Gemengd.
Allerlei.
tafel is vrouwelijk. Op die manier stelde
hij een heelc geslachtslijst voor tal van
woorden vast. Latere taalgeleerden heb
ben die lijsten aangevuld, gewijzigd, weer
aangevuld en weer gewijzigd. Óp de
willekeurigstc manier hebben onze brave
voorvaderen ons dus opgescheept met
al die dwaze geslachtsregelen
Precies zoo is 't gegaan met de regels
voor a, e, o, enz. Vroeger was er nog
reden om niensch met seh te schrijven.
Zeggen we tegenwoordig niet zuiver
mens? Wat kan het ons dan schelen of
de hoogste taalgeleerden aan zoo'n af
leiding kunnen zien of een woord af
komstig is uit het Gothiscb, Sanskriet
of een andere barbaarschen taal? Die
spellingaardigheden zijn hersenballast
voor onze schoolkinderen, tijdverknoeiing
voor ons onderwijs en noodelooze plagerij
voor volwassenen. Het streven der ver-
eeniging tot vereenvoudiging van onze
spelling verdient daarom ieders sympa
thie. Werd de nieuwe spelling, naar den
vader er van, de Kolletdjnschc genoemd,
aangenomen, er kon op de scholen heel
wat tneer tijd die nu met spellingkunst
jes verloren gaat nuttig besteed worden
om de leerlingen onze schoone taal
inderdaad te doen verstaan. Dan kon
met recht de eisch gesteld worden, dat
een leerling bij het verlaten der lagere
school een brief of opstel zonder grove
fouten kan maken. Wat daar 1111 van
terecht komt, weet ieder. Voor hen, die
moeten volstaan met de lagere school,
is de vereenvoudiging onzer spelling van
het meeste belang.
Men meene echter niet, dat in hoogere
standen onze spelling zonder fouten wordt
geschreven. Nog onlangs schreef ons
een meester in de rechten in een brief:
„Na aandachtig uw artikel gcleezen
te hebben enz."
Uit brieven van tal van eminente
mannen zou het bewijs te leveren zijn,
dat iemand die onze spelling zonder
fouten schrijft, een witte raaf is.
Heden te meer om er voor te ijveren,
dat het volkskind, dat het met zooveel
minder opleiding moet stellen, niet
langer wordt gemarteld met noodelooze
spellingflauwiteiten.
Vereenvoudiging onzer verouderde
spelling is een eisch des tijds.
Aan een '000111 verwijdert men de
doode takken, in do spelling werpe men
eveneens al die doode en verstompende
regels ten spoedigste uit. V.
De AmerikaansclieBfoorpool-
reiziger Welliuan heeft zijn reis
naar de Pool thans beslist tot het vol
gende jaar uitgesteld.
In een te Hammerfest van hem ont
vangen telegram zegt de heer Wellman:
„Ik heb besloten wegens de gebreken van
liet mechanische deel van mijn luchschip,
mijn reis naar het Noorden dit jaar nog
niet te ondernemen. Zooals echter van
den winter reeds gezegd is, zal thans
de expeditiehet volgend jaar plaats hebben.
Het personeel bouwt op het oogenblik
een loods en neemt proeven voor die
expeditie van 1907. Dit jaar is een jaar
van voorbereiding, en ons vertrouwen in
het eindsucces van ons streven is ver
strekt door den arbeid van dezen zomer
en door onze meteorologische waarne
mingen.
„De motoren werken goed en de
ballon is in goeden toestand, maar voor
het schuitje moet dezen winter te Parijs
een ander gemaakt worden.
„De expeditie zal hier dan in de
maand Mei aankomen en alles in orde
vinden, terwijl nu de zomer is voorbij-
op 't huwelijk altijd door ongehuwden
worden gezongeu."
„Ge zult mij 't hart breken, als ge
zoo voortpiaat," riep hij uit.
„Onzin! Ik verzeker je, een hart
wordt niet zoo gemakkelijk gebroken.
Gij zult terugkeeren naar Franceses
Britton en gelukkig worden, Coinerio en
ik zullen ook gelukkig worden eti Mor
lino zal een goede sopraan en bariton
verliezen, die hij nooit verdiend heeft
te bezitten."
