NIEUWE Nieuws- en Advertentieblad voor do Provincie Utrecbt. Schetsen oil de rechtzaal. BUITENLAND. J. P. MEtZGER Jr., Tuinarchitect. Steniaweg VZEIST. Aanleg\an Buitenplaatsen, Parken, enz. No. 26. Woensdag 30 Maart 1910. Negen-en-dertigste jaargang. VERSCHIJNT WOENSDAG EN ZATERDAG FEUILLETON. Amersfoortsche Courant ABONNEMENTSPRIJS: Per 3 maanden met Zondagsblad 1.15; Franco per post door het geheele Rijk 1.25. Afzonderlijke Nummers 3 Cent. Ingezonden stukken in te zenden uiterlijk Dinsdag en Vrijdag. Uitgever G. J. SLOTHOUWER. Bureau: Langestraat 77. Telepboonno. 69. ADVERTENTIÊN: Van 16 regels f 0.50; iedere regel meer 7Cent. Advertentiên viermaal geplaatst worden slechts driemaal berekend Groote letters en vignetten naar plaatsruimte. In den laatsten tijd houdt men zich in Duitschland veel bezig met den Elzas Dit gedeeltelijk naar aanleiding van feiten en verschijnselen, waaruit blijkt dat de Fransche invloed in het Rijksland nog zeer machtig is. Dat kan eigenlijk niemand verwonderen, want de Elzas heeft met Frankrijk roemrijke dagen doorleefd en dat het vroeger behoorde tot het Duitsche Rijk was men langzamerhand vergeten Het is nu aan de Duitschers de Elzas- sers zoo te behandelen; dat zij Fran krijk vergeten. Hier komt het hun te pas, dat Elzas voor de goede diensten die het aan Frankrijk bewees, niet altijd voldoende werd gewaardeerd. Onder het tweede Keizerrijk was het geene sterke aanbeveling uit het tegen woordige Rijksland te komen. Dal is het eerst geworden en de Frans^hen hebben hun liefde voor Elzas eerst voelen opkomen, toeri zij het moesten missen, om het naar alle waarschijn lijkheid nooit terug te kiijgen. Maar vooral houdt men zich met het Rijksland bezig, omdat de heer Von Bethmarin-Hollweg het eene con stitutie heeft beloofd, eene vertegen woordiging, die meer op een echt parlement zou gelijken dan thans de vergadering, die Elzas beet te ver tegenwoordigen en niet veel te zeggen heeft. De Duitsche bladen hebben reeds een candidaat voor het ambt van den man, die aan bet hoofd van het Rijks land zou staan en het vertegenwoor digen zoo goed als een Rijksvorst in den Bondsraad. Men spreekt van een prins nit het huis Hohenzollers. van den Katholieken tak dier familie. De bladen vinden, bat het lijd wordt een nieuwe regeling in te voeren en een nieuwe administratie bovendien. Het schijnt dat ook de adminis tratie, hoewel zij in banden van Duit schers is, voor het grootste deel, te wenscben overlaat. Er gebeuren dingen die elders niet kunnen voorkomen, waarbij echter de ligging van het rjjksland in aanmerking genomen moet worden. Een voorbeeld. Te Colmar was jaren lang zekere Jean Boell, lid van den gemeenteraad en zelfs van den districtsraad, zooiets als Provinciale Staten. Hij speelde als zoodanig een groote rol. Hij sprak veel en sprak bij voorkeur over de dingen die hem niet aanstonden onder het Duitsche beheer. Hij klaagde dan en critiseerde en was daarom de man van de par tijen die in alle landen veel aan te merken hebben op den gang van zaken, zoolang zij zelf Diet aan het roer zitten. Nu bleek onverwacht dat de ver dienstelijke Jean Boell een schurk was. niets minder dan dat. Men kan een schurk zijn en toch door verstandige kiezers gekozen worden tot lid van den raad en van de Statener zijn voorbeelden van personen die aan scburkachtigheid niets te wenschen overlieten en het nog verder brachten. Deze .lean intusschen werd betrapt en veroordeeld tot ettelijke maanden gevangenisstraf. Hij vluchtte naar Belfort, de gewone wijkplaats van de menscben die iets met de Duitsche justitie hebben uit te staan. De Duitsche justutie vroeg zijri uitlevering