Katholiek Nieuws- en Advertentieblad voor Amersfoort en Omstreken.
DE EEMBODE
Kantoor: Langegracht 13, Amersfoort - Telefoon No. 314. 1 Dinsdag 7 September 1915. No. 46. Negen en twintigste Jaargang.
Dit Blad verschijnt eiken Dinsdag* en Vrijdagavond en wordt uitgegeven door dc 9|ÏBK AdvertentieprijsVan één tot vijf regels vijftig cent. Elke regel ineer
Vereeniging De Eembode te Amersfoort. Prijs per drie maanden zestig cent. tien cent. - Billijke tarieven bij geregeld adverteeren. Alle mcdedeelingcn,
Afzonderlijke nummers vijf cent. Abonnementen kunnen eiken dag ingaan, doch Wfei j jiMj Êakil ingezonden stukken cn advertentién gelieve men in te zenden ten kantore van
opzegging van abonnement moet geschieden vóór den aanvang van een nieuw kwartaal. ')c f-cmbodc, aan dc Langegracht no. 13, vóór twaalf uur op den dag van verschijnen.
Caïn.
Kent gij de geschiedenis van Caïn
Caïn was de eerste mensch, die uit
ouders is geboren, de eerste ook, die
verteerd werd door de gele vlam van
den nijd, de eerste, die een evenmensch
doodde; de eerste broedermoordenaar.
Hoe is liet toch zóó ver met Caïn
gekomen Op dezelfde manier, als 't
nu nog bij de menschen dikwijls zóó
ver komtVerschil van karakter, ver
schil van levenswijs, verschil van be-
gunstigd-worden, wekken vaak den sla-
penden hartstochtjaloezie beteugelt
en beheerscht dan de inensch dien harts
tocht niet. spoedig is hij tot het on-
menschelijkste in staat.
Men mag 't mogelijk noemen, dat'
nii Caïn eerst een of meerden- dochters
van Adam cn Eva ter wereld kwamen.
In den Bijbel toch vinden wc alleen
van mannelijke afstammelingen ge
slachtslijsten. cn van Adam wordt slechts
gemeld, dat hij na de geboorte van
zijn derden zoon nog 8UÜ jaar leefde
en „zonen en dochters gewon".
In ieder geval was Abel de tweede
zoon van Adam, Cuïn's eerste broeder.
Kenmerkte Caïn zich door een ruw
karakter en koos hij 't akkerbedrijf tot
bezigheid, Abel bezat een zachtzinnig
gemoed, en zijn keuze viel op hoeden
en voeden, melken en scheren der
Op zekeren dag, wellicht na 't bin
nenhalen van den oogst, meende Caïn
verplicht te zijn, Gods opperheerschappij
uitwendig te betuigen door afstand tc
doen van eenige veldvruchten en hij
offerde van de vruchten der aarde aan
den Heer.
Abel volgde 't voorbeeld zijns broe
ders, ja, offerde zclls van 't beste, dat
hij bezat, van de eerstelingen zijner
kudde en van het vette er van.
Deze grootcre offervaardigheid van
Abel's gemoed wilde de Schepper zicht
baar beloonen. Hij zag neder op Abel
en op diens gaven. In welken zin dit
„nederzien" verstaan moet worden, wijst
de Heilige Schrift niet met zekerheid
uit. Daar echter in later tijd God meer
malen, zooals bij A.iron, Gedeon, Da
vid, Salomon cn Elias, zijn welgevallen
in het olferen te kennen gaf door een
plotseling olferverslindend hemelvuur,
zoo mogen we ons voorstellen, dat iets
dergelijks is geschied bij Abel's opdra-
gen van de eerstelingen zijner kudde.
Stellig was 't een ..nederzien", dat
Caïn gewaar werd, want toen hij daar
op bemerkte, dat God niet evenzoo op
zijne offergaven nederzag, werd hij he
vig vertoornd.
Waartoe die toom Doellooze ont
roering der geschokte ijdelhcid van den
mensch, die bespeurt, hoe een ander
meer wordt begunstigd dan hijzelf. Dat
zulk een gevoel opkomt, is 't gevolg
onze belaste natuur, maar dat we er
aan toegeven, dat wc er mee mede
gaan, dat we 't niet bestrijden, is eigen
lout.
