No. ioi.
Woensdag 19 December 1906. 3e Jaargang.
Liberaal Orgaan voor Amersfoort en Omstreken
Uitgave van de Vereeniging „DE EEMLANDER".
Wees U
1
Een beroep op onze Vrouwen
en Meisjes.
FEUILLETON.
Waarom Mr. Thurlow piano
stemmer werd.
1).
Tuberculose.
Verschijnt
Woensdags en Zaterdags.
Korean
Hendrik van Viandenstraat 28.
Abonnementsprijs
Per jaar
Franco per post
Per 3 maanden
Franco per post
f 3.0(1
- 3.50
- 0.75
- 0.00
Prijs der advertentiëu
Van 1 tot 5 regels0.40
vooi icderen regel meer0.08
(jBij abonnement aanmerkelijke korting.)
9
Zij, die zicli met
ingang van 1 J A Ji.
a.s. op ons blad abouueeren
ontvangen de tot dien datum
verschijnende nummers
OBATIS.
De winkelkasten van onze modistes
liggen in dit herfstseizoen weer voller
dan ooit met de schoone, bonte voeren
van vermoorde vogels. Aigretten vooral,
die teere luchtige dingetjes, die zoo lief
en zoo elegant staan" liggen opgehoopt
voor 't glas. En verder veeren van aller
lei soort en kleur, enkele vleugels of
opgezette heele vogels met glazen oogen.
Zooals de wilden, die nog voor abc
staau der beschaving, zien onze dames
zich 't liefst met bonto pluimen getooid!
In een humanitair blaadje, dat in
Amerika verschijnt, hebben we laatst
een onrustbarende statistiek gelezen van
de vreeselijke afmetingen die de vogel-
moord op groote schaal en als gevolg
daarvan het uitsterven van vele vogel
soorten in de laatste jaren genomen heeft.
De warme Zuidelijke staten, zoowel
het Zuid-Amerikaansche vasteland zijn
bijna geheel van vogels ontbloot.
Honderdduizenden van al de verschil
lende groote en kleinere vogels worden
ieder seizoen te New-York aan de markt
gebracht.
Hetzelfde geldt voor Londen, \oor
Parijs, voor alle andere groote steden
en wel 't incest in de landen, waar do
vrouwen het minst zijn ontwikkeld en
het meest zich overgeven aan niets-doen
of aan beuzelachtig tijdverdrijf.
Niet lang geleden werden er door
een koopman in Amerika niet minder
lid zijn altijd de oogendie het eerst
van liefde spreken.
(Uit „The Harmsworth Magazine,")
door
MARY HOHNEY.
Miss Stanfield had haast en tikte on
geduldig met den knop van haar
parapluie tegen een lessenaar, waarachter
een bleek jong mensch zat te schrijven,
1t geen deze met ongewone vlugheid,
van zijn stoel deed wippen.
„Wilt u iemand zenden om mijne
piano te stemmen?" zeide zij met een
heldere, besliste stom. „'t Liefst heb ik
dezelfde die 't reeds meer gedaan heeft,
ik geloof dat hij Turner heet."
.Mijnheer Turner is niet thuis; hij
heeft eenige dagen vacantie," antwoordde
de bleeke jongeling verontschuldigend.
dan twee millioen vogels in écn jaar
verkocht! Op écn enkelen publieken
Londenschen verkoopdag in 1887 werden
niet minder dan zes duizend paradijs
vogels, vijf duizend faisanten, drie hon
derd zestig duizend gesorteerde Indische
dierenhuiden en viermaal honderd dui
zend kolibrictjes verhandeld!
Deze getallen geven slechts een flauw
denkbeeld van den verschrikkelijke!!
invloed, die een zotte mode op 't ver
nielen van kleine en groote dierenlevens
heeft gehad.
Yele dames verzekeren dikwijls in
vollen ernst, dat deze mooie pluimpjes
door de modistes uit gewone, uitgevallen
vederen worden gemaakt. En, al ware
dit zoo, zou men dan zelfs) niet den
schijn van het kwaad moeten vermijden?
Maar het is niet zoo, integendeel, in
de meeste gevallen bestaan de aigret
tes, die zij met zooveel voorkeur dra
gen, uit de fijne losliggende veertjes,
die in zekeren tijd, den broedtijd van
het dier, den rug van den aigrette-
reiger versieren en bevallig afhangen
tot op zijn staart. De minder fijne vee-
ren met kortere en stijvere piekjes,
zijn afkomstig van den squacco-reiger,
die geen eigenlijke aigrette bezit.
