NIEUWE
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR
I, BURN, BUSSCHOTEN, EEMIES, HAMERSVELD, HOEVELAKEN, HOOGLAND, LEUSDEN, SOEST,
VUURSCHE, SCHERPENZEEL EN WOUDENBERG,
F euilleton.
ALICE'S GE HEI
No. 44.
Zaterdag 2 Juni 1883.
Twaalfde Jaargang.
Uitgever: A. M. Slothouwer,
Naar aanleiding eener
mededeeling.
W. PASSAUER.
Abonnementsprijs voor Amersfoort per 3 maanden f 4,
Franco door het geheele Rijk1,10.
Afzonderlijke nummers3 Cent.
Dit Blad verschijnt des Woensdags en des Zaterdags.
te Amersfoort.
Advertentiën van 46 regelsf 0,40.
Iedere regel meer 0,05.
Voor het Buitenland0,07J
Reclames per regel0,20.
Groote letters worden berekend naar plaatsruimte
Advertentiën kunnen ingezon
den worden tot uiterlijk 's mor
gens 10 uur des Woensdags en
Zaterdags.
Eene viermaal geplaatste ad
vertentie vrordt slechts driemaal
in rekening gebracht.
Het gebeurt in ons land niet dikwijls,
dat een Afgevaardigde in een gedachten-
wisseling treedt met zijn kiezers. Veel
minder dan in Frankryk of in Engeland.
Laat ons reeds dadelijk verklarendat
we van geen dezer beide landen de par
lementaire zeden zouden wenschen na
gevolgd te zien. Wij stellen zeer veel
prijs op de onafhankelijkheid van dé le
den der wetgetende macht, en zouden
het een ramp noemen voor ons vader
land indien daar het minst aan te kort
werd gedaan. Ziet men elders de afge
vaardigden de kiezers flikflooienhun
koeien beloven met gouden horens
terwijl zij later uit vrees van eventueel
niet herkozen te wordenliun heel wat
praatjes moeten opdisschen om ze duur
zaam tot vrienden te houdenhij ons
niets van dat alles.
En toch zouden we meer samen
komsten tusschen kiezers en gekozenen
wenschen. Niet, opdat de eersten een
onderzoek instellen zouden naar de wijze
waarop hun man zijn mandaat heeft ver
vuld en evenmin om de laatsten voor
schriften te hooien ontvangen met be
trekking tot aan de orde zijnde onder
werpen. Maar er moet eenige harmonie
bestaan tusschen de politiekdie de af
gevaardigde volgt in betrekking tot de
NOVELLE
van
6)
«Botaalt Annabel Mouval ook nfet zegt gij?»
vroeg Iiowittterwijl een duivelsche glimlach
zich op zijn gelaat vertoonde. «Hoeveel bedraagt
hare schuld, Wilson?»
Wilson hegon te rekenen. «Twee honderd
vijftig tachtig drie honderd vier hon
derd dertig zeventig totaal: vierhon
derd vijf en zeventig dollars!»
«Vier honderd vijf en zeventig dollars!» her
haalde de ander op bijna juichenden toon. «Ha,
haeen mooie somEene schoone vrouw
ook! Edele hartstochten!» ging hij zacht
tot zich zeiven voort. «Zij heeft veel geld noodig
heel veel geld noodig, die schoone vrouw!»
Wilson, die de laatste woorden van zijnen
meester gehoord had, zeide verontschuldigend:
«Maar wie heeft dat niet, Mijnheer, hier in
Pithole. Bedenk tochwat enorme prijzen men
voor alles moet betalen drie dollars voor
het middageten, vijf voor logies, enz. enz. Zelfs
heb ik van morgen vijf en dertig dollars be
taald voor een paar nieuwe laarzen en één voor
een vingerhoedje brandewijn!»
«Je hebt gelijk, Wilson, je hebt gelijk, alles
is ontzettend duur. Maar lnn. welk 'nornmer
bewoont Annabel Mouval?»
«Nornmer drie en vier en zestig.»
«Dank je.»
Zonder verder een woord te spreken verliet
partij waartoe hij behoort en de inzich
ten van die groep leden eener partij die
door hun votum den man hunner keuze
een zetel bezorgden. Een openhartige
bespreking van sommige onderdeelen van
het regeeringsbeleid, die noch de kiezers,
noch den candidaat of afgevaardigde in
eenig opzicht bindtkan ^daartoe niet
weinig bijdragen.
In den laatsten tijd hebben we som
mige leden der liberale partij op die
wijze hun kiezers zien ontmoeten en we
achten het zeer wenschelijk dat dit voor
beeld navolging moge vinden. Het spreekt
vanzelf, wanneer een uitnoodiging, in
dien geest tot een Afgevaardigde gericht
het karakter aanneemt van een soort van
inquisitoriaal onderzoek, dan eischt zijn
waardigheider feestelijk voor te bedan
ken er moge dan uit voortvloeien
wat wil. Doch als de kiezersop beschei
den wijzeen zonder eenige pressie te
willen uitoefenen, de voorlichting vragen
van den afgevaardigde door hun district
aan te wijzenclan zou deze wel een
Nurks van de bovenste plank moeten
wezen als hij geen middel wist te vin
den om aan hun verzoek te voldoen.