En die fout beging Caïn. Hij gal
zóózeer toe aan die toornige jaloersch-
heid, dat zelfs zijn gelaat cr van inviel.
2 feuilleton
Eene Ridderscheta uit de
twaalfde eeuw.
Ik wandel óf alleen, óf met mijne
vrienden, antwoordde Willem, en daar
ik niet geloof u, lieer graaf 1 onder de
laatste te kunnen rangschikken, zal ik
u moeten verzoeken, mij alleen te laten.
Graaf van friesland, riep Hen
drik opvliegend, gij belcedigt mijl
Als gij mijne woorden als zoo
danig wilt opvatten, hernam Willem
bedaard, dan, heer graaf I ben ik be
reid, u daarvoor, zoo als het cenen
ridder betaamt, voldoening te geven,
(jij weet dit, graaf van de Kmnder
Wij kennen elkander van vroegere dagen.
Denkt gij wellicht, riep Hendrik
van gramschap bevende, denkt gij wel
licht, graaf van f riesland 1 dat ik uw
zwaard vrees, omdat de fortuin u gun
stiger was dan mij, toen het u gelukte-
mijn slot als een roover te verbranden!
Denkt gij willicht. dat ik u daarom
vrees 1 u, spotgraaf van friesland 1
Gij noemt mij eenen roover, een
spotgraaf, zeide Willem. Ik geel u die
beide namen wederwant beide zijl
gij 1 Gij zijt zelfs nog erger, graal van
de Kuinder; want gij zijt een mctnecdi-
ge, die beloften cn bestanden breekt,
die broeders tegen broeders opzet, die
Doch God had medelijden met Caïn
en sprak hem toe misschien wel,
terwijl dc afgunstige broeder, gezeten
op een steenhoop bij zijn akker, en tu
rend naar een bloedrood ondergaande
zon, zijn jalouzie aan 't voeden was
met gedachten van wraak.
Cain hoorde dan deze woorden
„Waarom zijt gij vertoornd cn
waarom is uw gelaat ingevallen Zult
gij niet, indien gij goed doet, loon ont
vangen, doch, als gij kwaad doet, zal
dan de zonde met haar straf niet aan
stonds voor de deur zijn Maar hare
begeerlijkheid zal onder u zijn, en gij
zult ze bcheerschen."
Dit zijn goddelijke vermaningen, en
niet voor Caïn alleen.
Een mensch, die goed doet, krijgt
zeker zijn loon, al komt dat loon ook
niet altijd terstond. Waarom dus getreurd -
Maar 't kwaad wordt meestal terstond
gestraft, doordat de mensch van kwaad
tot erger glijdt, en elk toegeven aan
de begeerlijkheid, deze sterker maakt
tot het stellen van steeds lioogcr eischen.
Dat is een straf, die voor de deur staat.
„lichcersch u", Is derhalve tic nood
zakelijke levenswet voor den mensch.
„Hehcersch u". is het eerste uitdrukke
lijk gebod van God, buiten het Paradijs
gegeven. Hehcersch u" is de onver
biddelijke eisch voor een nicnschwanr-
dig bestaan. Het „behecrsch u" is de
onverbiddelijke eisch voor een menscli-
waardig bestaan. Het „behecrsch u",
worde verwaarloosd, en terstond staat
de straf, in den vorm van ellende en
wanordelijkheid, voor de deur van
's menschen hart, voor de deur der
huiselijke woning, voor de deur der
parlementen.
lludde Caïn maar geluisterd naar die
vermanende stem. Helaas, een andere
stem, die van de jaloezie kreeg méér
gehoor, en weldra ging 't voor de eerste
maal bewaarheid worden, dat een niet
bedwongen nienschelijke hartstocht lot
de onuicnschelijkste daden voert.
Caïn zinde er op, zijn broeder te
dooden. Uit vrees, dat zijn ouders 'l
zouden zien en beletten, troonde hij
Abel mede naar het veld. en daar sloeg
hij hem dood.
