zoinerrccès zooveel mogelijk tc bevorderen. Omtrent den stand der werkzaamhe den van de Staatscommissie voor de Grond wetsherziening vernamen wij, dat zij met ha ren arbeid geregeld vordert en dat de her- Vttt'ing van hare vergaderingen echter niet \óór Jut einde van den zomer zal noodig zijn. Zooals bekend, is de commissie in ver schillende sub-commissicn gesplitst. Artsen voor Ind-ië, Voor de openge stelde 6 plaatsen van arts bij den burgerlij ken geneeskundigen dienst in Ned.-Ind.ë ter vervanging van de bij de ziekeninrichtiugen werkzame doctoren, die bij de pestziekte zijn opgetreden, hadden zich tot heden 14 gega digden aangemeld. Be benoemingen kunnen binnen kort ver wacht worden. Driedaagse h Nederlandsen muziekfeest. „Tooukunstnieuws", liet orgaan van de Maatschappij „Toonkunst meldt thans: Bij lbet hoofdbestuur onzer Maatschappij zijn plannen in voorbereiding voor een dric- daagsoh© Neder land soh muziekfeest, te hou den in Juni 1912. Aan -dit muziekfeest zal verbonden wonden een nationaal muziek-con- greS, vc or namelijk met het oog op de bclau- gen van hel muziekonderwijs. Het hoofdbestuur heeft het plan aan de aaustaande aigetneene vergadering voor to stellen om voor bovengenoemd doel f 2000 beschikbaar tc stellen. Het geheele waarborg fonds, dat noodig wordt geacht, is groot f 0000. Voor -dit te stichten waarborgfonds is reeds van particuliere zijde één bijdrage van f 1000 toegezegd. D© heer Willem Mengelberg heeft zich be reid vertelaard de muzikale leiding van dit muziekfeest op zich te nemen. Aan alle Nederlandsch0 componisten zullen te gelcguner tijd uitnoodigingen gezonden worden hunn© nieuwe wenken aan een nader tc noemen comité ter beoordeeling voor oven- tueele uitvoering in te zenden; alsdan zullen ook nadere bizonderhoden bekend worden gemaakt. Nederland op d c Reis-tem- t o o n s t c 11 i n g te B e r i ij n. Naar aan leiding van vei scüiilcnde berichten in d« pers over dc Ncuenandsah© alKteeaing der Internationale tentoonstelling voor itei&we- zen en Vreemdelingenverkeer, Berlijn 1911, waarin monding werd gemaakt van een met gereed zijn dier ufdeeiuig op dm dag van opening der tentoonstelling, wordt vauwege de Nederiandsche commissie verzocht mode te deeicn dat door uic commissie aan do regeering een verslag van har© werkzaam heden zat worden uitgebracht, dat ongetwij feld zaï worden gepubliceerd, Iu da verslag zad ook worden uiteengezet van wclikc om standigheden het niet tytng gereed zijn der afdeeding het gevolg is geweest. Reeds thans kan de commissi© verklaren I dat de voorstelling, die in sommige bespre- i kingen werd gegeven, als zoude de schuHl der vertraging bij de regeering zijn t0 zoeken niet juist is. Strafport. Blijkens berichten in de bladen hebben verschillende firma s te Am sterdam en te Rotterdam gisteren briefkaar ten ontvangen met 7} cent strafport. Een dier firma's deelt in het Hbl. mede, dat op informatie aan het postkantoor te Am sterdam werd medegedeeld, dat dit straf- porlo berust op een reeds 4 jaar van kraent zijnde bepaling, dat dc naam van den afzen der slechts op dc linkerhelft van de brief kaart mag voorkomen. Bedoelde firma ontving nog een buiten- .andschc briefkaart om dezelfde reden met 12i et. stratporto belast, en schrijft verder: „Wij schatten dat 50 pCt. onzer binnen- en buitenlandschc relaties briefkaarten gebrui-' ken en voorradig hebben, waarbij de naam en hel adres van den afzender over dc ge heele breedte van dc briefkaart gedrukt is. „De last en schade door de plotselinge toe passing dezer bepalingen is dan ook onaf zienbaar en drukt hoofdzakelijk op de schou ders der ontvangers, dus onschuldigcn, daar het strafporto veelal niet verhaalbaar zal zijn en men b.v. bezwaarlijk van buiten)anders kan verlangen, dat deze naast die in hun