r
No. 33.
Woensdag 24 April 1907.
4e Jaargang.
1 Liberaal Orgaan voor Amersfoort en Omstreken
Wees 11 Zelf l
3.
Uitgave van de Vereeniging „DE EEMLANDER".
DE AMERSF00RT3CHE - - -
- - MÜZIEKVEREENIGING.
FEUILLETON.
3irecleur WerShelm,
Toenadering in zicht?
h-
DE
LANDER.
Verschijnt
Woensdags en Zaterdags.
Bureau
Kortegracht 1.
Abonnementsprijs
Per jaarf 3.00
Franco per post- 3.50
Per 3 maanden- 0.75
Franco per post- 0.90
Prijs der advertentie»
Van 1 tot 5 regels0.40
voor iederen regel meer0.08
(Bij abonnement aanmerkelijke korting.)
Iu bet Amersfoortsch Dagblad van
Zaterdag 20 April schrijft een lezer een
en ander over de uitvoering, welke
de Amersfoortscbe Muziekvereeniging,
directeur de heer J. A. Jochems, Vrijdag,
ter gelegenheid van den jaardag van
Prins Hendrik, in de tent aan de
Regentesselaan gaf. We laten het stuk
iu zijn geheel volgen, net luidt als volgt:
„Ik woonde gisterenavond een gedeelte
bij van het concert der Amcrsf. Muziek
vereeniging, in de tent aan de Regen
tesselaan. Tot mijn leedwozen hoorde
ik slechts de laatste drie nummers, en
het spijt me dat ik niet het geheele
programma kon hooren.
De vereeniging heeft onder de ijverige,
krachtige leiding van den heer Jochems,
die zich blijkbaar geen moeite spaart,
in den afgeloopen winter goed en met
succes gestudeerd. De vorderingen zijn
werkelijk groot.
Ik zal niet zeggen dat de uitvoering
der nummers onverbeterlijk was, o, neen!
Maar ik heb toch zooveel goeds kunnen
constateeren, dat mij de voorspelling niet
gewaagd toeschijnt, dat Amersfoort bin
nen niet al te langen tijd een Harmonie
korps zal bezitten.
De inleiding der Ouverture van De
Pauw was bepaald zeer goed; maar de
eerste pistonist moet er wel voor zorgen,
de noten niet meer te geven dan er
geschreven staat, hetgeen vooral bij
gedragen gedeelten sterk uitkwam. Ik
bedoel hiermede het zacht aanzetten,
aanzwellen en afnemen van bijna iedere
noot. De directeur maakte zich vroeger,
solotrombonist, hieraan ook wel eens
schuldig, doch hij moet dit toch tegen
gaan, want 't is beslist leclijk. Een
beter geaccentueerd spel van al de hee
en pistons en bugels ware gewenscht.
De saxophoon bracht zijn solootje er
goed af, maar hij moet zich oefenen om
wat meer geluid te geven. Waar zijn
melodie hier en daar aangedikt werd
door neveninstrumenten, was hij niet
meer te hooren.
De middenstemmen leden aan het
gebrek van de meeste dilettant-muziek
korpsen, nl. dat zij door het «aak zeer
Bij iemand die met zijn godsvrucht
praaltmoet men nooit eigentijken chris-
teljjken zin zoeken.
Fry naar t Duilseh
VAN
MORITZ VAN REICHENBACH.
Ten slotte kon ik het niet meer uit
houden ik verlang niets anders dan
om jullie terug te zien nu en dan
in jullie nabijheid te zijn Oskar
Ebba kan je me dat verbieden?"
Zij had zich warm gesproken. Haar
oogen waren vochtig, de nu bloote handen
hield zij in elkaar gevouwen; als een die
deemoedig en zacht iéts vraagt stond ze
voor hen en met een diepe zucht
zei Werkholm:
Ebba weet nu alles zij moet
beslissen" en sidderend reikte Ebba zon
der een woord te kunnen uitspreken
Meta de hand.
eentonige van hun partij slordig worden.
Toch moeten zij er aan indachtig blijven,
dat zij volstrekt niet minderwaardig ziju,
al treden anderen nu en dan meer op
den voorgrond, en wèl bedenken dat
bijv. een clarinettist, die aan den eersten
lessenaar geplaatst is, soms leelijk in den
knoei zou zitten met een derde partq.