Wal zijn ouders niet zagen, had God
toch gezien. En ais Caïn gaat vluchten,
klinkt er een stem door de lucht, de
stem van het Opperwezen
„Caïn, waar is uw broeder Abel
Caïn, die er zeker niet aan dacht,
dat God toch alles ziet, poogde te lie
gen tegen God. en zeide
- „Ik weet hel niet. Ben ik de be
waker mijns broeders
Doch de stem hernam
„Wat hebt gij gedaan? De stem
van het bloed uws broeders roep tot
mij van de aarde. Nu derhalve zult gij
gevloekt zijn op de aarde, die haren
mond geopend en het bloed uws broe
ders ontvangen heeft uit uwe hand. Als
gij haar bebouwen zult, dan zal zij aan
u hare vruchten niet gevenzwerver
cn vluchteling zult gij zijn op de aarde."
Caïn kromp ineen bij het hooren van
die woorden cn zijn bitter hart vergalde
tot wanhoop. Hij antwoordde
„Mijne ongerechtigheid is te groot,
overal haat en tweedracht strooitGij
zijt, in één woord, een karakterloos
Graaf van friesland! brulde Hen
drik, dit woord zal u berouwen, zoo
waar als God leeftIk noem u eenen
lafaard, als gij mij, zoo als hel den
ridder betaamt, de voldoening niet geeft,
die ik eisch
Met paard, zwaard en lans, zult
gij mij steeds vinden, antwoordde Wil
lem. Bepaal uur en plaats, graaf 1 cn
mijn zwaard zal u wellicht even goed
tooncn, of ik redenen heb, om voor u
bevreesd te zijn.
1-Icden avond om vier ure ver
wacht ik u in hel bosch bij de kruis-
laan riep Hendrik buiten zich zelvcn
van woede; doch het moet een strijd
op leven en dood zijn
Willem maakte eene koele buiging,
en liet Hendrik staan, die met snelle
schreden zich naar het bosch wendde,
wellicht ten einde daar in de eenzaam
heid op middelen te peinzen, waarme
de hij den graaf zijne wraak zou kun
nen doen gevoelen; wellicht echter ook
ten einde aldaar over eene onderne
ming na te denken, wier uitvoering op
handen was, en waarbij hij eene werk
zame rol zou hebben te vervullen.
111.
De zon begon naar het westen te
neigen, het bepaalde uur van vier was
dan dat ik vergiffenis zou verdienen.
Zie. Gij jaagt mij heden van dc be
bouwde aarde weg, cn ik zal uwe be
scherming missen en ik zal zwerver
vluchteling zijn op de aarde ieder al-
zoo, die mij vindt, zal mij dooden."
Caïn had reilen, zulks te vreezen. 't
Is immers lang niet onwaarschijnlijk,
dat Abel, toen hij stierf, reeds vader,
misschien reeds grootvader was voor
zeker zouden zijne kinderen zijn dood
wreken, indien zij ooit Caïn mochten
ontmoeten.
Doch de Heer wilde dat niet cn sprak
„Geenszins zal dat geschieden,
maar wie Caïn dooden zal, zevenvou
dig zal hij worden gestraft."
En de Heer merkte Cam met een
teeken, opdat niemand, die hem vinden
mocht, hem zou dooden.
Wat dit voor een teeken was, kun
nen we alleen maar gissen. Misschien
wel een teeken van zoo groote ellende,
dat wie zich op Caïn wilde wreken, die
wraak beter kon koelen door hem te
laten leven, dan door hem te dooden.
De moordenaar van den eersten Abel
kon dus niet door nienschenlianden
worden gedood.
Zoo dwaalt ook Israel, de moorde
naar van den tweeden Abel. Christus,
de wereld rond. cn geen macht is in
staat hem te dooden.
Caïn heel't uit jaloezie zijn broeder
kwaad willen berokkenen, iloeh hij
heeft zich zelf daardoor een veelgroo-
ter kwaad op den hal» gehaald. Dat
gebeurt meer in de geschiedenis, ge
tuige psalm 7 „Eenen kuil heelt hij
gedolven en hem uitgediept, en hij valt
in dc groeve, die hij gemaakt heelt.
Zijn smart keert op zijn hoofd terug,
cn op zijn eigen schedel valt zijn on
recht neder". J. ZE1J, S. J.
Lijkverbranding.