land gangbare briefkaarten een model spe ciaal voor Nederland zullen laten drukken. „Wij geloovcn dan ook dat het beter ware geweest deze verordening ook verder rust te gunnen en hopen dat de toepassing weder opgeheven zal worden". Intusschcn verneemt het llbl., dat uun den directeur-generaal der posterijen en telegra fie gevraagd is om opschorting van den maat regel gedurende korten tijd. 87 TAK RUDOLF HIRZOÖ. o— „Geen profeet is geëerd in zijn eigen va derland, als hij zijn ontwikkeling voltooit onder de oogen van zijn buren," had Philipp Steinherr tot zijn zoon gezegd. „Vertoon je daar ginds in je vaderland niet al te dikwijls in je onrijpe jaren, vier je dwaasheden bot burten de muren van Düsseldorf, en men zal, als je over een paar jaar terug komt als doctoi in de rechten, reserve-officier en weet ik wat nog meer, steeds een zekere bizondere persoonlijkheid in je zieu, en niet den ge wonen allemansvriend, met wien men maar kan omgaan met de oude, lompe vertrouwe lijkheid. Ik zou graag zien, dat je eens daar ginds nummer één werdt." En Hans had zich voorgenomen, zich niet le vertoonen, vóór hij de strepen droeg en daardoor als aspirant-officier niet behoefde onder te doen voor de militaire bezoekers van zijn vaderlijk huis. De brieven aan Hannes werden in dezen tijd nog schaarscher. Hij verontschuldigde zich met zijn vele militaire plichten, cm troostte haar met een wederzien, dat alles in het reine brengen zou. Wat hij onder dit wederzien verstond, was hem zelf niet dui delijk. En hij wilde er ook niet dieper over nadenken. Dat Hannes met zijn moeder omging, was hem onbekend gebleven. Mevrouw Stein herr had gewenscht, dat hij het niet weten zou, om den jongen des te meer te verras sen met het feit zelf en ook met de duidelijk waarneembare gevolgen, die deze omgang op Ilannes had uitgeoefend*. Maar de jongen scheen volstrekt geen haast te hebben, zich te laten verrassen. Hel leven in Düsseldorf ging rustig zijn gang. De crisis, die geheerscht had in dc geheele Duitsche industrie, was mog wel niet geweken, maar er deden zich toch weer teekeneu voor, dat er weldra een om mekeer komen zou. Philipp Steinherr was niet de laatste, die dat inzag. Hij sprak er niet over, maar nam in stilte zijn maatre gelen. In den zomer kocht hij er eenigo fabrieken bij, die alleen niet meer konden blijven bestaan, en liet tegen lage' prijzen zijn voorraad ruw materiaal verdubbelen, om bij het eerste morgengloren gereed te zijn. Doch op een vroegen zomeravond werd dc onvermoeide man op een baar thuis ge bracht. Bij een heftige woordenwisseling op de fabriek was hij door een beroerte getrof fen en in elkander gezakt. Hij leefde inog, toen men hem op zijn slaapkamer te bed legde. Twee doktoren bleven bij hem, tot het bewustzijn ccn wei nig terugkeerde. Margot, die aan niets an ders dacht, dan zijn pijnen te stillen, week niet van zijn bed. Philipp Steinherr opende den mond. Zijn pogingen, een klank te uiten, waren vree selijk om aan te zien. Hij rolde met de oogen heen en weer, alsof hij iemand zocht. „Hans..." kwam het onduidelijk over zijn lippen. Ilij had zijn opvolger nog zooveel tc zeggen. „Er is naar hem getelegrafeerd, Philipp," zei Margot kal meer end, ,,hij kan elk oogen- blik hier zijn." Ze legde haar hand op zijn voorhoofd, en de man, die nooit in zijn leven veel verlan gen gevoeld had naar een streelende vrou wenhand, ondervond in zijn sterven de wel dadige tooverkracht van zulk een aanraking. Zijn angstig starende blik werd zachter, hii bracht, met inspanning van al zijn krach ten, zijn hand omhoog, om die op de hare tc leggen. Toen stierf hij in do armen zijner vrouw... Toen Margot doodsbleek de kamer door ging, hoorde ze een zacht weonen Ze schrok. Wie kon zoo bitter bedroefd schreien om den doode, die in