Zij had doorgerateld zonder acht op
hem te slaan. Hij was zoo uitgeput,
dat hij niet meer dan twee woorden achter
een kon spreken.
„Onze ntooder!" stamelde hij.
„Is in 't paradijs en zal voor mij
bidden als ik in 't vagevuur ben."
„H Crispo!" zeide hij ademloos.
„Mijn biechtvader heeft mij verboden
met een ketter over godsdienst te praten,"
zeide zij triomfantelijk.
Hij keerde zich om en lag zoo dood
stil, dat Nita ervan verschrikte, maar 't
was een prachtige gelegenheid voor
haar om te ontsnappen, en zij maakte
er ook gebruik van, eventjes in de andere
kamer kijkend, waar Sardoni en Mr.
Britton wachtten.
„Wij zijn gereed," zeide zij op
gewekt, doch haar geweten liet haar
geen rust.
Mr. Britton had zelden zoo'n mooie
vrouw gezien, die hem, zonder haar te
gegaan met het bouwen van loodsen.
Half September keer ik naar Europa
terug, maar ik laat hier een paar man
achter.
Een terugzien. Jaren geleden trok
zekere Samuel Grün uit Szentandras
naar Amerika, daar hij zijn vrouw niet
kon onderhouden. In de nieuwe wereld
ging het hem ook niet erg voor den
wfnd cn was hij gedwongen in allerlei
twijfelachtige herbergen zijn nachtkwar
tier op te slaan. In een dier slaapge
legenheden stal een man zijn kleeren
en zijn pas, trok daarmede naar Chicago,
waar hij ziek werd en in een hospitaal
overleed. Hij werd al6 Samuel Grün
begraven en vrouw Grün kreeg door
de bemiddeling van den consul in haar
dorp hot bericht van zijn overlijden,
doch later huwde zij met den herber
gier Morix Griinstein. Eenige dagen
geleden kwam een vreemdeling in Szen
tandras aan, die naar vrouw Grün vroeg.
Hij werd naar de herberg verwezen,
trad binnen en trof de vrouw alleen
thuis. Toen zij den vreemde aanzag,
stootte zij een verschrikkelijke gil uit
en kreeg een flauwte. De vreemde man
was haar echtgenoot Samuel Grün, die
lang genoeg in Amerika had rondge
dwaald en eindelijk genoeg had ver
diend om naar zijn dorp terug te koe
ren. Het kostte veel moeite om de vrouw
tot bewustzijn te brengen. Toen zij
wedor bij was, liep zij de kamer uit,
ging naar den hooizolder en hing zich
op. Toen men haar vond, was zij reeds
dood.
Xweinnien over liet Iianaal.
Sedert 25 Augustus 1875 is geen
sterveling er nog in kunnen slagen het
kapitein Matthew Webb na te doen, van
Dover naar Calais over het Engelsche
kanaal te zwemmen. Honderden malen
is het nu al geprobeerd. Maar de wil,
de kracht en het uithoudingsvermogen
van beroep-, zoowel als amateur-zwem
mers, hebben het steeds tegen den
sterken kanaalstroom moeten afleggen.
Wonder is het, dat er met de drukke
scheepvaart in het kanaal aan geen
enkelen kanaalzwemmer nog een ongeluk
is overkomen. Burgers, de gespierde
Yorksbireman, die wel de meeste kans
heeft, kapitein AVebb's record nog eens
te slaan werd voor twee weken in de
duisternis bijna door een Noorsche bark
overvaren.
Burgers hield het ook ditmaal, als
een vorigen keer, toen hij reeds bijna
in het gezicht der Fransche kust was,
langer vol. Hij begaf zich om vier
minuten voor half acht bij St. Marqa-
ret's baai te water en zwom met forschen
linkerhand-onderarmslag door het on
stuimige sop. Toen hij binnen vier uur
een afstand van zes mijlen van de kust
had afgelegd, ontmoette hij een onder
stroom, die aan zeelieden zelfs onbekend
was, en die hem weer naar de Engelsche
kust terugvoerde. Hij besloot daarop
naar deze kust terug te zwemmen. E11
toen hij weer uit den onbekenden
stroom was, had hij door een sterken
tegenstroom van den vloed te klieven.
Niettemin bereikte hij om 5.28 des
namiddags de kust, na 10 uur cn 2
minuten gezwommen en de totale
afstand van 25 mijlen te hebben afge
legd.