In een polemiek met een anti-rev.
blad en wellicht ook naar aanleiding
van dc te Amersfoort te houden jaar
vergadering der vereeniging voor fa
cultatieve lijkverbranding, leverde de
Kcdactic van Amersfoorts Dagblad zeer
vriendelijke beschouwingen over die
anti-christelijke methode van lijkbezor
ging
De katholieken staan vierkant tegen
over de lijkverbranding.
De Katholieke Kerk heeft aan hare
geloovigcn verboden het lijk te laten ver
branden, terwijl de kerkelijke plechtig
heden met dc lijkverbranding onver-
ccnigbaar zijn.
In zijne rede bij dc opening van het
crematorium bij Haarlem sprak dr. J.
de Vrij deze merkwaardige woorden
„Godsdienst er» politiek moeten er bui
ten blijven."
Indien deze woorden waar waren
dan hadden de crematisten zonder twij
fel meer kans op succes. Maar de lijk
verbranding is juist in de eerste en
voornaamste plaats een godsdienstig
vraagstuk en uit een christelijk gods
dienstig oogpunt bezien, is zij verwer
pelijk.
Indien dc dood den mensch heeft
uitgestrekt, koud cn stil, dan heeft deze
echter nog niet daar, toen dc graaf
van friesland op zijn edelen trotschcn
hengst gezeten, en van het hoofd tot
dc voeten gewapend, de kruisluan reeds
langzaam op en ncdei stapte, even
alsol hij gevreesd had, dat hij de plaats
te laat bereiken zoude.
Eindelijk verscheen ook de graaf van
de Kuinder, incde geheel gewapend.
Achteloos rustte de lans in den arm,
terwijl hij met eene vaste hand het wil
de ros beteugelde, dat dc stal van den
giaaf van Holland hem verschaft had.
Het dicht gesloten vizier maakte de
gezichten der beide ridders onzichtbaar;
het lange massieve slagzwaard hing
loodrecht naar beneden, de verschrik
kelijke strijdbijl rustte in den zadelknop;
terwijl beiden, overigens van het hoofd
tot de voeten in ijzer en staul beslo
ten, het toonbeeld konden hectcn der
edele, dappere, dojch woeste ridderschap
van dc twaalfde eeuw.
Dc strijders naderden elkander tol
op eeltige schreden afstands, maakten
vervolgens met hunne lansen eene lich
te nederdalende beweging, ten icckcn
van groet, en toen plotseling hunne
paarden wendende, waren zij in een
oogciïhlik op een vrij aanmcrkclijken
afstand van elkander verwijderd.
Beiden hielden stand; velden hunne
lansen, cn zich vastzettende in den za
del, renden zij tegen elkander in inct
een geweld, dat de grond onder de
inensch weliswaar opgehouden om als
persoonlijkheid rechten op de gemeen
schap tc laten gelden, maar alle be
trekkingen, alle wederzijdsche verhou
dingen. waarin het tijdens zijn leven
tot zijne medemenschen heeft gestaan,
(reden in zekeren zin nog eens sterk
op den voorgrond, Het lijk is niet een
afvalprodukt. waarvan men zich op de
meest eenvoudige wijze moet ontdoen
maar dc waardigheid van mensch ver
langt dat aan den doode als lid der
samenleving een waardige behandeling
ten deel valt. Dc herinnering aau den
overledene elscht. dat dc vroegere ach
ting, in het maatschappelijk leven ge
noten. nog eens worde wakker geroe
pen cn tot uiting gebracht en wij ma
ken ons op om den doode de laatste
eer te bewijzen.
Dat hierbij ookpdc godsdienst een
plaats te vervullen heeft, blijkt duide
lijk. Hier moet dc godsdienstige leer
op geheet bijzondere wijze tot uiting
konten cn aan het lijk worden buiten
de zuiver men.schelijke, nog bijzondere
handelingen voltrokken, waarin de Kerk
•Ie verhouding van het natuurlijke tot
liet bovennatuurlijke van het aardsche
leven tot het teven hiernamaals aan
toont.