De bassist was uitstekend, bravo! Ik
wil nu hier niet verder in détails treden
en eindigen met nogmaals hulde te
brengen aan den heer Jochems en zijn
korps. Moge de vereeniging in staat
gesteld worden om zich dit jaar eens op
een degelijk concours, bijv. te Zeist, met
andereu te gaan meten. Dit is zoo'n
goede prikkel om te studeeren, en men
hoort dan tevens eens hoever andere
korpsen het kunnen brengen. De Amers
foortscbe Muziekvereeniging verdient ten
volle den steun van de ingezetenen.
Er was gisterenavond nog al veel
publiek, doch het enthousiasme scheen
door de koude wel cenigszins te lijden."
Het deed ons bijzonder veel genoegen
deze recensie te lezen èu voor het orkest
èn voor Amersfoort. Foor het orkest
natuurlijk in de eerste plaats.
Wanneer na vaak zware en moeilijke
dagtaak nog lust en ijver wordt gevou-
den om muziek te 6tudoeren, dan is dat
reeds zeer toe te juichen. En wanneer
men het dan tot een hoogte weet te
brengen, waarop thans de Amersfoortsche
Muziekvereeniging staat, dan mogen we,
trots kleinere of grootero aanmerkingen,
veilig een eeresalnut brongen aan direc
teur en uitvoerenden, die door ernstig
willen tooncn ook wat te kunnen. En
waar de grondtoon van de aangehaalde
recensie nu is: waardeering, groote
waardecring, daar mag ze aangenaam
in alle opzichten worden genoemd voor
directeur en leden van het orkest.
De bassen, de heeren Dekker en de
Goey, de solo-clarinetlist de heer Pouw
en de solo-pistonist, de heer Florijn,
zullen zeker in de lof hun toegezwaaid
een aansporing vinden flink door te
werken. Ze zijn op den goeden weg.
Maar ook voor de plaats onzer inwo
ning, voor Amersfoort, doet het ons
Mijn kind, mijn Ebba....
Met een donkeren blik keek Werk
holm naar moeder en dochter.
Maar Ebba werd zich zelf weer meester.
Na een korten oogopslag vloog ze naar
Werkholm en naar Meta gewend, zei ze:
Ik zal van u houden maar ik
moet bij Papa kunnen blijven."
Ik wil je ook niet van hem weg
nemen; hij iieeft rechten op je ge
kregen ik ben al gelukkig als je een
beetje van mij houden wilt! En dat mag
toch wel, Oskar, niet waar, dat mag
toch wel?"
Werkholm zag in dat verzet tot niets
zou leiden.
Moge het geluk van dit meisje je
heilig ziju," zeide hij geroerd.
Een kloppen op de deur, dat al een
maal niet was opgemerkt, werd sterker
herhaald.
Wie is daar?" vroeg Werkholm.
De deur ging open.
Op den drempel stond een jonge man
in het zwart gekleed met een groote
bouquet rozen in de hand.
Een vleug van verlegenheid gleed over
het knappe frissche gelaat van den binnen
tredende, toen hij de vreemde dame in
den rouw zag.
Pardon, mijnheer, als ik stoor
ik wilde maar even, juffrouw Ebba mijn
gelukwenschen...."
Werkholm trad op hem toe.
We danken je wel, Karl,'t is heel
zooveel genoegen, dat we hebben een
goed vooruitgaande muziekvereeniging,
die onder de degelijke leiding van den
heer Jochems niet alleen in ledental
maar ook wat prestatie betreft met
reuzenschreden is vooruitgegaan. Dat is
voor onze stad veel waard. Denken we
maar eens aan nationale feestdagen.
Wanneer in vele plaatsen van ons land
rijke programma's worden geboden, dan
is er in Amersfoort veelal niets te doen.
Dank zij het goede optreden der Oranje-
vereeniging schijnt daar wel eeuige ver
andering iu te kotnen maar voor het
gros van Amcrsfoort's ingezetenen komt
toch pas de feestvreugde wanneer de
tonen van opgewekte muziek zich doen
hooren. En dat is juist steeds de taak
der Amersfoortsche Muziekvereeniging.
Gezwegen nog van de concerten die
des zomers gegeven worden, is het
vooral op natiouale feestdagen, een niet
genoeg te waardeeren feit, als er in
de openlucht, zoodat ieder die wil, kan
genieten, een muziekuitvoering wordt
gegeven. Dat genot zou nog grooter
zijn, wanneer de muziektent niet op
zoo'n zonderlinge plaats stond. Waarom
die tent daar buitenaf gezet is, is ons
een raadsel. Waarom niet meer in de
stad? Er is indertijd eens gesproken
over plaatsing in het Plantsoen bij de
Hendrik van Viandenstraat; waarom
plaatst men daar de tent niet? De
concerten zouden dan meer aan hun
doel beantwoorden, doordat een grootere
schare zou profiteeren van de uitvoerin
gen, daar nu menigeen er tegen opziet
naar buiten te trekken. Wat ook niet
te verwonderen is. Als een arbeider van
zijn werk komt, wil hij zich graag eerst
wat opknappen en als hij dan nog een
heel eind moet loopen denkt hij
gauw, och het i6 de moeite niet meer.