Hij redde zich nog intijds door terug
te zwemmen. De pogingen werden
echter niet opgegeven, vóór het record
van 1875 is geslagen. E11 de liefheb
bers van dit stukje sport beginnen zoo
talrijk te worden, dat een Engelsch
blad onlangs de grappige opmerking
kennen, zoo zeer met weerzin ver
vulde.
„Zij schijnt niet heel angstig over haar
broeder te zijn," merkte hij op.
Sardoni tandenknaiste.
„Hij heeft alles opgegeven om haar
te helpen, en zij feeks, die zij is
doet niets om hein te believen. Laat
ons tot hom terugkeeren."
Mr. Britton was verschrikt over de
verandering, die Carlo had onder
gaan.
Niet alleen dat de lichamelijke pijn
zeer 6cheen té hebben toegenomen, doch
ook dat hij wanhopig was. Sardoni
scheen evenwel alles te begrijpen en
Mr. Britton ging naar 't raam, de twee
vrienden samen latend, hoewel hij 't
niet kon helpen, dat hij nu en dan een
zin verstond.
„Gefaald hopeloos!" waren de
eenige woorden, die Carlo ontsnapten,
en Sardoni trachtte hem op te vroolijken
door te beweren, dat alles nog niet
verloren was, terwijl hij beloofde hem
te zullen helpen en schrijven en met
hoop sprak over de toekomst. Toen er
iets vermeld werd over 't hospitaal, trad
Mr. Britton bij 't bed.
„De dokter vindt 't goed, dat ge bij
mij thuis wordt verpleegd," zeide hij
vriendelijk. „Ik kon er niet aan den
ken, u in 't hospitaal te laten brengen.
Miss Claremont verlangt er naar u te
Merlebank te hebben.
maakte, dat in de kohieren der inkom
stenbelasting een nieuw beroepshoofdje
dient te worden geplaatst, namelijk dat
van kanaalswemmers.
Zonnebaden. Evenals volks
badhuizen ontstaan in Duitschland in de
laatste jaren ook volkszounebadinrich-
tingen. De grootste daarvan is zeker wel
die welke door den bekenden natuur-
dokter Bilz bij Dresden is aangelegd.
Het beslaat een oppervlakte van 215,000
vierkante meters en is verdeeld in drie
volkomen gescheiden afdeelingen: een
voor mannen, een voor vrouwen en een
voor gezinnen.
Elke afdeelmg met een zandbad en
een open zwemkom, kegelbanen, draai
molens, gymnastiekwerktuigeu enz. Kin
deren betalen 20, volwassenen 50 pf.
Daarvoor kunnen zij den ganschen dag
er blijven, en in water, zand, bosch of
met spelen den tijd verdrijven. Boven
dien is er eenvoudige en goedkoope
kost te krijgen. Neemt men een familie-,
maand- of seizoenkaart, dan is de toe
gangsprijs nog veel lager en daalt hij
tot enkele pfennige. De Dresdeners
hebben van de groote licht- en lueht-
badinrichting op mooie dagen al rijkelijk
gebruik gemaakt, zoodat er Zondagen
zijn geweest dat 18000 menschen daar
vroolijk gebaad hebben.
De zwaluw. Onlangs nam een
heer te Charleroi, die de duiven voor
een prijskamp moest loslaten, een zwaluw
mede die hij mot de duiven in vrijheid
liet. De zwaluw, die haar nest had
onder zijne poort te Montignies aan de
Sambre, werd rood geteekend, ten einde
haar goed te kunnen onderscheiden.
De zwaluw was om 10 ure 20 terug,
de eerste duif om 11 ure 35. De zwaluw
had de 215 K.M. met cene gemiddelde
snelheid van 2150 meter per minuut
afgelegd. De eerste aangekomen duif
had met eene snelheid van 1225 meter
per minuut gevlogen.
Een haak ingeslikt.