Welke zorg men aan den doode moet
besteden, wordt ons reeds door de na
tuur ongeveer voorgeschreven. Het ont
bindingsproces na den dood stemt niet
overeen met onze metischelijke gevoe
lens, wij moeten die aan onzen blik
onttrekken. Het begraven is een ver
bergen. Dmtoht is cr ook slechts één
soort v.iii lijkbezorging, die liet mees
te voor de hand ligt cn het meeste
het lijk aan den school der aarde toe
te vertrouwen, en de ontbinding over
te laten aan dc stille werking der na
tuur. De aarde, die bij alle volkeren
eene moeder heet. neemt hare kinde
ren wederom tot zich in den voortdu-
renden kringloop van het worden en
Geheel onnatuurlijk daarentegen is
het, indien de inensch de tegen zijn
wil begonnen ontbinding van het or
ganisme vrijwillig en gewelddadig be
spoedigt. zooals dit bij de lijkverbran
ding geschiedt. Nooit ook kwamen de
christenen, die het lichaam als eeu
tempel van den H, Geest leerden be
trachten, op de gedachte, om het
lichaam aan het vernietigende vuur
prijs te geven.
Aan de verlichte moderne 18c eeuw-
was het gegeven om te breken met
de oude christelijke gewoonte van liet
begraven cn den stormaanval te on
dernemen tegen alles wat godsdienstig
was.
Langzamerhand nam de lijkverbran
ding meer en meer toe, zelfs Katholie
ken waren er, die zich bij deze bewe
ging aansloten, weer anderen namen
een weifelende houding aan, of waren
vereerders. Toen meenden cenige Bis
schoppen den tijd gekomen om zich
tot Nome te wenden en legden dc vol
gende vragen voor
le. Of het geoorloofd is als lid zich
aan te sluiten bij ccnc vereeniging, die
voetstappen der edele rossen dreunde.
De graaf van de Kuinder waggelde
een oogenblik in den zadel, toen dc
lans van den graal van friesland, dlc
in dc band des strijders in spaandcrcn
vloog, hem in zijne wapenrusting trof;
terwijl dc laatste, het geluk hebbende
om den stoot van den strijder op des-
zelfs schild te doen afschieten, zijne
lans in de hoogte deed vliegen; waar
door de eerste met de snelheid des
bliksems voorbij snelde, zonder den
graaf van friesland ccnig leed te kun
nen doen. Hendrik herstelde zich ech
ter dadelijk, cn in vuur over het nieu
we geluk van zijn vijand, rende hij op
nieuw, verwoed, met gevelde lans op
den graaf van friesland aan, die de
gebroken lans inmiddels als een nut
teloos wapen weggeworpen en met
hei zwaard verwisseld had. Wederom
ving deze den stoot van zijn vijand
met liet schild op, en daarenboven van
het gunstig oogenblik gebruik makende,
deed hij liet zwaard met kracht op zijn
bestrijder ncderkomen; welke houw, of
schoon op het schild van Hendrik af
stuitende, echter zijne lans trol', en voor
den verderen strijd ongeschikt maakte.
Nu naderden dc beide strijder» el
kander met verdubbelde woede slag
op slag, houw op houw werd gegeven
en ontvangen; vonk op vonk sprong
uit het gebeukte staal, teiwijl dc beide
edele rossen, even alsof ook zij een
zich de bevordering van het gebruik
der lijkverbranding ten doel stelt,
2. Of het geoorloofd Is zijn eigen
lijk of dat van anderen te doen ver
branden.
Op de beide vragen gaven dc kar
dinalen, in>|ui»tloren in geloofszaken,
na ernstige en rijpe overwegingen en
na ingewonnen advies der eerwaarde
consultoren, een ontkennend antwoord,
cn door H. I'aus Leo XIII werd
deze uitspraak bekrachtigd en goed
gekeurd.
Door dit decreet van 10 Mei 1886
is voor de Katholieken het vraagstuk
der lijkverbranding beslist.
Bezwaren van dogmatieken aard
heelt dc Kerk niet tegen verbranden der
lijken.
Geen Katholiek dogma, derhalve
datgene wat de Kerk met haar onfeil
baar leergezag als hare leer verkon
digt, pleit tegen de crematie.