Misschien komt die tent nog wel eens
wat dichter naar de stad!
Nu is het evenwel verbazend gemak
kelijk zoo'n muziekvereeniging te prij
zen waar lof verdiend is. Met eenige
welwillendheid is men o, zoo overtuigd
van het nuttige en aangename, ja haast
van het onmisbare der vereeniging
Maarzou men nog niet een stukje
verder kunnen gaan?
Wij hoorden menigmaal de Amers
foortsche Muziekvereeniging roemen en
uit de aangehaalde recensie, die blijk
baar door iemand geschreven is, die
het weten kan, blijkt, dat de vereeniging
een heel eind opweg is een uitstekenden
naam te verwerven. Ijverig studeeren en
repeteeren is echter nog alleen niet
voldoende. De wil daarvoor is er, maar
zoo hooren we, er is nog wel eens
getob met de financiën. En zie, dat
wilden we nu eigenlijk alleen maar ver
tellen.
Ingezetenen van Amersfoort! We heb
ben een goede muziekvereeniging, die
ernstig wil, maar de penningmeester zit
nog al eens met een leege kas. Dat
werkt verbazend stremmend. Want wat de
aankoop van instrumenten betreft en
meer nog van muziek, moet zoo'n ver
eeniging nimmer te tobber, hebben. En
dat kan voorkomen worden. Zij die
daartoe willen meewerken geven daar
van kennis aan het Bestuur. Penning
meester is de heer D. Pouw, Wester
straat 75. En wannnccr dan velen zich
verbinden tot een jaar lijkscho donatie,
dan twijfolen we er niet aan, of binnen
niet al te langen tijd, is Amersfoort een
Muziekvereeniging rijk, waarop we met
echt trotsch mogen zijn.
Dat zij zoo!
vriendelijk van je" zeide hij, „maar je
moet ons een oogenblikje verontschul
digen. Een onverwacht bezoek, zooals
je ziet maar we spreken elkaar nog,
Karei...."
Hij had de bloemen overgenomende
jongeman maakte een beweging om ze
met een teleurgesteld gezicht terug te
nemen. Toen ging Ebba naar haar vader.
Ze legde haar hand op de bloemen en
reikte er aan den jongen man.
Ik dank je, Rellnitz, 't zijn mijn
lievelingsrozen, die je me brengt en
en ik ik hoop dat je van avond bij
ons komt zooals gewoonlijk op verjaar
dagen niet waar Papa?"
Karl Rellnitz wierp een twijfelenden
blik op Meta, die hem met een zekere
afkeuring aanzag.
Ik zou niet graag storen," zei hij.
Neen; 't gebeurt zooals Ebba zegt,
kom van avond, antwoordde Werkholm.
De nachtsneltrein, als je die hebben moet,
gaat [pas om elf uur, je hebt dus nog
den tijd en we kunnen nog het een en
ander bespreken."
De jonge man wilde na een buiging
gemaakt te hebben weg gaan, maar zijn
blik ontmoette die van Ebba, die tot nu
toe tegen het licht iu had gestaan zoo
dat bij haar gezicht niet kon zien. Zij
had zich nu omgedraaid, het licht van
het raam viel op haar gelaaten hij zag
dat zij gehuild had. Deze ontdekking
bracht hem zoo in den war, dat hij een
Het crisis-debat is afgeloopen met, we
mogen dit gerust vaststellen, de volle
dige overwinning der Regecring.
Wel deed de heer Heemskerk nog
eene talentvolle, doch hopelooze poging
om do houding der rechterzijde goed
te praten, doch de feiten spraken te
sterk tegen hem en hij vermocht slechts
een eervollen aftocht te verzekeren aan
oogenblik vergat dat hij op het punt
stond weg te gaan en besluiteloos staan
bleef.
En Ebba moest het wel gewend zijn
in zijn oogen te lezen, want zij begreep
terstond wat er in hem omging, en zijn
rozen zoo hoog houdende dat zij haar
gezicht er achter verborg, schudde zij
zachtjes met het hoofd als wilde ze zeg
gen „ge behoeft je niet angstig te maken"
terwijl haar lippen een „tot straks" uit
spraken.