Menschen, die op deze vederen jacht
maken, weten wel dat zij, om zich met
geringe moeite van een goeden voorraad
meester te maken, het oogenblik moeten
kiezen, wanneer de broedtijd van den
vogel ten einde loopt. En het aller
beste moment voor den verraderlijken
aanval is, wanneer de jonge vogels wel
al hun veeren hebben, maar nog niet
kunnen vliegen, want dan is de zorg
van de ouden voor hun jongen het
grootst, dan vergeten zij, het lichtst
hun eigen gevaar en laten zich het
gemakkelijkst naderen. Wanneer dan
de moord is gepleegd, een handjevol
van de begeerde vederen is uitgetrokken
en de mooie, groote, blanke vogels op
een hoopliggen te rotten in de zon,
zitten de arme verlaten jongen in hun
„Als u het goedvindt kunnen wij u wel
iemand anders hij aarzelde.
Wanneer komt mijnheer Turner te
rug?" vroeg zij ongeduldig.
„Niet voor Yrijdag, mevrouw."
En het was pas Maandagmorgen, hoe
vervelend! Doch liever dan haar dier
bare piano aan een vreemde toe te ver
trouwen wilde zij wachten.
„Laat hem dan zoo spoedig mogelijk
komen, no. 18 Cranbourne Mansions.
Goeden middag."
Het jongmensch haastte zich om de
deur voor haar te openen; een jonge
man, die aandachtig een groote vergulde
harp bestudeerde, keek op, toen zij hem
voorbij ging en keek haar na, toen zij
vlug den winkel uitliep.
Wat had zij een mooie houding en
wat goed kleedde haar dat blauwe
kostuum! Hij had haar nog slechts vier
keer gezien, doch telkens leek zij hem
aardiger. Vanmorgen had hij haar ge
zien, toen zij van Cranbourne Mansions
kwam en 't moet tot zijn schande gezegd
worden, hij was haar op een bescheiden
afstand gevolgd en toen hij zag dat zij
een pianomagazijn binnen ging, had hij
plotseling den wensoh bij zich voelen
opkomen een lied te koopen, dat hij
een paar avonden te voren had hooren
zingen.
Nu wendde hjj zich tot den wachtenden
bediende en zeide:
Wilt u mij een pianostemmer zenden?
nest om eten te schreeuwen, dat ze zelf
nog niet kunnen zoeken en dat niemand
hun meer brengt! Eu er is op de wijde
aarde weinig drocvigers dan dit tooneel
weinig maar dat zóó droevig is en
zóó vernederend, als dat ter bereiking
van een doel, zóó laag en zoo verachte
lijk, een mensch misbruik maakt van
zijn grootcre slimheid en overleg en
zijn voordeel tracht te doen met dat
verheven gevoel, dat instinkt dat wij
in ons eigen soort bijna als iets heiligs
erkennen dien teederen hartstocht
van hot moederdicr voor haar jong, waar
door ze haar eigen veiligheid vergeet
om het slachtoffer te worden van de
hoogste liefde, waarvoor een wezen op
aarde vatbaar is!En allcu die deze,
feiten kennen en toch zulke dingen
blijven aanmoedigen ter wille van oen
voorbijgaanden modegril en tot bevredi
ging van een ellendige en onteereude
ijdelheid, hebben deel aan dien gruwel
en zijn véél schuldiger dan de jagers,
dio door hen worden betaald om het
barbaarsche werk te doen!
In die dagen, wanneer de vogels met
hun schoonste en schitterendste kleedje
zijn getooid, zijn ze tevens het kost
baarst voor de mode en voor andere
versieringen, maar op dat zelfde tijdstip
laten ze zich ook het gemakkelijkst
vinden en vangen! De meest schuwe
en schrikachtige vogels verliezen in huu
angst voor hun eieren en jongen, het
gevoel voor hun eigen veiligheid en de
zucht om zich te verbergen.