Dr. L. Heijermans schrijft aan het
Eed. Tijdschrift voor Geneeskunde
„Mcj. S. riep mijn hulp in voor
diffuse klachten, koorts, hoofdpijn, pijn
bij de ontlasting en omdat uit „haar
fondement een touwtje hing, dat pijn
deed in dien zij er aan trok. „Bij onder
zoek bleek werkelijk, dat uit den anus
een koordje hing. Trekken aan het
koord veroorzaakte pijn en tevens bleek
het touwtje vast te zitten. Het onder
zoek met den vinger en met het specu
lum bracht de volgende verrassende
feiten aan het licht. Aan het koord was
bevestigd een vischhaak, welke juist
boven den anus aan de blaaszijde in het
slijmvlies van den darm was ingehaakt.
Doorknippen van 't gepakte deel slijm
vlies bijvrijdde patiënte gemakkelijk van
den haak.
Patiënte had 14 dagen geleden bot ge
geten, wist er niets van, dat zij een
haak ingeslikt had, en eerst drie dagen
geleden kreeg zij pijn bij de ontlasting;
ook zitten en loopen gaf de gewaar
wording, alsof er inwendig wat prikte.
De haak was een bothaak, zooals ge
woonlijk voor het vangen van botjes
gebruikt worden. Bij het schoonmaken
van bot wordt de helft van den kop
afgesneden, doch de haken, welke diep
in de keel vastzitten blijven dikwijls
achter. De lengte van den haak bedroeg
3 c.M., de wijdte van de bocht één
c. M. Aan den haak was ongeveer 6
c.M. koord bevestigd, Aan de punt was
zooals gewoonlijk een weerhaak.
Zonder kwaad te doen, heeft de haak
En dan om de dankbetuigingen en
wijfelingen van den Italiaan te doen
ophouden, boog hij zich over hem heen
en fluisterde hem in 't oor:
„Om Franccsca's wille moogt ge niet
weigeren."
Zij werden onderbroken door een
onderdrukt gesnik, dat aan de andere
zijde van 't bed klonk cn zagen Gigi, on
troostbaar cn huilend, op den grond
zitten.
„Zet hem hier bij mij Jack," zeide
Carlo. „Wat scheelt er aan, Gigi, hebt
ge je bezeerd?"
„Och, ga toch niet bij mij vandaan,"
snikte liet kind. „Laat me toch niet
alleen!"
„Laat hem ook maar meekomen naar
Merlebank," zeide Mr. Britton, altijd
klaar met vriendelijke aanbiedingen en
zonder Kate de huishoudster te raad
plegen.
„Ge zijt wel goed, maar hij moet bij
zijne moeder blijven," zeide Carlo, 11a
een oogenblik nadenkens. Het kostte
hem veel om 't kereltje weg te zenden
doch hij wist dat Anita werkelijk van
't kind was gaan houden en hoopte dat
het haar beste middel tot beveiliging zou
zijn. Mr. Britton giste zulks, doch aan
Gigi, voor wien de weigering wol bar-
baarsch moest schijnen, kon geen uitleg
worden gegeven. Hij snikte om er
medelijden mee te krijgen.
„Luister eens, mio caro, ik houd heel
dus de reis door maag- en darmkanaal,
welke reis ongeveer 10 dagen geduurd
heeft, volbracht en eerst tijdens de
defaccatie heeft hij het darmslijmvlies
gepakt. Indien de patiënte geweten had,
dat zij zulk een gevaarlijk voorwerp
had ingeslikt, zou zij vermoedelijk met
X-stralen onderzocht en zeer vermoede
lijk geopereerd zijn. Dergelijke gebeur
tenissen bewijzen wat de natuur vermag,
geien een vingerwijzing niet op inge
slikte voorwerpen operatief in te gaan,
alvorens zich symptomen voordoen, welke
een operatie wettigen.
Van een Nederlandsch Kamerlid en
van roovers. Onlangs heeft een be
kend Nederlandsch Kamerlid even buiten
Berlijn een Duitsche familie tegen roovers
kunnen beschermen.
Het geval droeg zich aldus toe:
Het bedoelde Kamerlid was op een
automobieltocht doorliet Grunewald, toen
men heel in de verte op een langen
weg een automobiel zag, die blijkbaar
een ongeluk had gehad en waarbij men
een tweetal mannen zag staan. Onmid
dellijk werd de vaart vermeerderd en
heel spoedig was men naderbij geko
men. Toen men daarop de signaalhoorn
gebruikte, zag men plotseling twee
mannen aan den haal gaan.