en wat bleek nu? Dat de vluchteling lid van de raad van Colmar en van den dis- tricsraad, een vreemdeling was en een Franschman, want hij bad inder tijd voor Frankrijk geopperd. Daarom had men hem dadelijk moeten verwij deren. Maar niemand had op Jean Boell gelet ook niet toen hij een man van aanzien werd, en niemand was op het denkbeeld gekomen de lijst der optanten eens na te zien, hoewel de ambtenaren dienden te weten dat zijn naam daarop voorkwam. Dat vindt men in Duitschland een vreemd geval. Men weet, dat de nieuwe Majesteiten, de koning en de koningin van Bul garije, zich thans te Konstantinopel bevinden. Zij zijn hierheen gegaan nadat de koning te Petersburg was geweest en men zegt dat hij daar de raad gekregen heeft om zich in zijne nieuwe waardigheid aan den Sultan voor te stellen. Want Rusland wil op het oogenblik den vrede bevorderen op het Balkanschiereiland. Het heeft juist met Oostenrijk eene overeenkomst in dien zin en met de strekking ge sloten en vindt het goed, dat de Bal kankoning in eene vriendschappelijke verhouding staan tot de Porte. De telegraaf heeft medegedeeld, dat de koning al spoedig na zijne aan komst den Turkschen grootvizier heeft opgezocht. In den regel is het eerste wat de telegraaf omtrent vorstelijke bezoeken vertelt, eene mededeeling omtrent de ontvangst aan het station, waarbij de beeren elkander omhelzen en kussen. Dan volgt de beschrijving van het diner en men verheugt ons hart met den tekst der tafelredevoe- rtr.g, die uitgesproken zijn. Ditmaal hebben wij van de ontvangst niets gehoord en gebruikelijke toasten krij gen wij niet om de goede reden, dat de Sultan door den Koran, dien hij wel moet volgen, want daarvoor is hij het hoofd der geloovigen, genood zaakt wordt niet te drinken. Hij kan dus niet zeggen»Ik bef mijn glas op om en wat er verder volgt. Het schijnt dat de koning, de Tsaar van Boelgarije, er niet rouwig om is dat bij geen tafelrede behoeft te houden, daar het gebeuren kan, dat men aan tafel, zelfs ip goed over wogen redevoeringen, omdat het nu eenmaal eene zoo feestelijke gelegen heid is, meer zegt dat men later goed vindt, Koning Ferdinand is een goed diplomaat. Hij wordt voor 't overige uitstekend ontvangen. De Turken zijn er trotsch op, dat een echte, zij het een nieuwe, koning te Konstantinopel komt en deu Sultan bezoekt, hoewel deze later den troon heeft bestegen dan hij. Zij maken daaruit op. ten- onrechte misschien, dat hij den Sultan als zijn meerdere beschouwt en dat streelt hun in den laatsten tijd ge stegen eigenliefde. gr geheel Nederland. Levering der verschillende tegen BILLIJKE PRIJZEN. De koning van Servio zal ook komen. Maar om bem geeft men minder, want te Konstantinopel geeft men niet veel om Servië, dat een eind uit de buurt ligt en meer met Oostenrijk dan met Turkije te maken heeft. Waarbij dan nog komt, dat de Turken die op de hoogte zijn, eerbied gevoelen voor het Boelgaarscbe leger, terwijl zij het Servische minder boog schatten en dat de Servische geschiedenis der laatste jaren er zeer avontuurlijk uit ziet en zelfs van koningsmoord spreekt. De Serviërs zijn niet recht tevreden dat Ferdinant eerder is gegaan dan Peter, die eigenlijk zijn bezoek vroeger had aangekondigd. Zij weten welkeen diplomaat koning Ferdinand is en vreezen dat hij de Porte, zooals men dat noemt, zal »inpakken." De Boelgaarscbe tsaar zal inderdaad wel trachten een en ander voor zijn land te verkrijgen. Hij wil gaarne een spoorweg in Macedonië. Hij wenscht eene nieuwe grensregeling wat een zeer redelijke wensch is, want de oude geeft aanleiding al te dikwijls Jaan Boelgaarsche en Turkscbe grens wachters om