En als dan 't arme doodelijk ontstelde
dier, met een doordringenden schreeuw,
met trillend lijfje en wijd open bek, in
de heftigste ontroering geen adem kan
krijgen en door 't zachte kleppen van
zijn heerlijke vleugels de aandacht op
zichzelf tracht te vestigen om ze af te
leiden van zijn jong, wordt hij zonder
medelijden, zonder erbarmen doodge
schoten, doodgeschoten alleen om zijn
schoone vederen! En zijn arme jongen,
die hij wilde beschermen, komen van den
Het komt er niet op aan of hij Brown
of Turner heet, als hij maar dadelijk
komt. Kan hij vanmiddag om drie uur
bij mij zijn?'
„Jawel mijnheer. Hoe is 't adres, als
't u belieft."
„No. 37, Cranbourne Mansions."
„Dank u, ik zal er voor zorgen."
Er speelde een glimlach om Thurlow's
gladgeschoren lippen toen hij in een
handsom sprong, die hem vlug westwaarts
bracht, en die glimlach was er nog, toen
hij een paar minuten voor drieën zijn
gezellig ingerichte kamers binnen-
g'ug-
„Is er al iemand gekomen, Pritchard?"
vroeg hij.
„Ja, meneer; hij zegt, dat hij de
piano komt stemmen."
„Mooi zoo, laat hem maar in mijn
studeerkamer en hoor eens, ik ben voor
niemand thuis vtmmiddag."
„Heel goed, mijnheer," antwoordde
Pritchard en na den man de studeer
kamer te hebben gewezen, trok hij zicli
terug in zijn eigen heiligdom, waar hij
de deuren hermetisch sloot in de hoop,
de hartverscheurende klanken, die uit
zijn meesters kamer kwamen, niet te
hoeven hooren.
Yier achtereenvolgende middagen
sloten Mr. Thurlow en de pianostemmer
zich samen op en kon men 't gejammer
van 't gemartelde instrument hooren, ge
accompagneerd door hartbrekende zuch-
honger om in het nest! En wanneer
we dun bij die doode jongen al de oudo
vogels voegen, die wegvliegen naar een
verborgen plek om langzaam aan hun
wonden te sterven, dan is 't geen over
drijving om te zeggen, dat voor iedere
Panache, die een dame als oorlogs
tropee op haar hoofd draagt, tien on
schuldige vogels gestorven zijn!
Zoo zijn ook in Engeland onlangs
binnen de 14 dagen door de mannen
duizenden mooie vogels, zeemeeuwen,
vermoord, opdat de vrouwen zich den
hoed met pluimen zouden tooien; vogels
die bestemd waren om do zee te reinigen
van den afval, welke haar water anders
verontreinigen zou
Is het dan geheel zonder nut is
het dan hopeloos, om ons nog eenmaal
tot de vrouwen zelve te wenden? Zul
len ze eeuwig voortgaan met het ver
nielingswerk van bosch en kust, van heg
en gaard? Moet de zoete wildzang dei-
natuur dan geheel zwijgen en de nesten
van 't vleugelvolkje verlaten zijn? De
vogels zijn noodig in de uatuur. God
gaf er hun hun eigen plaats, opdat ook
de mensch er z ij n plaats zou behouden.
Zij eten allerlei vormen van insecten
die schade doen aan de planten
waarvan wij leven moeten. Zij hebben
zich dus het récht op onze bescherming
ruimschoots verdiend, en in plaats daar
van zouden wij het tijdelijk toelaten
dat zoovele soorten van die mooie nut
tige wezentjes uitgemoord worden ter
wille der ijdelheid onzer vrouwen. Yele
vogels en diersoorten zijn reeds uitge
storven en vele andere moeten eerlang
volgen.
Gij vrouwen en meisjes die dit leest,
weest wijs, hebt erbarmen en duldt niet
langer den opschik die u vernedert.
Wij rekenen op uw aller medewerking,
Komt, neemt de aigrette van uw hoed
en helpt ons strijden tegen deze nood
lottige mode, door uw voorbeeld.
ten van Pritchard aan het andere einde
van den gang.
Aan den avond van den vierden dag
zat Mr. Thurlow voor zijn open raam
en rookte een vredespijp. De lucht was
zacht en warm en slechts een licht ge
gons van verwijderd straatrumoer ver
brak de weldadige stilte van de kamer,
waar, nog slechts enkele uren geleden,
valsche onmelodicusc klanken geklon
ken hadden.
Hij blies een wolk van rook ui de
lucht en keek aandachtig naar zijn
patent-lederen laarzen.