De Hollandsche auto stopte en nu
ontwaarde men een gezelschap dames
die ten hoogste ontsteld waren. Zij
hadden in een gewone huurauto gereden
plotseling had de chauffeur een ongeluk
gekregen en juist op dat oogenblik
waren de twee mannen op het terrein
verschenen, klaarblijkelijk met de be
doeling om de dames te beroovcn.
De dames vertrouwden haar eigen
chauffeur, die quasi aan het repareeren
was, niet in het minst.
Ons Kamerlid was natuurlijk onmid
dellijk bij de hand om zijn eigen auto
aan te bieden, die de dames dan wel
naar de naastbijgelegen uitspannings
plaats zou brengen. Zelf zou hij met
zijn gezelschap op die plaats dan wel
de terugkomst van zijn auto afwachten.
Ik had aldus ons Kamerlid die
roovers ook wel eens willen zien. Doch
de roovers waren, gezien vermoedelijk de
aanwezigheid van de hoeren en speciaal
van het bewuste Kamerlid, dat niet
precies onder de maat is de roovers
waren niet zoo belust op de kennis
making met den Hollandschen wetgever
en maakten zich uit de voeten.
Zoodat het romantische avontuur hier
uit was en ons Kamerlid tevreden moet
zijn met zijn rol van caveliere ser-
vente.
Het leek hem echter goed, dat wij
publiciteit aan de zaak gaven ter
waarschuwing van anderen. Wat wij bij
dezen doen. (Pr. Gr. Ct.)
Historisch. Dat de stoomtram
HaarlemAlkmaar een bijzondere repu
tatie geniet, omdat op die lijn het onmo
gelijke mogelijk is, weet iedereen. Dat de
treinen een kwartier en meer te laat
komen, is dagelijksche kost; dat bijv. de
avondtram op Kermis-Zaterdag te Schoten
bleef staan, omdat de machine, die pas
van Haarlem kwam, al geen water meer
had, verwonderde niemand; dat den vol
genden Maandag een der treinen te Sant
poort geheel uitviel, omdat de pomp op
de machine stuk was, ofschoon de
machinist al tevoren gewaarschuwd had,
was ook niets nieuws. Maar wat Woens
dagavond gebeurde, was wèl nieuw. De
tram, die our kwart vóór zevenen uit
Santpoort naar Haarlem moet vertrekken,
vertrok eerst om 5 minuten over half
acht, omdatde "Veiserpont weer
veel van je cn zou 't graag willen, dat
ge buiten bij mij kon zijn," zeide hij,'t
kind tot zich trekkend, 't Is echter in
zeker opzicht beter, dat 't niet ge
beurt.
Zeg, houdt ge ook een beetje van
mij?"
„Ja, ja," zeide Gigi, zich aan hem
vastklemmend.
„Dan wilt ge wel hier blijven om mij
genoegen te doen en om je mama te
helpen, boodschappen te doen cn mij
lange brieven te schrijven Hij
hield op, niet in staat meer te zeggen.
„C'arino!" zeide 't kind op een toon
vol liefde en teederheid. En toen Sar
doni hem vertelde hoe ziek Carlo was,
zeide hij. „Ik zal goed oppassen, heel
goed, en zijn tranen terugdringend zat
hij op een hoek van den koffer als een
droevig klein standbeeld.
Mr Britton, bevreesd om meer tijd te
verliezen, snelde naar zijn kantoor 0111
naar Merlebank om de landauer te
telefoneeren en in een uur was hij terug
om bij de schikkingen behulpzaam te
zijn.
De patient scheen wat rustiger, zoo
wel naar lichaam als geest, hoewel
klaarblijkelijk niemand dan Sardoni hem
had ontmoet.
Op 't laatste oogenblik kwam mevrouw
Merlino afscheid nemen, zeer beleefd
Mr. Britton voor zijn vriendelijkheid
jegens haren broeder bedankend, doch
defect was?... mis! Omdat een jongen
vergeten had lampen in de wagens te
plaatsen, en de trein de remise te Velsen
niet kon verlaten vóór de jongen ge
vonden was.
't Is geen grap. („Hrl. Dbld.")
G e m 0 e d e 1 ij k. Uit een verslag
der Raadszitting te Ewijk op 29 Aug.