Een der Tweede Kamerleden de
heer Rombach, Afgevaardigde voor het
district Brielleheeft dezer dagen op
uitnoodiging van zijn kiezers het woord
gevoerd in een meeting. Men beweerde,
dat sommigen over de houding van Rom
bach niet tevreden warendat zijn her
kiezing ernstig door geestverwanten zou
worden betwist omdat hij is een «Kappeij-
niaan» en dezen schijnen op dit
oogenblik bij sommigen al in een bij
zonder slecht blaadje te staan
Enfin, Kappeyniaan of niet, het is den
heer Rombach gelukt den storm te be
zweren. Den Briel heeft zich opnieuw
I
Howitt het kantoor en trad zonder kloppen een
der aangeduide kamers binnen, waar hij de
prima donna van het gezelschap, dat sedert
drie weker, eiken avond eene voorstelling gaf
in het pas gebouwde theater, op de sofa vond
liggen. Hij bleef een geruimen tijd bij haar en
toen hij eindelijk vertrok, hoorde men hem dui
delijk zeggen: «Maar ik bid u, Miss Annabel,
verlaat u niet. Zorg, dat ge er op tijd zijt,
want het welslagen onzer poging hangt van
ééne minuut af; gij weet het, precies twin
tig minuten over elf. Zorg dat gy er zijt
adieu.»
Daarna knikte hij haar nog eenmaal vrien
delijk toe en ging heen.
III.
Als een gevolg van het ook reeds in het
ver afgelegen Pithole bekende «Op veelvuldig
verzoek,» had de toeneeldirekteur, de heer Pult-
ke, zich genoodzaakt gezien ten vijfden male
Shakespere's Romeo and Juliët op te voeren.
Ditmaal echter zoude het zijn ter benefice van
Miss Annabel Mouval, die ook nu weder hare
lauweren als Juliet zoude behalen
De nieuwe en smaakvolle schouwburg was
niettegenstaande de hooge entrée-prijzen
drie dollars per plaats -— stampvol. Annabel
Juliet was met het beste gevolg en on
der daverend applaus gestorven, en had evenals
als altijd de grootst mogelijke sympathie ver
wekt: Door do stormachtige bravo's weder in
het leven gewekt, zoude zij waarschijnlijk op
nieuw levend begraven zijn geworden onder de
tallooze bloemkransen, niet het gordijn
ten derden male /A'-lv inu ook voor het
laatst gevallen wa*y (,fi zo^odoende een einde
maakte 'aan alle bi' ret°n.\V
De toeschouw/^ ®®nigszin.<-4 van hunne ver
rukking bekom<- ve''heten hcAt gebouw en gin-
als aan een tweeden Lumey, aan hem
overgegeven.
Misschien heeft daartoe ook wel iets
bijgedragen de mededeeling, waarmede
de dokter zijn patiënten pardon, we
bedoelende Afgevaardigde zijn kiezers,
heeft opgevroolijkt.
Hij verklaarde namelijkdat na her
haalde bijeenkomsten de liberale partij
tot volkomen eenstemmigheid was geko
men over
Over wat? Over de beginselen die aan
haar politiek ten grondslag zouden ge
legd worden en de wijze waarop zij die
beginselen in toepassing zou trachten te
brengen
In dat gevaldriewerf hoerah
Want dan is, in weerwil van alle on
heilspellende teekenende toekomst haar.
Immers, dat een gedeelte van ons volk
zich van haar afwendt, en door stelsel
matige onthouding bij de verkiezingen de
clericalen in de hand werkt, is niet daar
aan te wijten dat men de beginselen prijs
geeft, maar aan de treurige ervaring,
dat de mannendie beweren ze met hart
en ziel tc zijn toegedaanin ons Parle
ment door hun kleingeestige 'personen
strijd de verwezelijking van de liberale
idalen verhinderen. Is dus deze op zijde
gezet en vervangen door flinke samen
werking
Maar wacht hooren wij eerst dr.
Rombach verder. «De liberale partij is
tot eenstemmigheid gekomen over
haar gedragslijn tegenover het Ministerie-
Heemskerk Zij heeft beslotenonder
voorbehoud eener scherpe controle, het
Ministerie niet te bemoeielijken.»
Is 't anders niet! En daarvoor schijnen
dan «herhaalde bijeenkomsten noodig te
zijn geweest!
't Is inderdaad subliemJa voor velen
gen in hunne schitterende equipages ;of armza
lige huurrijtuigen anderen te voet naar
hunne woningen terugornzooals overalde
geschokte zenuwen door spijs en drank eeniger-
mate te herstellen.
In het hotel Chase-House, waar, zooals wij
wetenhet grootste deel der voornaamste krach
ten van de Yereeniging verblijf hield, werd na
alloop der voorstelling een souper aangeboden
aan de benificiante, Miss Annabel Monval. Alle
notabelen der stad en zijdie zich voor kunst
en schoonheid interesseerden, waren hier he
den avond vereenigd en nadat een luide bel
aangekondigd haddat alles voor het rnaal ge
reed was, zette men zich aan tafel.