Morgen om dezen tijd zal ik die goede
stemvork dankzeggen als hoofdoorzaak
van mijn succes, of ik ben op weg naar
„Holloway Gaol," beschuldigd van in
dringen in een anders huis, onder een
valsch voorwendsel, mompelde hij.
Den volgenden morgen zaten Elina
Stanfield en haar moeder in de huis
kamer, bezig met het rangschikken van
bloemen.
Er werd op de deur getikt en op
Elma's zacht „binnen'kwam het dienst
meisje de kamer in en zeide, dat de
pianostemmer er was.
„O, dat is Turner," zeide Miss Stan
field. „Wat aardig van dien man om
zoo gauw te kómen!" en opstaande ging
zij naar de salon, waar /ij „de aardige
man" bezig vond een groot portret van
haar zelf te bekijken.
„Goeden morgen," begon zij; doch
„Vragen van den Dag" blijft up to
date, blijft antwoorden op de vragen
van den dag.
Zoo schrijft de heer dr. II. Pinkhof
over „Overdrijving op Tuberculose-ge-
bied".
Deze overdrijving noemt de schrijver
„een schadelijke overdrijving zelfs."
Verkeerd is in de eerste plaats, meent
de geneesheer, de dwaling van vele
eerste vioolspelers op dit gebied, om
het aan eigen optreden toe te schrijven,
dat de tuberculose in de meeste be
schaafde landen tegenwoordig aan het
afnemen is
Eigen optreden?
Wat moet men doen, om de sterfte
aan tuberculose met 20 b.v. Ie doen
afnemen, verondersteld, dat de tubercu
lose zóó besmettelijk is, verondersteld,
dat hetgeen de tuberculoselijder opgeeft,
bacillen bevat, die in staat zijn bij an
deren weer tuberculose te verwekken?
Dan zou men hem van het eerste
oogenblik af moeten controleeren. Welnu,
als men weet, dat in Amsterdam alleen
een 1000 menschen per jaar aan tuber
culose sterven; dat men dus kan reke
nen, dat er 3000 personen aan tuber
culose lijden; als men weet, dat verreweg
het grootste deel in de bekrompste
woningen ligt, waar eerst in de aller-
luatstc jaren, en bij een deel van
de lijders wordt getracht, eenige controle
uit te oefenen; waar do zieke den ge-
heele dag ligt te hoesten, en in het
gunstigste geval, dat, wat hij opgeeft,
in een voorwerp opvangt, dan begrijpt
men toch, dat de kennis der bacils hier
al zeer weinig kau uitrichten ten goede.
De kinderen zitten om den zieke heen
en ademen do bacillen in. De vrouw
slaapt in dezelfde bedstede....
En toch ondanks dit alles, ziet men
het aantal tubcrculose-lijdeis afnemen.
Hoe kan dit komen? En hoe komt het,
dat die afname reeds is begonnen, vóór
toen hij verschrikt omkeek, kwam er
een trek van ergernis in haar gelaat.
„U bent toch Turner niet?"
„Neen neen ik geloof't niet," was
het onhandige antwoord Mijn naam
is John Smith, de de
„De andere stemmer, ja, dat begrijp
ik. Waarom heeft Mr. Simpson u ge
zonden?' klonk het ongeduldig.
„Dij dacht, dat u misschien niet langer
zou willen wachten, omdat 't nog niet
zeker is, wanneer Turner terugkomt. Ik
verzeker u, dat ik heel goed in staat
bent om eenc piano te stemmen."
Ilij sprak met grooten nadruk, den
kende aan 't geen hij in de laatste vier
dagen verduurd had.
Elma was nog niet geheel overtmgd
en keek hem aan met iets van ver
bazing op haar gelaat. Hij zag er dan
ook heel eigenaardig uit. Zjjn eenigs-
zins kale, zwarte gekleedc jas was van
boven tot ouderen stijf dichtgeknoopt,
over een nog kaler broek, waaronder
een paar schoenen uitstaken, die nog
nooit met schoensmeer in aanraking
schenen gekomen te zijn.
Zijn gelaat was blonk, 'tgeen nog
verhoogd werd door lang, zwart haar,
dat in dikke, -slordige krullen ver ovcr
zijn lagen Shakespeariauhschcn kraagviel.
Toen Elma dit haar zag, werd zij
geruster; het sprak boekdoelen vol van
zijn muzikale kennis.
„Ik geloof wel, dat u 't zult kunnen,"