In de „Maas- en Waalbode"
„Alle leden waren om 6 uur tegen
woordig. Vanwege de vacantie, de ver
meerdering van de familie van den
voorzitter en de schoonmaak zijn de
notulen nog niet in het net geschreven,
zoodat de behandeling wordt uitgesteld
tot een volgende vergadering.
„Het was een schrale agenda ditmaal....
„Zooals ik reeds schreef, het was een
dooie boel. De achterstand bracht een
weinig variatie. Ook hot slot gaf iets
ongewoons.
„De voorzitter schonk een glaasje
wijn ter eere zijner pasgeboren dochter
en uw verslaggever kreegeen
glaasje mee.
- „Ik hoop dat het een volgende ver
gadering weer zoo gaat."
Op het strand van een Fran
sche badplaats. Wat is de zee
stil vandag, het is net olie.
Toto (vier jaar oud):
Heerlijk voor de sardines, moeder.
Wie zou me nu eens kunnen vertel
len wat de liefde al niet kan? Dat is,
dunkt me, maar niet zoo met een paar
woorden te zeggen, want de liefde, niet
waar, kan eigenlijk alles. De liefde is
zoo verbazend vindingrijk, dat er al iets
heel moeilijks moet bedacht worden wil
de liefde geen middel vinden om die
moeilijkheid op te lossen.
De liefde is vindingrijk, dat staat
vast. De liefde is de bron van alle
geluk, dat staat ook vast. De liefde
isja ik zal maar niet doorgaan
want ik zou zoodoende nooit aan een
einde komen. Daarom laat ik het aan
de lieve lezeressen over, en de geachte
lezers mogen er ook over denken,
welzeker waarom niet, maar in de
eerste plaats laat ik het aan de lieve
lezeressen over om eens iets te bedenken,
waarbij de liefde niet een min of meer
beduidende rol speelt.
Ik wil wel eerlijk bekennen, dat, hoe
scherpzinnig ik overigens ook ben, ik
zoo iets niet weet te verzinnen.
Eris bijv. 's nachts een inbreker in je
huis. Wel zeg je, daar zal de liefde
toch niets mee te maken hebben. Zoo,
denk je dat? Maar waarom breekt
die man dan eigenlijk in? Toch zeker
uit liefde voor je duiten en je mooiste
kostbaarste bullen. „O," zeg je, „maar
die liefde bedoel ik niet." Nou dan die
andere liefde, kan die bij zoo'n inbraak
geschiedenis ook geen belangrijke rol
spelen? Luister dan maar eens even
wat dezer dagen in Arnhem gebeurde:
Meneer en mevrouw van huis, keuken
meisje 't rijk alleen; haar hartedief
geen soldaat komt binnen, heerlijk
zoo samen zonder meneer en mevrouw.
Er wordt om uur noch tijd gedacht;-de
klok wijst reeds II uur.
Plotseling, daar wordt de sleutel in
de deur gestoken, o schrik, daar is
mijnheer! Wat nu? voor geen geld van
de wereld mag hij weten dat je hier
zit, weg, in een kast, totdat 't gevaar
voorbij is.
Met kloppende harten wordt de komst
van den geweldige afgewacht, maar wat
ze scheen er op gesteld te zijn niet
met den zieke alleen te blijven en er
werden geen woorden meer tusschen hen
gewisseld. Toen zij scheidden, trok hij
haar hoofd tot zich en gaf haar een
lange kus en Mr. Britton zag dat zij
de oogen met tranen had. Wat bctee-
kende dat toch, peinsde Mr. Britton?
Had zij dan toch een hart? Zou Carlo's
zwijgen wellicht meer uitwerking heb
ben, dan zijne woorden of was door zijn
wijze van doen haar eergevoel uit een
langdurigen slaap ontwaakt?
Er was niet veel tijd 0111 er over na
te denken want op dit oogenblik kwam
de dokter om bij 't overbrengen van
zijn patient toezicht te houden, en niet
lang daarna had Mr. Britton afscheid
genomen van zijn nieuwe kennissen cn
reed met zijn gast naar huis.
Men schijnt te gelooven, dat ziek
zijn iemand bevrijdt van verzoeking, dat
met eene natuurlijke zwakte een gees
telijke kracht komt en dat, hoewel de
zieke soms medelijden opwekt, zij ook
weer in ander opzicht benijdenswaard is.
Wordt vervolgd.