Met een blik vol teedere bezorghcid
op Ebba ging hij heen.
Papa, hij moet 't weten", zei Ebba.
Wie dat jonge mensch? vroeg Meta
opeens.
In het geheele voorval was iets wat
haar niet beviel. Ten eerste had haar
broeder het niet noodig geacht, haar
dezen jongen man die zoo ongegeneerd
in het familieleven indrong, voor te stel
len en dan waren haar de blik van ver
standhouding tusschen dezen indringer
en Ebba niet ontgaan.
-Dat is Karl Rellnitz" zei Werk
holm.
En hij moet de waarheid weten",
vi egde Ebba er aan toe.
Wat voor een bizondere positie
neemt dat jongmcnsch dan in?" vroeg
Mem.
Ja, een bizondere positie is het
zeker antwoordde Werkholm, „maar hij
verdient ze." Hij is de zoon van een van
zich en de zijnen, wat hem trouwens
door Minister De Meester gemakkelijk
werd gemaakt, die zich steeds bleef
bepalen tot een verdedigeudo houding.
Tegenover al het door den heer
Heemskerk aangevoerde stelde de Mi
nister nogmaals het nuchtere feit, dat
het vraagstuk van hot blijvend gedeelte
in zekeren zin was van technischen aard,
doch tevens een beginsel bevatte. Dat
beginsel was door dc rechterzijde der
Eerste Kamer verworpen. Nu mocht de
verzoeningsgezindheid van het Kabinet
meebrengen, dat het, gelijk de heer
Heemskerk meende, wat dikhuidig moest
zijn, zoo dikhuidig was het toch niet
dat het voor een peil, als door de
Eerste Kamer op het Kabinet was af
geschoten, ongevoelig kon zijn. De ont
slagaanvrage was dus volkomen gerecht
vaardigd. Maar tevens werd de terugkeer
plichtmatig, zoodra maar duidelijk bleek,
dat voor het votum, door de rechter
zijde in de Eerste Kamer geveld, de
leiders der reohter-partijgroepen in de
Tweede Kamer niet verantwoordelijk
wilden worden gesteld.
De ongepaste vergelijking door den
lieer Lohman gemaakt, toen hij, naar
aanleiding van het voorlezen van het
advies van den heer Schimmelpenninck,
den Minister vergeleek met een afluis
terende en verklappende bode, werd
door den heer De Meester beantwoord
met de herhaalde verzekering, dat hij
gemachtigd was tot gebruikmaking van
dit stuk Eu de heeren rechts kwa
men er niet op terug. Loyaler ware
het ongetwijfeld geweest indien de heer
Lohman verontschuldigingen had aan
geboden. Doch ook hij was blijkbaar
verkeerd ingelicht. Immers hem was
verzekerd dat de heer S. dc machtiging
niet had verleend.
Hiermede zou men het crisis-debat
als afgesloten kuunen beschouwen, waar
van dan als eenig resultaat te boeken
zou zijn: versterking van de positie van
het Kabinet en verzwakking van die
mijn stokers, ik liet hem leeren en voor
Ingenieur studeeren, omdat hij begaafd
scheen; en hij rechtvaardigde mijn ver
wachtingen. Daar zijn vader dood is,
treed ik als zijn voogd op. Ik ken geen
degelijker en bruikbaarder mensch
dan hij."
Meta zweeg. Ze voelde dat ze nog te
vreemd was in het huis van haar broeder
om door een tegenovergestelde meenmg
op de stemming invloed uit te kunnen
oefenen. Hier was 't er om te doen om
eerst het terrein te leeren kennen en
het to veroveren, voor zij kon beginnen
het naar haar plannen te bebouwen.
Zenuwachtig liep "Werkholm door de
kamer.
Ik heb Ebba aangenomen, zei hij,
zij draagt mijn naam geen mensch
twijfelt er aan dat zij mijn dochter is!"
Nu voorloopig laten wij hem in
dien waan, zei Meta terwijl zij even de
schouders optrok. „Laten we het ons
met zulke dingen die buiten die orde
gaan niet onnoodig moeilijk maken! Voor
de wereld blijft alles vooreerst zoo als
t was; alleen wordt bekend dat je een
zuster heb, en geloof me, Oskar, daaraan
zullende menschengauw genoeg wennen."
Werkholm zweeg.
as 'leui een geruststelling dat
Ebba nog voor zijn dochter doorging.
Hij wilde Meta s gevoel zoo veel moge
lijk recht laten wedervaren; maar invloed
zou en mocht zij niet op Ebba verkrijgen.