Al wachtte ook menig martelaar de
dood door het vuur, toch vreesde hij
niet eens geen deel te zullen hebben
aan de verrijzenis van het lichaam,
want de opstanding der dooden is vol
gens de katholieke leer geen aardsch
samenvoegen der doelen, echter een
bovennatuurlijk werk van de Goddelijke
Almacht, dat door geen vorm van lijkbe
zorging behoeft vergemakkelijkt tc wor
den en door geen vcrwoestirigswcrk
kan worden verhinderd.
Maar het begraven, het verbergen
van het onbeschadigde lichaam van
den doode In den schoot der aarde
komt symbolisch overeen met de ge
dachte der Verrijzenis, liet verwoesten,
het verbranden is cr mede in tegen
spraak.
Terwijl nu de godsdienst steeds
tracht om in symbolische handelingen
aan haren geestelijken inhoud eene
zichtbare gedaante te geven, zoo heeft
zij ook het recht, om bij de lijkbezor
ging aan dien vorm de voorkeur te
geven, die zinnebeeldig uiting geeft aan
de gedachte der verrijzenis cn zij is
zelfs verplicht een vorm af te keuren,
die met deze gedachte zinnebeeldig in
dc grootste tegenspraak is.
Dp al deze gronden is de lijkver
branding niet passend bij de christelijke
belijdenis en wordt zij nergens in het
christendom gevonden.
De christelijke gewoonte van het be
graven brak zich baan met den chris-
telijken godsdienst, ook ul kwam deze
tot volkeren, aun wie dc lijkverbranding
voor dien tijd niet vreemd was.
Indien derhalve, zooals gebleken is.
dc lijkverbranding in strijd is met de
christelijke zeden en gewoonten, indien
zij niet-psssend is bij den christelijke»
godsdienst, dan i» het voor ieder dui
delijk, dat de Kerk aan deze beweging
niet hare goedkeuring kan hechten.
Geheel de actie der crematisten toch
is niet anders dan een uitvloeisel van
den anti-clericalen cn materialistische»
geest der twee laatste eeuwen.
En het is juist de vrijmetselarij, bij
wie deze geest tot uiting komt, cn die
aan dc beweging ten gunste der lijk
verbranding een krachtige» stoot gaf.
Zij wilde wederom terugkeeren lot
meer werkdadig deel asm den strijd
wilden hebben, tegen elkander opston
den als twee verwoede leeuwen, die
elkander bestrijden oin den bint.
Needs een geruime» tijd had dc strijd
geduurd, en nog was liet ten ccnemalc
onzeker, wie der beide kampioenen de
zege zou wegdragen. Het zweet gudste
bij stralen langs de aangezichten der
strijders, toen op eens dc graaf van
friesland, verontwaardigd over den lan
gen duur des gevecht*, zijne strijdbijl
greep. en. den graaf van de Kuuidcr
van nabij naderende, dezen met zijne
armen omvatte, met geen ander doel
dan om zijnen vijand van het paard tc
werpen, om, als het ware, In een oogen
blik op zijn hatelijke» mededinger te
zegevieren. Deze echter, ook dadelijk
de strijdbijl vattende, greep zijnen vij
and met even veel kracht om het mid
den, en zoo ontstond er eene worste
ling, die van dc groote spierkracht der
beide mannen getuigde, doch vooral
ook van de uitmuntende bedrevenheid
der edele paarden, die. even alsof zij
gevoel hadden van het gewicht des
oogenblik», alle krachten cu kunstgrc
pen inspande», om óf hunne berijder*
te dekken, ói om hun den aanval ge
makkelijk tc maken.
Man tegen man. paard tegen paard
aangedrongen, trachtten dc ridders el
knniier beurteling* Ie verworgenen
dan weder eensklaps elkander loslaten
de oude heiden sclie zeden en gebru ken,
de heidensche gedachte verwezenlijken
en zoo het christendom verdringen Ia
hun streven kwam duidelijk het mate
rialisme en ongeloof tot uiting, daar
zij in de verbranding het symbool za
gen van de vernn tlglng van den <e-
heelen mensch.
Overal vinden wij dan ook de vrij
metselarij als een krachtige voorstand
ster der lijkverbranding.