George Kearny, die gedurende zijn verblijf
te Pithole logies in genoemd hotel had geno
men, had na alloop der voorstelling een zeer'
belangwekkend gesprek aangeknoopt met den
directeur, waarin ook de prima donna zich
mengde. Toen ,nu George zich wilde verwijde
ren, drong Pultke, hierin bijgestaan door an
deren, er sterk op aan, dat hij blijven en deel
nemen zoude aan het souper. Eerst wilde hij
hiervan niets hoorendoelij, aangetrokken dooi
den prettigen geest, die er onder de aanwezi-
hen heerschte, bleef hij en zag zich, hoe wist
zelf niet, aan tafel vlak haast Annabel Monval
geplaatst,
De tooneelspeelster, die evenals de anderen,
het costuum waarin zij gedurende de laatste
acte voor liet publiek opgetreden was, aange
houden had, zag er meer dan bekoorlijk uit.
De krans van witte rozen, die haar, zoolang
zij schijndood geweest was, versierd had, was
nog door hare gitzwarte lokkeB geslingerd en
viel in sierlijke kronkelingen, op haren sneeuw-
witten hals neder, die op eciit Grieksche wijze
slechts half bedekt was door een loshangend
kleed, hetwelk op den rechterschouder door
eene in liet goud gevatte ramée bevestigd was.
en ook voor ons is 't een meevallertje
dat er dan toch nog partijvergaderingen
zijn gehouden. Dat is alles. Voor het overi
ge is het niet-bemoeielijken van het nieuwe
Kabinet niets meer dan een daad van
rechtvaardigheidin aanmerking genomen
het beschamend feit, dat de meerderheid,
na het vorig Ministerie omver gekegeld
te hebbenniet bij machte bleek de teu
gels van het bewind in handen te nemen.
Behoeft het nog gezegd te worden, dat
de natie van de liberale partij in de Ka
mer veel meer verlangt?
Als wij ter stembus gaanis het om
van beginselen getuigenis af te leggen,
en haar zegepraal op te dragen aan de
groep van personen die in den kiesstrijd
de overwinning behalen. Van «hooge»
politiek neemt onze afkeer met den dag
toe: Zij is bijna grenzenloos geworden.
Met liet al-of-niet Kappeyniaan zijn van
de heeren hebben we niets te maken.
Wij verlangen dadenwij hebben behoefte
aan hervormingen op wetgevend gebied,
wij stellen er prijs op onze vrijzinnige
staatsinstellingen tot ontwikkeling te zien
brengen, wij eischeri de bevoidering van
de zedelijke en stoffelijke belangen dei-
natie.
Tracht fiaarover tot eenstemmigheid
te komen, mijne heeren: en zoo u dat
gelukken mag, eerst dan zal het tijd
zijn de vlag uit te steken ter verheerlij
king van de vruchten uwer partij-bijeen
komsten.
Slaagt gij daarin niet, aan u de
verantwoordelijkheid voor den toestand
van achteruitgang, waarvoor ge, ondanks
uw numerieke meerderheid, het vader
land niet hebt kunnen behoeden.
Genoemd kleed Julia's doodskleed deed
de lijnen van hare schoone gestalte allervoor-
deeligst uitkomen en reikte tot bijna op den
grond. Hare voetenonbehrijpelijk klein vour
iemand van hare grootte, deden denken aan
het Korinthische schoeisel der antieke stand
heelden, rerwijl hare blanke ronde armen tot
aan den schouder ontbloot en als het ware be
dekt waren met edelgesteenten; en ofschoon
dit Grieksche costuum eigenlijk volstrekt niet
paste bij de Italiaansclie liefde van eene harts
tochtelijke Julia, toch waren de goede inwoners
van Pithole er ten zeerste verrukt over en vroe
gen niet, in hoeverre het getrouw was aan de
historische waarheid.
«Maar nu bid ik u, mijne heeren,» zeide An
nabel met een hetooverenden blik op George
en den directeur, laat toch dien dooden The
obald in het graf rusten. Dood is dood en slechts
de levenden hebben recht op ons. Laat ons
daar eens op drinken!» en dit zeggende hief
zij het gevulde glas in de hoogte en hield het
George lachend toe.
«Gij schijnt het niet aangenaam te vinden
Miss Annabel,» zeide George, terwijl hij met
haar klonk, «om over uwe kunst te spreken.
Gij wilt liever practische bewijzen leveren en
daarmede uwe mededingsters, zoo gij die al
thans mocht hebben, uit liet veld slaan, want
uwe Julia was inderdaad een heerlijke vertol
king.»
«Vleier!» fluisterde Annabel, hare schoone
blauwe oogen even sluitend, maar ze snel weer
openend, om het glas aan de roozenroode lip
pen te brengen.
«Toch vlei ik niet altijd!» antwoordde Ge
orge, «ik kan ook berispen, Miss Annabel.»
(Wordt vereolgd.)