op elkander te schieten. Hij verlangt ook eene andere regeling van het consulaatwezen zooals men dat noemt. Waarschijnlijk heeft hij over deze en andere onderwerpen in vredelievende zin met den grootvizier gesproken. Immers wenscben de groote mogendheden dat vrede en rust zullen heerschen op het Belkanschiereiland. Bij de aanstaande verkiezingen in Frankrijk zullen de suffragettes zich krachtig doen gelden en dan een lans breken niet alleen voor het actieve, maar ook voor het passieve kiesrecht voor vrouwen. Een der ijverigste woordvoersters van de vrouwenbeweging, Marguerite Rurand, hoofdredactrice van de Nevel- les, die zelf candidate is in een der Parijscbe districten, heeft dezer dagen voor een gehoor van driehonderd per sonen, waaronder vele dames uit de hoogero kringen, in een welsprekende rede haar program ontwikkeld. Zij gaf een historisch overzicht van de rol, die de vrouw in den loop der eeuwen in het openbare leven heeft gespeeld, waarbij zij zelfs terugging tot de tijden van Semiranis en Kleopatra en weet het ten slotte aan de geestelijk heid, dat de vrouw zich in Frankrijk en andere landen nog met een onder geschikte positie tevreden moet stellen. Volgens haar beweren zijn er in Frank rijk alleen vijf miliioen vrouwen, die door eigen arbeid in haar onderhoud voorzien, zonder dat haar ook maar de geringste invloed op openbare aangelegendheden wordt toegekend. Het argument, dat gewoonlijk wordt aangevoerd tegen de toelating van vrouwen tot de stembus, dat de vrouwen n.l. vrijgesteld zijn van den militairen dienst, trachtte de spreek ster te ontzenuwen door de opmerking, dat men door vrouwen een dienst plicht als onderwijzeres, ziekenver pleegsters of bureaubeambten in het leven zou kunnen roepen. Volgens mevrouw Durand zal bet algemeen stemrecht eerst dan werkelijk dien naam verdienen, wanneer het ook aan vrouwen wordt geschonken. Een telegram uit Simbirck bericht, dat 150 boeren uit verschillende dor pen van het district Ardatof zijn „Eerlijke menschen." Twistappel. »Als iedereen zoo eerlijk is als ik" zei juffrouw van Doorn, en ze keek de dame, die zooeven iets had opgemerkt, naar aanleiding van haar oolijk ver haal, giftig venijnig aan, snuffelend op de speciale manier van menseh, die bezig is zich op te winden... «Als ieder een zoo eerlijk blijft als ik m'n leven 'anS geweest ben, dan zal 't nog wel schikken, denk ik..." De juffrouw in visitekringetje, die besefte dat 't op haar gemunt was, de stekeligheid, beefde van schrik en haastte zich te stamelen, dat ze... dat ze natuurlijk niet gemeend had... O zoo!" riep de zich ergerende, merkend dat men hang voor haar was, luide uit... "O zoo! ik ben gewoonde menschen, die bij mij in den winkel komen, volle maat te geven... Liever een snippertje toè, dan te min. Dat's non mijn leus. Dat ze niet van je zeggen kunnendie trekt een godzalig gezicht, maar hoit 'r in de gaten, want zulke fijne beschuiten nemen je 't gauwst te pakken..." De gastvrouw ging met de taartjes- bak rond, hopend daardoor de ietwat geprikkelde stemming te kalmeeren... »Dank u wèl, héél graag!" zei de beleedigde, en ze doorkliefde een zand- gebakje met zoo'n forschen greep, dat 't leek of ze de juffrouw, die daar straks het onvoorzichtige woord gesproken had, in levenden lijve vermorzelde... De kruimeltjes over de tafel spatten... «Als er nooit iets ergers in de wereld gebeurt," ging de sanguinisch ver toornde onbedaarlijk verder «as datje een kind van tien jaar voor niks mee op reis neemt..." "Natuurlijk!" riep gastvrouw uit, kennend het warme temperament van juffrouw van Doorn, en daardoor be nauwd voor ruzie... onderwijl aan de "fijne