zijn leven nooit vrienden bezeten cn ze ook niet ge wenscht had? Ze sloeg de portrére terug, die de zijkamer scheidde van haar slaapkamer cn zag Hannes staan. „Wat doe je hier, kind?" vroeg ze toen boos. Het meisje wierp zich om haar hals en snikte luid. „IIoc zal hij dat dragen, hoe zal hij dat dragen..." „Stil, mijn kindje," zei Margot „wij moe ten elkaar helpen." „Iu het salon... is... nog iemand," snikte Hannes. Margot maakte zich zachtjes los, uit de omarming en ging de kamer door naar het salon. Ze begreep, dat het Springe was. En Heinrich Springe ging haar, toen hij haar hoorde komen, tegemoet, nam zwijgend haar handen iu dc zijne en drukte ze. „Ik blijf hier," zei hij daarna, „misschien kan ik nog van dienst zijn. Maar u moet nu beslist even rust gaan nemen. Doe het terwille van uw jongen, die elk oogenblik hier kan zijn, opdat ge uw tegenwoordig heid van geest toonen kunt, als hij de zijne verliest." Ze knikte slechts en ging. Eeu sabel rinkelde op de trap, cn er klonk een angstkreet door het huis„Papa, papa...!" Een half uur later verliet Hans de sterf kamer. Hij had de kalmecrcnde woorden zijner moeder nauwelijks gehoord. Weer had hem zijn leven door de nieuwe Indruk ken overweldigd. Hij kon dc zware lucht in huis aiict ver dragen. Na zijn afwezigheid van anderhalf jaar kwamen de kamers hem vreemd voor de bedienden waren hem onbekend. Hij wilde alleen zijn, alleen, om alles te begrij pen, en zichzelf voor het uiterlijke weer meester te worden. Hij ging door den donkeren tuin naar het prieel, waar hij als gymnasiast zoo dikwijls verzen gedicht had. Daar verhief zich in den maneschijn een gestalte, die er aan het tafeltje gezeten had. Het fijn besneden ge laat, de donkere oogen, het glanzend gouden haar... dat was toch dat was toch... „Hans..." zei een stem, zooals slechts de geliefde spreken kon. En toen hij voor haar stond, doodsbleek, met droge oogen, en sprakeloos, trad ze op hem toe, nain zijn koud gelaat tusschcn haar handen, en kuste hem innig. .Schrei toch," zei ze, „schrei dan toch..." Toen ontspande cr iets in zijn borst, toen wat» hel hcou, alsof hij iu dc verte d© klok ken van zijn ge-boort eiland hoorde roepen, eu liet lulden kwam nader en nader, en deed hem vergoten, wat Lag tusschen het verle den en het heden. En met het hoofd op den schouder van liet meisje, sdhrejtie hij en schreide om alles wat hij verloren had. Ilct voorjaar was ten einde. Evenals vroeger stond de naam „Philipp Steinherr" in groote letters boven de fabrictks- poort. maar lüj, die dezen naam gedragen! had, was niet onmisbaar gebleken. Na verschillende beraadslagingen met Springe, hadden Hans en zijn moeder beslo ten, kien eersten ingenieur der fabriek, oen man di© reads twintig jaar onder Philipp Steinherr gewerkt had. de zaak bad zien opkomen en zich uitbreiden, en die op de hoogt© was met <de plannen, welke Phiiipp Steinherr voor dc toekomst gekoesterd had, te benoemen als directeur. Toen de stukken geteekend en de zaken geregeld waren, ver trok Hans weer naar zijn regiment, en alfes ging weer zijn gewonen gang, alsof or niet» gebeurd was. Hans had van zijn overste verlof gekre gen, do eerste acht weken herhalingsoefe ningen dadelijk te laten aansluiten aan het dienstjaar. Daardoor behoefde hij niet voor het begin van het volgende semester naar huis U? gaan, want een andere reis scheen hem nu niet gepast. Maar hij zag togen <fe verhouding thuis op. Hij wist nu van den omgang van Johanna mot zijn moeder, hij voorzag, dat men h<xn geen hindernissen meer in den weg zou leggen, dat men zelfs zijn bezoek met groot© verwachtingen tege- moet zag, cn dit was hem volstrekt «iet naar den zin, ja zelfs onaangenaam. IF or dl vcrioljd.

Historische kranten - Archief Eemland

Amersfoortsch Dagblad | 1911 | | pagina 1