Treffend vooral is dc volgende
uitspraak in dr „Kivisti Massonic.T'
van 1885
„Het burgerlijk huwelijk ontneemt
aan de Kerk en den Paus het huisgezin,
het godsdicnstlooze leekenonderricht
ontneemt hem het opgroeiende geslacht,
de wereldlijke begrafenis»en en dc
lijkverbranding zullen hem ook nog de
laatste vorderingen bij den dood ont
rukken. Zoo zal de moderne bescha
ving z.oo spoedig mogelijk Kerk en
Staat hebben vernietigd."
Toen dtn ook in 1886 Rome zich
tegen dc crematie had verklaard, meen
den de vrijmetselaars een conferentie
te moeten houden om daartegen te
protesteeren.
Dr. Pini, die lid was van dc Inge
„La Kagionc" tc Milaan, hield een
rede, waarin hij de uitspraak der Kerk
trotseerde en de lijkverbranding tot wet
der vrijmetselarij verklaarde.
Zoo begrepen wij nu ook volkomen
de strenge houding die de Kerk tegen
over do lijkverbranding heeft ingeno
men en onder dergelijke omstandighe
den ook innemen moest, want hun
wezenlijk doel is om de Kerk in hare
leer van de onsterfelijkheid der ziel te
bestrijden.
Dc voorstanders wijzen echter meest
op de schijnbaar groote voordeden,
die dc crematie biedt uit het oogpunt
der volkswelvaartde volksgezondheid
gaat fhun zeer ter harte en deze •limit
lot dekmantel van hun streven, Hunne
argumenten kunnen echter niet bevre
digen en zijn niet afdoende.
Binnenlandse he Berichten.
Onthullingen.
En wel van de meest onverkwik
kelijke soort
Mij werd toegezonden een knipsel
uit de N. K. Crt., avondblad van 1
Sept. j.l. waarin voorkomt, overgeno
men uit „Het Vaderland", een stukje
van den volgenden in het kort wcer-
gegeven inhoud
In een vergadering. Zaterdag 28 Aug.
J.l. gehouden is gebleken, dat de boek
houding van de voetbalclub „AJAX"
„wanhopend in de war was".
Dit bleek vooral te komen omdat
de rekening belast was met ven post,
waar men geen weg mee wiat.
Met Kerstmi» 1913 is Ajax naar
Brussel geweest om deel tc nemen aan
een -cdstrijd en ijf ditgtltgtnktH ;r/H
tlm ptHHingmttsttr <r<fM vtrsihü-
Itudt sfeltrs ■utnsunlijki Mnm/n t/mg,-
kimdtrJtH gttUfJU/ gtfttltd i>m ,'r mtdt
U bthnsligtn nut ft HotmtH handtltHgrH.
Dit zijn de (eesten door „het Vader
de, deed dc verschrikkelijke strijdbijl
een regen van slagen op helm, schild
cn wapenrusting nederdalen, zoodat
het hechte harde staal aan splinter»
vloog, terwijl de cello der bosschen
de verschrikkelijk dreunende slagen hon
derdvoudig terug kaatste.
Nog eenmaal hief de graaf van Erie-
land de zware bijl in de hoogte, die,
met reuzenkracht ncdcrvnllctidc. voor
zeker den helm zijns vijand» zou ver
brijzeld hebben, als de edele strijilhcng-t
van zijn vijand al steigerende den «lag
niet had opgevangen, die hot trouwe
dier plot-ciing deed nedcr»lortcit.
Verschrikkelijk was de val van den
graaf van dc Kuinder, doch even vlug
al dapper, was hij weldra van hei
p. urd bevrijd en stond hij met h< t
zwaard in de hand een nieuwen aan
val van zijn vijand al' tc wachten.
Nu echter zou de strijd spoedig zijn
beslist geweest, als dr graal van Erics-
land, van zijn voordeel gebruik maken
de, zijnen vijand te paard hadde aan
gevallen, ook scheen Hendrik reeds
op dien aanval voorbereid; doel» de
edele graaf, zijnen vijand met gelijke
wapenen willende bestrijden, sprong o:
verwijld van het paard, hetwelk hij aan
zich zelf overliet cn toen op nieuw den
graat van de Kuinder met de strijdbijl
nadeieridc, begon hel gevecht der beidé
ridders te voet.
Wordt voortgezet.