beschuit" wenkje gevend van: zeg dan óók wat!... "Dkt spreekt immers van zelf!" riep het van angstigheid schorrige stem metje der "fijne"... Wat inderdaad kalmeerend werkte. "Laat ik je zeggen" hervatte de dame, wier gelaat allengs 'n normaal kleurtje kreeg, «dat mijn man precies is... precies!... Daar heb je geen begrip van. Laatst waren ze van de belasting bij me. Ik zeg tegen Dirk: wees nou wijs en laat 'k over het gat van de schoorsteen in de slaapkamer een stuk papier plakken. Ik had nog van het zelfde behang... Wat gaat 't ze an?... De Staat is geen weduwvrouw, hè?... Denk je dat mijn man 't hebben wou? Geen kwetsie vanEerlijk duurt 't langst, zegt Dirk, en of ik al aanhield, de kachel bleef staan, hoor! 't Is maar om te beduien, dat wij er waar achtig de menschen niet naar zijn om... om..." En een gewirwar van stemmen be duidde haar dadelijk, hoe men daar ook geen seconde aan twijfelde. «Dat's bekend genoeg!" zei de juf frouw van de "opmerking", en even tjes dacht juffrouw van Doorn aan ironie... Was er weer 'n vonkje van drift in haar oogen. Doch het gelaat der andere was zóó nuchter, zóó strak en ernstig, dat het boos vermoeden weer verdween... «Het schaap ziet er niet ouder uit dan op z'n hoogst zeven" zei ze nog "en 't zou waarachtig zonde en 9chande zijn om ze 't aan den neus te hangen dat zij al tien geweest is!" Tante Keetje, de oudste en de schraal ste van den kring, had heel anndachtig zitten luisteren al dien tijd... De dames hadden elkaar verteld di verse listigheidjes... dood-onschuldige diDgetjeswaarvan iedereen, ook de eerlijkste, op z'n tijd gebruik maakt... Hoe je, dan, met kinders van boven de zes, voor niks in den trein gaat. Hoe je 't, als 't een beetje meeloopt, best nu en dan gratis trammen kunt... Yan een pienteren zwager van een der gasten, die kans zag om in "de komedie" te komen zonder dat 't hem een cent kostte... Hoe ze er, van de belasting, nooit achter behoeven te komen, dat je een hond in huis hebt... over verdere trucjes, strekkend om den fiscus te ontglippen... Toen, eindelijk, een op fluistertoon gedaan vertelsel vaD zeker juffertje, die... nu ja, die... zoo onder het winkelen 's middags... meteen wijde cape aan... 't whs een "waag..." Maar hier werden de meeningen toch verdeeld. Juffrouw van Doorn werd nü op haar beurt heftig verontwaardigd. Bezwoer, dat ze liever haar tien vin gers zou verbranden... of afhakken... En zij hief beide handen omhoog. De trouwring, die met het groene en de derde met het bruine steentje schit terden in het lamplicht... «Liever alle tien in 't vunr dan te stelenriep ze uit. «As je maar met goed fatsoen kön tergde een neef, die haar niet zetten kon en tevens misbruik maakte van het feit, dat zij en d'r man bij hem «in 't krijt" stonden... «Of je graaien zou, Dien sarde hij, zich verkneuterend van pret over de machtelooze woede, die zich op nicht d'r gelaat afteekende... 't van inge houden drift trillen van de vleezige, roode viDgers... En toen zij hem aankeek met oogen... oogen... ging neef, strak turend naar de zoldering der kamer, en aan z'n sigaartje zuigend, voort: »De menschen, die centen van je motte hebben, op tijd't hunne geven... dat's óók eerlijk!... En öf!..." Onmiddellijk waarna hij nicht aan keek met gezicht van: "nou jij! durf nu eens iets antwoorden De «fijne beschuit" had 't gehoord en zat juffrouw van Doorn aan te staren met och zoo honigzoet grimlachje- Had tergenden, wrekenden neef wel om den hals willen vliegen... Op dat oogenblik werd de pijnlijke stilte, die was neergedaald, onderbroken

Historische kranten - Archief Eemland

Nieuwe Amersfoortsche Courant | 1910 | | pagina 1